Opvoedtantes Els en Do over onbegrip bij een doodgeboren baby

Ik heb twee kinderen van drie en vijf. Vier maanden geleden hebben mijn man en ik een dochtertje gekregen dat dood is geboren. Ik ben intens verdrietig, maar mijn moeder zegt: “Kind, wees blij dat je twee gezonde kinderen hebt.” Ik vind dat hard en voel me door haar in de steek gelaten.

Treuren kostte energie

Uw moeder staat in een traditie van miljoenen jaren. Relatief kort geleden maakte bijna elke moeder mee – als ze zelf niet was gestorven in het kraambed – dat een deel van haar kroost de volwassenheid niet bereikte omdat de medische wetenschap tekortschoot. Het was een gegeven van de natuur, zoals onweer en storm. Het had geen zin er lang over te treuren; dat kostte energie die aan volgende zwangerschappen moest worden besteed. Je mocht niet verzwakken.

Tegenwoordig denken we anders

Over doodgeboren kinderen werd niet meer gepraat. Tante Els heeft een oudere vriendin die op latere leeftijd toevallig ontdekte dat ze in 1943 een ouder zusje had gehad dat was gestorven toen ze acht maanden was. Haar ouders hadden nooit meer over het kindje gesproken – zelfs niet met elkaar.  Dat werd in die tijd gezien als de beste manier om verdriet te verwerken. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. Blijkbaar is uw moeder van de oude stempel. Dat betekent niet dat ze ongevoelig is voor uw verdriet. Waarschijnlijk denkt ze dat ze u het beste helpt door zo nuchter te reageren. Met deze wetenschap in uw achterhoofd kunt u misschien een gesprek met haar aangaan, zonder verwijten, waarin u samen bespiegelt hoe u uw verdriet het beste kunt hanteren. Wij wensen u veel sterkte.

Els en Do zijn geboren voordat de pil was uitgevonden en kwamen ter wereld zonder dat hun ouders daarom hadden gevraagd. Zelf kregen zij heel bewust kinderen en voelen de plicht hen permanent gelukkig te maken. Ze kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg. Mail Els en Do: elsendo@kekmama.nl.