Niet iedereen bewandelt de gebaande paden tijdens de zwangerschap of het moederschap. Sommige vrouwen kiezen er zelfs voor het juist helemaal niet volgens het boekje te doen. Neem Shannon die nog nooit iemand op haar dochter (3,5) heeft laten passen en dat ook niet van plan is.
Shannon (40): “Toen ik zwanger was van mijn dochter kreeg ik vaak de opmerking: “Ik wil wel een keertje oppassen hoor.” Van vriendinnen, mijn zus, de toekomstige opa’s en oma’s. Mijn hele omgeving leek er zin in te hebben, zo’n lief baby’tje. Superfijn, dacht ik toen nog, maar dat veranderde toen mijn kind er was.
Natuurlijk had ik van tevoren verwacht dat er regelmatig iemand op mijn kind zou passen. Als mijn partner en ik een date night zouden hebben, bijvoorbeeld. Ik wilde mijn schoonmoeder zelfs een vaste oppasdag in de week geven. Daar stond ze zelf namelijk om te springen. Ook was ik van plan om mijn kind één dag per week naar de kinderopvang te laten gaan. Er moest immers ook gewerkt worden.
Direct vanaf de geboorte veranderde alles. Ik werd heel bezitterig en beschermend naar mijn kind. De kraamhulp wilde steeds dat ik boven ging slapen, maar ik wilde mijn dochter niet alleen laten met haar. Onzin natuurlijk, want ze is een professional en mijn partner was er ook nog bij, maar het idee dat ik niet wist wat er gebeurde, kon ik niet aan. Uiteindelijk heb ik de kraamhulp twee dagen eerder weggestuurd, terwijl we die hulp eigenlijk hartstikke goed konden gebruiken.
Toen mijn dochter een maand of drie was, begon mijn omgeving langzaam weer over oppassen. Vaak heel casual, dan zeiden ze bijvoorbeeld: “Als je even een avondje de deur uit wil, dan weet je dat ik wel wil oppassen, hè?” Hartstikke lief aangeboden, maar mij gaf het een verstikkend gevoel. Elke keer als iemand het woord ‘oppassen’ in de mond nam, voelde het alsof mijn keel dichtgeknepen werd. Dat zei ik natuurlijk niet. Ik wimpelde het af door te zeggen dat het nu nog niet nodig was, maar dat ik het zou onthouden.
Na twaalf weken verlof moest ik eigenlijk weer aan het werk, maar vlak voor mijn terugkeer heb ik mijn baan als grafisch vormgever opgezegd. Daar was mijn werkgever natuurlijk niet blij mee, zo’n lastminute mededeling. Maar ik kon het niet, terug naar kantoor en mijn baby achterlaten bij iemand anders. Tegen mijn partner zei ik dat ik zzp’er wilde worden. Dat riep ik voor mijn zwangerschap ook al, dus voor hem kwam het niet als een verrassing. Eigenlijk was het plan dat ik 3 à 4 dagen per week zou gaan freelancen, maar dat werd er uiteindelijk maar 1: tijdens de papadag van mijn partner. Daarnaast werk ik wat uurtjes als mijn dochter slaapt.
Ik blijf maar niet in staat om aan een oppas of de opvang te denken. Eerst gaf ik de schuld aan mijn hormonen en de maatschappij. Het is toch ook verdorie niet normaal dat je 12 weken na je bevalling al zoveel afstand van je kind moet nemen? Maar toen ik na een jaar nog steeds misselijk werd van het idee van een paar uurtjes oppas wist ik eigenlijk wel dat ik een probleem had. Toch heb ik er nooit iets aan gedaan. Tot groot verdriet van mijn moeder en schoonmoeder. Beide hebben ze meerdere keren uitsproken hoe ontzettend jammer ze het vinden dat ze nog nooit opgepast hebben, omdat ze zich er zo op hadden verheugd. Mijn partner -de enige die ik wel alleen met mij dochter vertrouw- heeft me vaker aangemoedigd om het gewoon eens te doen. Hij is er van overtuigd dat ik gewoon vertrouwen moet krijgen en dat dit vertrouwen er alleen komt als ik zelf zie dat zo’n oppasmiddagje goed gaat. Toch is er geen haar op mijn hoofd die eraan denkt. Een vriendin vroeg me weleens of ik vroeger zelf iets heb meegemaakt met een oppas, waardoor ik angstig ben geworden, maar dit is niet het geval. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar ik wil gewoon altijd toezicht hebben op mijn kind.
Het gekke is dat ik me over de basisschool niet zo druk maak. Die periode komt er bijna aan en ja, dan heb ik vijf dagen per week geen toezicht. Gek genoeg denk ik dat het me dan wel lukt om me hierover heen te zetten, juist omdat ik onderwijs voor mijn kind zo belangrijk vind. Een ander op mijn kind laten passen zou ik puur voor die ander doen, en niet omdat ik dat wil. Waarom zou ik dat doen als het tegen mijn gevoel in gaat? Het is het kind van mijn partner en mij, van niemand anders. Niemand heeft het recht haar toe te eigenen.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Een maand geleden beviel actrice Bertrie Wierenga van dochter Lena op wie ze meteen stapelverliefd was. In een interview met RTL Boulevard vertelt de kersverse mama over het moederschap.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
