‘We donderden in één klap van onze roze wolk; raakten we onze zoon kwijt?’

“Een paar dagen na zijn geboorte begon Hero hard te krijsen toen ik hem uit bed pakte. Ook dronk hij ineens niet meer en overstrekte hij zich met zijn hoofd naar achteren. Mijn moederinstinct zei meteen: er klopt iets niet. Later in het ziekenhuis bleek dat Hero een hersenbloeding had gehad die er heel langzaam was ingeslopen. Nog diezelfde middag raakte hij in coma. We donderden in één klap van onze roze wolk; raakten we onze zoon kwijt? In de zenuwslopende weken die volgden was het wachten tot de bloeding zou stoppen. Dat gebeurde, en uiteindelijk mocht Hero na drieënhalve maand en een aantal operaties naar huis.

Geen ruimte voor een break

Ik was bekaf, maar ging toch meteen weer aan het werk. Als regiomanager had ik de leiding over twintig juwelierszaken. Ik had nog recht op verlof, maar mijn baas zei dat ik hard nodig was en ik durfde geen nee te zeggen. Na een tijdje gaf ik regelmatig aan dat ik behoefte had aan een break, maar daar was geen ruimte voor. Ook kreeg ik geen vrij als ik met Hero naar het ziekenhuis moest voor controles. Op mijn vrije dag werd verwacht dat ik mijn laptop en telefoon bij de hand hield en werd ik continu gebeld, terwijl Hero naast me in de kinderstoel zat.

“Ik kreeg geen vrij als ik met Hero naar het ziekenhuis moest voor controles”

Als ik tussendoor gezellig probeerde te doen, negeerde hij me compleet. Alsof ik niet bestond. Een paar maanden later dacht ik: wat ben ik in godsnaam aan het doen? Vanuit enorme dankbaarheid dat Hero nog bij ons was, stond mijn gezin op één. Maar ondertussen probeerde ik alle ballen hoog te houden en dat ging ten koste van mezelf én mijn kind. Vlak erna zei ik mijn baan op.

Op zoek naar mezelf

Wat volgde was een zoektocht naar mezelf: wat wil ik écht? Hoe vul ik mijn leven in als mijn gezin prioriteit is? In plaats van te functioneren op de automatische piloot maakte ik heel bewust een dagplanning: die uren besteed ik aan mezelf, de rest van de tijd ben ik er volledig voor mijn gezin. Ook begon ik beslissingen te maken op gevoel. Waarom doe ik dit eigenlijk, voelt het wel goed? Ik kwam erachter dat ik een veel rijker mens ben als ik minder in mijn hoofd zit, maar dingen vanuit mijn hart doe.

“Waarom doe ik dit eigenlijk, voelt het wel goed?”

In plaats van die harde vrouw te zijn die de lat voor zichzelf en anderen torenhoog legt, ben ik gaan leven vanuit zachtheid. Relaxter, positiever. Ik denk nu ook in een gevoel van overvloed in plaats van tekort en dat zit ’m in heel kleine dingen. Laatst was Hero grieperig toen we ’s avonds op visite zouden gaan bij vrienden. Ik stelde mijn man voor om hen bij ons thuis uit te nodigen, zodat Hero op tijd naar bed kon gaan. ‘Maar wanneer doen we dan boodschappen’, zei hij, ‘we hebben niks in huis.’ Oftewel: hij dacht in tekorten. ‘Wat is onze prio?’ riep ik. ‘Hoe we boodschappen gaan doen of dat we onze zoon fit houden?’ Moest ie om lachen, maar hij gaf wel toe dat ik gelijk had.

Janken van blijdschap

Met Hero gaat het heel goed. Hij heeft één keer per jaar controle in het zieken­huis, maar is verder een gezonde, vrolijke knul. Sinds een aantal jaar heb ik een eigen bedrijf en werk ik bewust tijdens schooluren en enkele avonden, zodat ik er ’s middags voor hem en zijn zusje ben. Mijn bedrijf loopt goed, maar de afgelopen jaren hebben we financieel wel flink moeten inleveren.

Door te stoppen met mijn vaste baan en voor mijn gezin te kiezen, zijn we drie jaar niet op vakantie geweest. Ook werden dingen als uit eten gaan een uitzondering. Toch had ik het voor geen goud anders gewild, want ik ben nu intens gelukkig. Als de kinderen na schooltijd bij een kop thee vertellen wat het leukste is wat ze die dag hebben gedaan, kan ik wel janken van blijdschap. Wat een rijkdom, denk ik dan. Daar kan geen bankrekening of vakantie tegenop.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.