Beeld: Canva
Nathalie (30) dacht dat haar leven instortte toen haar partner haar verliet tijdens haar zwangerschap. Maar juist doordat ze een alleenstaande moeder werd, vond ze zichzelf terug.
Nathalie: “Ik was vier maanden zwanger toen mijn vriend plotseling vertrok. Zomaar, zonder waarschuwing. Een ruzie te veel, een verantwoordelijkheid te veel. Hij zei dat hij het ‘even niet aankon’ en trok de deur achter zich dicht. Daar stond ik dan, alleen met mijn buik, vol hormonen, angst en vragen. Ik dacht dat mijn wereld instortte. Hoe moest ik dit in godsnaam alleen doen? Maar nu, anderhalf jaar later, weet ik beter. Zijn vertrek was het begin van iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden: innerlijke rust en zelfvertrouwen.
Ik zal er niet om heen draaien: alleenstaande moeder zijn is pittig. De nachten zijn lang, de zorgen zijn eindeloos. Als mijn dochter ziek is, ben ik degene die opstaat. Als de was zich opstapelt of de opvang belt omdat ze koorts heeft, moet ik rennen. Ik heb niemand die zegt: ‘Ga jij maar even liggen, ik regel het wel.’ Alles komt op mij neer, maar juist daardoor heb ik een ongekende rust gevonden. Geen frustratie meer over een partner die zijn afspraken niet nakomt. Geen scheve blikken naar een man die urenlang op zijn telefoon zit en geen interesse toont in mij of onze dochter. Geen discussies over het huishouden of financiën.
Ik hoef met niemand te overleggen. Geen concessies en geen teleurstellingen. Ik beslis. En die vrijheid — hoe zwaar ook — geeft me ademruimte. Elke keuze maak ik met mijn dochter in gedachten, en met niemand die er met halfbakken ideeën tussendoor komt.
‘Alles komt op mij neer, maar juist daardoor heb ik een ongekende rust gevonden. Geen frustratie meer over een partner die zijn afspraken niet nakomt’
Soms mis ik een arm om me heen, een gedeelde verantwoordelijkheid. Maar dan kijk ik naar haar, mijn dochter. Hoe ze naar me lacht, hoe ze groeit en hoe ze zich hecht aan mij. Ik ben zo trots op haar, hoe ze zich ontwikkelt en ook trots op mezelf. Dat ik dit voor elkaar heb gekregen, in mijn eentje.
Was het zwaar? Ja. Is het nog steeds zwaar? Absoluut. Maar ik kijk naar alles wat ik heb opgebouwd, en ik ben trots. Ik heb mezelf hervonden in het alleenstaand moederschap — niet ondanks de zwaarte, maar dankzij. Elke dag bewijs ik aan mezelf dat ik meer aankan dan ik ooit dacht. Ik ben niet alleen moeder geworden, maar ook een sterkere versie van mezelf. Iemand die staat, die kiest, die zorgt. En dat voelt, ondanks alles, als vrijheid.”
Lente is bewust alleenstaande moeder en vertelt: ‘Geen kinderen krijgen was geen optie voor mij’ Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.
