“Toen ik op mijn 21ste naar Nederland kwam om te studeren, was ik vast van plan om na vier jaar terug te keren naar Zweden. Daar woonde ik met mijn ouders, broertjes en zus vijftien kilometer onder Stockholm en had een hechte vriendinnengroep. Ik was echt een buitenmeisje: ’s winters stond ik ieder weekend op de latten.
Steeds meer een Nederlandse
Die vier jaar werden er veertien en ze vlogen om. Ik miste mijn familie, maar vond in Abel de liefde van mijn leven en raakte verknocht aan fietsen door Amsterdam. En aan jullie gezelligheid – de cafés op iedere hoek van de straat, het barbecueën met de buren. Ik was steeds meer een Nederlandse geworden.
Kon het beter? Ja, voor mij
Hoe erg, dat ontdekte ik pas toen we een half jaar geleden met ons gezin naar Zweden vertrokken. Abel zat al een jaar zonder werk – bij onze hypotheekverstrekker waren we al ondergebracht bij de afdeling Intensief Beheer – toen een oud-collega hem op een vacature in een gezondheidspraktijk in het zuidoosten van Zweden attendeerde. Hij een goede baan, ik terug naar mijn geboorteland, waar mijn ouders ook eens konden ontdekken wie hun kleinkinderen nu eigenlijk waren. Hun zomerhuisje ligt een uur rijden van het dorp waar wij wonen. Kon het beter? Eh, ja dus, voor mij.
Lees ook
'Er komt nu echt een eind aan ons leven in Málaga' >
Ik vind het hier zo stil
Abel en de kinderen vonden al heel snel hun draai. In zes maanden tijd hebben we onze schuld van € 17.000 al teruggebracht tot zo’n € 5000. Ons typisch Zweeds rood houten huis met sauna is fantastisch. In Amsterdam moest ik de buggy aan een haak in het trappenhuis hangen, hier struikel ik nog niet over dertig paar schoenen. Als de kinderen in Amsterdam buiten wilden spelen, moesten we het halve huis, inclusief onszelf, de straat op sjouwen. Hier roep ik vanaf de veranda dat ze uit hun boomhut moeten komen. Maar… ik vind het hier zo stíl.
De banen liggen niet voor het oprapen
Ik vrees dat ik een stadsmeisje ben geworden. Ik had nooit gedacht dat ik mijn benedenbuurvrouw Ali, die de term ‘lang van stof’ heeft uitgevonden, zou gaan missen, maar ik doe het toch. Ik heb al wat sollicitaties achter de rug, maar in mijn branche liggen de banen hier niet voor het oprapen. Het blijkt ook niet makkelijk het contact met mijn vroegere vriendinnen op te warmen. Logisch natuurlijk, ik heb hun mijlpalen gemist, zij die van mij.
Ophouden met desperate housewifegedrag
Laatst viel Abel tegen me uit: ik moest eens ophouden me als een desperate housewife te gedragen en proberen er het beste van te maken. Dat had hij toch ook gedaan het afgelopen jaar? Hij heeft gelijk, natuurlijk. Ik voel me schuldig. Naar hem en mijn familie – hun nabijheid is blijkbaar niet voldoende om me gelukkig te maken. Ik heb me nu aangemeld bij een hardloopgroepje. En ik werk sinds kort twee dagen in een brocantewinkel in het dorp. Als ik heel eerlijk ben: ik tel de maanden af tot Abels contract afloopt en we terug kunnen naar het land waar ik me thuis ben gaan voelen. Nog 23 te gaan.”
Dit artikel staat in Kek Mama magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
