Het oudste kind van blogger Claire Treacy heeft veel buitenschoolse activiteiten waar ze bij moet zijn en de jongste heeft veel temperament, dat de nodige aandacht opeist. Gevolg: haar middelste dochter krijgt (onbedoeld) minder aandacht.
Claire zat met haar jongste zoon bij de eerste hulp op het moment dat haar middelste kind een wedstrijd had (camogie, een balsport) en een prijs won. ‘Mijn zoon en ik huilden allebei. Waarom? Hij omdat hij niet wilde dat er ook maar een verpleegster naar hem keek, ik omdat ik mezelf de slechtste moeder ooit voelde.’ In haar post soms Claire op hoe dit komt:
Lees verder onder de advertentie
A. ‘Omdat ik geen idee had hoe mijn zoon zich had bezeerd.’ B. ‘Omdat ik geen idee had wat er was gebeurd.’ C. ‘Omdat ik hierdoor voor de zoveelste keer iets belangrijks had gemist van mijn middelste kind.’ D. ‘En omdat er uiteindelijk niks aan de hand was en ik die wedstrijd dus voor niks had gemist.’
‘Ik zie je’
Ondanks dat haar middelste kind altijd blij is en alles goed vindt, heeft Claire wel het idee dat ze het beter moet doen. En daarom richt ze zich in de rest van haar post tot haar: ‘Ik zie je in de ochtend met je lieve glimlach op je gezicht. Zacht zingend, terwijl je broertje en je zus al 465 duizend keer het bloed onder mijn nagels hebben gehaald voor het ook maar acht uur ‘s ochtends is.’
‘Ik zie je reactie als je zus haar deur weer keihard dichtslaat’, schrijft ze verder. ‘Ik zie je onderhandelen met je broertje wanneer hij een woedeuitbarsting krijgt en ligt te gillen op de vloer. Ik zie je dansen, ik zie je zingen. Je hebt werkelijk geen idee hoeveel liefde en vreugde je brengt.’
‘Het ligt aan mij’
Claire sluit haar bericht af met een foto van haar trotse dochter en een screenshot van een appgesprek met de trainer. ‘Mijn tweede kind is precies is zoals alle andere kinderen. Het ligt gewoon aan mezelf dat ik denk dat ze tekort komt.’
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Iedereens postpartum ervaring is anders, de ene zit op een roze wolk, de ander ligt helemaal in de kreukels. Maar wat deze pas bevallen vrouw meemaakte, slaat echt alles. En het heeft alles te maken met haar man en zijn moeder…