Te horen krijgen dat je kind zich eenzaam en onbegrepen voelt en nooit wordt uitgenodigd op verjaardagsfeestjes: je hoopt het nooit mee te maken, maar voor Esmée Branbergen is het de realiteit. Op 4Mama schrijft ze daarom een aangrijpende blog gericht aan de ouders van haar dochters klasgenootje.
Haar verhaal met als titel ‘Je wordt bedankt’, is na een paar dagen al meer dan 35.000 keer gelezen.
‘Er zitten maar 6 meisjes in de klas waar jouw dochter in zit’, begint Esmée. ‘6 meisjes. En een van die meisjes is op school eenzaam. Voelt zich onbegrepen, niet geaccepteerd. Met een van die meisjes wil zelden iemand spelen, wil zelden iemand afspreken voor na school. Een van die meisjes wordt niet uitgenodigd voor kinderfeestjes. Dat meisje is mijn meisje.’
Lees ook
Moeder schrijft post over pesten (en deze gaat door merg en been) >
Esmée noemt haar dochter een ‘prachtige ziel’: ze accepteert kinderen zoals ze zijn en is nooit te beroerd om een ander te helpen. Toch wil ze het liefst morgen al naar de middelbare school, omdat ze daar opnieuw kan beginnen en nieuwe kansen krijgt om vrienden te maken. De moeder vervolgt: ‘Mijn dochter is het meisje dat als enige meisje van de klas wéér niet is uitgenodigd voor een kinderfeestje: iets wat niet in mij op zou komen als moeder. Als je alle meisjes van een klas uitnodigt, dan sluit je er niet eentje uit. Dat hebben wij met jouw dochter ook niet gedaan. Toch interesseert het jou blijkbaar niets hoeveel pijn je een kind daarmee doet. Of heb je hier totaal niet bij stilgestaan?’
Ze eindigt haar blog met: Je wordt bedankt. Je wordt bedankt dat ik de afgelopen weken alles uit de kast heb moeten trekken om van mijn verdrietige dochter weer een lachend kind te maken. Je wordt bedankt dat ze zich nóg eenzamer ging voelen dan ze al deed. En je wordt bedankt voor mijn tranen om haar en mijn slapeloze nachten.’
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
