Bron: Canva
Adam dacht dat het een gewone dag zou worden, totdat hij thuiskwam en ontdekte dat zijn partner, de moeder van hun drie kinderen, verdwenen was.
Adam: “Het was een gewone werkdag toen mijn leven volledig veranderde. De jongste (3) was bij mijn moeder, de middelste (5) op de bso en de oudste (8) bij een schoolvriendje. Het huis was stil toen ik thuiskwam en haar spullen waren weg. Haar kledingkast leeg. En op de keukentafel lag een brief.
In die brief schreef mijn inmiddels ex-vriendin dat ze het niet meer kon. Dat ze al lange tijd ongelukkig was en tijd nodig had om zichzelf terug te vinden. Ze had een vakantiehuisje gehuurd om na te denken. Geen woord over de kinderen. Geen uitleg over wat ik ze moest vertellen of wat dit allemaal voor hen zou betekenen. Ik las de brief drie keer, maar het drong nauwelijks tot me door.
Als ik nu terugkijk, zie ik de signalen. We hadden al langer problemen in onze relatie. Er was veel ruzie en ze zat duidelijk niet goed in haar vel. Ze zei vaak dat ze zich geen geboren moeder voelde en dat het moederschap haar zwaar viel. Ze miste haar oude leven, waarin ze vrij kon zijn en alleen aan zichzelf hoefde te denken.
Ze was anders dan andere moeders die ik ken. Ze knuffelde de kinderen nooit echt en leek moeite te hebben met emotionele betrokkenheid. Haar liefde zat meer in kleine, praktische dingen: ze zorgde ervoor dat hun lunch klaarstond en dat de verjaardagen netjes geregeld waren. Maar echt met ze spelen, kletsen of knuffelen – dat zat er niet in. Ik weet dat ze ook zo was opgevoed en dat het voor haar moeilijk was om dat patroon te doorbreken.
De kinderen waren mijn grootste zorg. Hoe vertel je kinderen van 3, 5 en 8 dat hun moeder ineens weg is? En dat je niet wanneer ze haar weer zullen zien? Ik hield het simpel: ik vertelde dat mama zich niet goed voelde en dat ze even op vakantie ging om uit te rusten. Maar natuurlijk begrepen ze dat niet helemaal.
De jongste bleef constant vragen wanneer ze terug zou komen. De middelste was boos en maakte dat ook heel duidelijk. En mijn oudste, die er natuurlijk geen snars van geloofde, trok zich helemaal terug. Hij stelde geen vragen, maar ik zag de verwarring en het verdriet in zijn ogen.
We hadden zo nu en dan contact via de app, vooral wanneer zij daar zin in had. Na drie weken bracht ze het nieuws dat ze niet meer thuis zou komen. Ze had iemand anders ontmoet, iemand bij wie ze zich vrij voelde, bij wie ze zich weer haarzelf voelde. Ze ging bij hem wonen, aan de andere kant van Nederland. Bijna drie uur rijden van haar kinderen vandaan. De kinderen zouden bij mij blijven, maar konden haar in de vakanties komen opzoeken, zei ze. En dat was het. Niets meer, niets minder. Ik was er kapot van, maar het ergste was: hoe moest ik dit de kinderen uitleggen?
Die eerste maanden waren op zijn zachtst gezegd een emotionele rollercoaster. Ik voelde me in de steek gelaten, boos, en tegelijkertijd ongelooflijk verdrietig. Niet eens zozeer voor mezelf, maar vooral voor de kinderen. Maar ik had geen tijd om stil te blijven staan bij mijn eigen gevoelens. Er waren drie kleine mensen die volledig op mij vertrouwden.
Dit zijn de momenten waarop je erachter komt wie er om je geven. Ik kreeg hulp uit alle hoeken. Mijn moeder en zus kwamen bijna dagelijks langs om te helpen met koken en zorgen voor de kinderen, vrienden namen ze mee voor een middagje uit, en zelfs de buren boden spontaan hulp aan. Ik besefte me dat ik dit niet alleen hoefde te doen, en dat gaf me moed. Langzaam maar zeker vonden we samen een nieuw ritme.
Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder. De kinderen gaan in vakanties bij hun moeder op bezoek en daar kijken daar altijd enorm naar uit. Maar voor de rest doe ik het alleen. Met heel veel hulp natuurlijk. Als ik eraan terugdenk, weet ik dat ze ongelukkig was. Maar wat ik nooit zal snappen, is hoe een moeder haar kinderen zomaar kan achterlaten.
Boos blijven heeft geen zin. Het helpt de kinderen niet, en het helpt mij niet. Dus ik focus me op wat echt belangrijk is: ons geluk. Ik hoop dat ze voelen dat ze altijd veilig bij mij zijn, ondanks alles wat er gebeurd is.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
