Beeld: Pexels
Toen Hilde (33) zwanger was van een jongetje, begon ze vol liefde babyspullen te verzamelen. Na haar miskraam bleef de doos jaren onaangeroerd op zolder staan — tot ze hem kort voor Koningsdag openmaakte.
Hilde: “Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, zag ik het meteen voor me. Een jongetje, met donkere haartjes en mijn glimlach. Ik kocht een paar kleine blauwe rompertjes, een dekentje met berenoortjes en een houten muziekmobiel met autootjes. Alles ging in een doos, voor later. Maar na negen weken hield het op. Ik kreeg een miskraam. Geen ‘later’. Alleen stilte en die ene doos op zolder.
Ik praatte er nauwelijks over. Het voelde vreemd om zo verdrietig te zijn over iets dat nog zo pril was. Maar in mijn hoofd had ik het kindje al een plek gegeven. De doos bleef staan. Niet uit ontkenning, maar omdat ik niet wist wat ik ermee moest.
Een paar jaar later werd ik opnieuw zwanger. Dit keer van een meisje. Ze is nu een vrolijke peuter, met sproetjes op haar neus en een ontembare nieuwsgierigheid. En opeens voelde ik het verschil. Tussen wat er was en wat er nu ís.
Vorig jaar, met Koningsdag in zicht, trok ik de zolder open en zag ik de doos weer staan. In een opwelling besloot ik de spullen te verkopen. Niet omdat ik ze kwijt wilde, maar omdat ik voelde dat ik eraan toe was.
Ik legde alles netjes en zorgvuldig uit op een kleedje. Kleine blauwe babysokjes, zachte doeken, een romper met een blauw streepje. Ik verwachtte dat het zwaar zou voelen — dat het pijn zou doen. Maar dat deed het niet. Het gaf juist een onverwachte lichtheid. Elk verkocht item was een stukje loslaten. Niet vergeten, maar anders vasthouden.
Het was alsof ik eindelijk ruimte maakte, niet alleen in huis, maar ook in mijn hoofd. Ik dacht aan dat jongetje dat er bijna was geweest, en aan het meisje dat er nu is. En voor het eerst voelde het niet als verlies, maar als een verhaal met verschillende hoofdstukken. Pas toen kon ik het echt een plekje geven.
Soms helpt verwerking niet door groots te herdenken, maar door iets kleins te doen. Zoals een doos van zolder halen. En een beetje loslaten, tussen de oranje slingers en tweedehands speelgoed.”
Zangeres Eva Simons kreeg tijdens een repetitie voor de paasvertelling van The Passion een miskraam. Ze vertelt eerlijk en open: ‘Het was intens verdrietig‘.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.
