Beeld: Getty
Marianne (35) is moeder van Anouk (12) en Glennis (10). In de zomer van 2013 overleed haar man Hans tijdens hun vakantie in Frankrijk. Ze waren toen achttien jaar samen.
”Tien jaar lang zaten we in een verbouwing en waren we niet op vakantie geweest. Nu wilden we echt een keer naar het buitenland. Speciaal voor onze dochters van toen negen en zeven kozen we een Center Parcs-park uit in Frankrijk. De periode voor ons vertrek was stressvol; er bleek iets mis met de bankbetaling, de kinderen hadden een drukke schoolafsluiting en Hans besloot op de valreep nog extra sloten op alle deuren en ramen te zetten.
Hans was mijn eerste liefde en mijn ware. We hadden al vanaf mijn vijftiende verkering. Nu heb ik twee dierbare vriendinnen, maar toen hadden we geen vrienden, alleen familie. Wij vonden het heerlijk alles met z’n tweetjes en later met ons eigen gezin te doen. Wel had ik een voorgevoel dat wij niet samen oud zouden worden. Hans verloor zijn vader toen hij elf was en ik ben altijd bang geweest dat hem hetzelfde lot zou treffen.
We namen ontiegelijk veel spullen mee naar Frankrijk. Films die we wilden bekijken op de laptop, een aanhanger met fietsen. Na zo lang zo hard te hebben geklust, wilden we nu alleen maar genieten. Op maandag kwamen we laat aan, maar vanaf dinsdag waren we in de relaxmodus. We verkenden de omgeving, rummikupten met de meiden, lazen boeken in de tuin van ons huisje. De kinderen waren niet weg te slaan uit de speeltuin en het subtropisch zwemparadijs.
Ook op zaterdag fietsten we naar het zwembad. Hans had eigenlijk niet veel zin, het was er loeidruk. Op de terugweg zei hij ineens: ‘Ik moet stoppen, ik heb het benauwd.’ Gelukkig kon Glennis nog net van de bagagedrager afspringen, want vrijwel meteen stortte hij in. Was hij oververhit geraakt? Iemand belde direct het alarmnummer.
De EHBO van het park kwam snel, gevolgd door twee artsen. Zij vermoedden hartproblemen en begonnen Hans te reanimeren. Ik zat op mijn knieën naast hem. Toevallige omstanders, Belgen, waren zo lief om de meiden op te vangen. Hans’ gezicht en lichaam kleuren helemaal blauw. Ik was doodsbang hem te verliezen en smeekte dat hij moest volhouden. Hij keek dwars door me heen. Ik zag dat hij al ver weg was, wist dat mijn angstige voorgevoel werkelijkheid zou worden.
Op een gegeven moment vroeg een van de artsen mij of ze mochten stoppen. Het was 33 graden. Ze waren een uur bezig geweest, zonder succes. Ik keek naar Hans en dacht: oké, ik laat je naar je vader gaan. Dat klinkt koel, maar ik vond het vreselijk hem zo te zien vechten en lijden. Ik gunde hem rust.
De shock kwam veel later. Je moet ook zo veel regelen. Het heeft zeker een week geduurd voordat Hans’ lichaam werd vrijgegeven. Ik was al lang thuis met de kinderen. Gelukkig had ik veel steun aan mijn verzekeringsmaatschappij, die alles omtrent de repatriëring op zich had genomen, en van het Belgische stel dat erbij was geweest. Nog steeds heb ik contact met ze.
Inmiddels zijn we drie jaar verder. We hebben een heel rouwproces achter de rug. Ik mis Hans, mijn grote liefde, nog iedere dag. Het is afschuwelijk te zien hoe de meiden zonder hun geliefde papa moeten opgroeien en andersom te bedenken wat hij allemaal mist.
Na de begrafenis dacht ik dat ik het nooit zou redden alleen met de meiden, maar ik blijk veel sterker dan ik dacht. Als moeder ben ik rustiger. Vlak na het overlijden van Hans raakte ik mijn baan kwijt. Ik vond het vreselijk, maar nu ik dankzij de weduwenuitkering ook niet hoef te werken, ben ik niet langer aan het rennen en vliegen. Er is veel meer ruimte voor plezier. Logeerpartijtjes waarvoor ik vroeger geen tijd had, vind ik nu alleen maar gezellig en we zijn sinds de dood van Hans zelfs al vijf keer op vakantie geweest. Ik denk dat hij trots op ons zou zijn als hij zag hoe goed we het leven hebben opgepakt zonder hem.”
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
