‘Mijn man hield hersenletsel over aan een zwaar auto­-ongeluk’

Jolien (40) is moeder van Coco (11) en Beau (9), en getrouwd met Jean-Marc (39).

“Ik vouwde net een was weg, toen de telefoon rinkelde. Het was mijn vrije dag; de kinderen waren op school en Jean-­Marc op zijn werk. Dacht ik. Maar aan de andere kant van de lijn klonk het ziekenhuis. Jean had onderweg naar een zakelijke afspraak een zwaar auto­-ongeluk gehad en ze wisten niet hoe ernstig hij eraan toe was. Ik kon maar beter komen.
 

In een waas

Vanuit de parkeergarage van het ziekenhuis appte ik de buurvrouw of zij de kinderen – toen negen en zeven – uit school kon halen. Daarna verliep alles in een waas. Jean moest met spoed worden geopereerd aan een interne bloeding en had een schedelbasisfractuur. Het moet nacht zijn geweest toen ze hem de operatiekamer in reden, het ziekenhuis was helemaal donker. In een verlaten zithoekje belde ik familie en wachtte tot ze klaar waren met opereren, toen de buurvrouw opeens voor mijn neus stond. Haar man paste op mijn kinderen, zij kwam alleen even een thermoskan koffie en een pastasalade brengen. Ik kreeg geen hap door mijn keel, gooide van de stress per ongeluk zout in mijn koffie in plaats van suiker, maar wat was ik blij dat ze er was.
 

Lees ook
‘De dag dat mijn vriend in een rolstoel terechtkwam’ >
 

Buren

Toen de operatie uren later geslaagd bleek en ik pas tegen de ochtend thuiskwam, trof ik op mijn eettafel een schaal fruit, een bos bloemen – god weet waar ze die vandaan had gehaald op dat tijdstip – en een fles wijn. Toen pas zag ik haar appje: ‘Probeer een beetje te slapen, de kinderen zijn de komende dagen bij mij.’ Zulke lieve hulp uit zo’n onverwachte hoek, het was een van de mooiste dingen die ik ooit had gevoeld.

De weken die volgden bracht ik voor een groot deel door in het ziekenhuis. De kinderen nam ik na schooltijd mee, de avonden brachten we met z’n drieën door in het grote bed. De buurvrouw bleek een heel hulpteam van buren op de been te hebben gebracht. In ‘diensten’ gaven ze mijn huissleutel door aan elkaar en elk dagdeel verscheen een lasagne aan de deur, een doos met broodpakketjes voor de kinderen, een tonijnsalade voor de lunch…
 

Eeuwig dankbaar

Inmiddels zijn we twee jaar verder. Jean heeft hersenschade overgehouden aan het ongeluk. Aan de buitenkant zie je niets aan hem, maar werken gaat niet meer en de zorg voor de kinderen is te zwaar voor hem. Artsen verwachten dat hij nog een stuk opknapt, maar tot die tijd sta ik er grotendeels alleen voor. Nog steeds toont de buurvrouw zich een rots. Eens in de zoveel weken slapen mijn kinderen een nacht bij haar. Zodat ik even kan bijtanken, of uit eten kan met Jean – wat hij net aankan, qua prikkels. Gelukkig springen familie en vrienden ook veel bij. Maar de hulp van mijn buurvrouw, daar zal ik haar eeuwig dankbaar voor blijven.”
 

Dit artikel staat in het Kek Mama Winterboek 2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van fijne aanbiedingen.