Beeld: Getty Images
Precies vijf jaar geleden kregen we in Nederland te maken met het coronavirus. Handen schudden werd strikt afgeraden, scholen gingen dicht en mensen bleven thuis. Mara, destijds 32 jaar, was in die periode hoogzwanger. Ze beviel tijdens de lockdown en deelt hoe dat eraan toe ging.
Mara: “De laatste weken van mijn zwangerschap waren op zijn zachtst gezegd vreemd. Mijn dochter groeide in mijn buik, terwijl daarbuiten de wereld compleet veranderde. Elke persconferentie keek ik alsof het de ontknoping was van een spannende serie, want wanneer zou dit allemaal in vredesnaam ophouden? En dan was er nog die allesoverheersende angst: wat als mijn man niet bij de bevalling mocht zijn? Ziekenhuizen pasten hun regels elke week aan en ik kon alleen maar hopen dat hij niet op haar geboortedag geweigerd zou worden. Ik sliep slecht en droomde over een bevalling in complete eenzaamheid.
En toen was het zover. Op een donderdagnacht begonnen de weeën. Die ene rit naar het ziekenhuis voelde onwerkelijk. We reden door een verlaten stad, alsof we illegaal buiten waren. Eenmaal bij het ziekenhuis werd ik direct naar een verloskamer gebracht, met een mondkapje op. Mijn man mocht mee, maar mondkapjes waren dus écht verplicht. Ik kreeg een CTG-scan, een infuus en ondertussen zat dat ding als een verstikkende lap stof over mijn gezicht. ‘Mag ie af?’ vroeg ik tussen twee weeën door. De verpleegkundige schudde haar hoofd.
Ik kan je vertellen: puffen met een mondkapje is niet hetzelfde als puffen zonder. Op een gegeven moment trok ik hem paniekerig naar beneden. ‘Sorry, ik stik’, pufte ik. De verloskundige knikte begripvol en zei: ‘Ik heb niets gezien.’ Ik krijg nog steeds de rillingen als ik denk aan dat benauwde gevoel.
Een paar uur later was ze daar, onze dochter. Ons prachtige, kleine meisje. Wat mij even later opviel was de stilte om mij heen. Geen blije opa’s en oma’s in de gang, geen vrolijke visite met ballonnen. Alleen wij drieën, in een kamer. En hoewel dat ergens surrealistisch voelde, had het ook iets moois. Die eerste uren waren puur van ons. We hadden dit geflikt.
De weken erna waren een emotionele rollercoaster. Geen kraambezoek, geen knuffelende oma’s, geen vriendinnen die op de koffie kwamen. Ik videobelde mijn moeder terwijl ze snikkend naar haar scherm keek. ‘Ze ruikt vast heerlijk’, zei ze, terwijl ik mijn dochter dichter bij de camera hield. Er waren momenten waarop ik het oneerlijk vond. Waarop ik huilend op de bank zat, omdat ik haar wilde showen aan de wereld, maar die wereld op slot zat. Maar er waren ook momenten waarop ik dacht: misschien is het ook wel een cadeautje. Geen hordes mensen over de vloer, geen sociale verplichtingen, alleen wij als gezin, veilig in onze bubbel.
Nu, vijf jaar later, is mijn dochter een energieke kleuter die natuurlijk niets meer weet van die vreemde start. Maar ik? Ik zal die periode, mijn eerste ontmoeting met haar én dat verdomde mondkapje nooit vergeten.”
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Er zijn van die zinnen die automatisch uit je mond rollen zodra je moeder wordt. Je hoeft er niet eens over na te denken, ze zitten ergens opgeslagen tussen de gebroken nacht en de koude koffie. Een daarvan? “Omdat ik het zeg.” Maar hoe vertrouwd die uitspraak ook voelt, hij blijkt in de praktijk minder […]
Steeds meer kinderen hebben een overvol schema, van sport en muziek tot kunst. Waar vroeger één naschoolse activiteit genoeg was, is nu bijna elke vrije minuut ingevuld. Experts spreken van FOMO-parenting.
