Lilian: ‘Hierom hou ik het bij één kind (en stuit ik vaak op weerstand)’

• Jij bedenkt je nog wel
• Ach dat is wel zielig hoor
• Als straks het huis leeg is, dan
• Hoe kun je dat nu zeggen? Kinderen krijgen is een zegen!

Plus vele andere variaties. Eigenlijk zou ik geen reden hoeven geven, waarom we het zo laten. Graag ben ik eerlijk in wat het voor ons betekent. Hoe opener we praten over struggles en keuzes, hoe beter we naar elkaar luisteren, hoe fijner we het met elkaar kunnen hebben.

Voordat Charles en ik wat met elkaar kregen, waren we over het over kinderen al eens: wij hadden geen kinderwens. Dat veranderde toen we een tijdje met elkaar liepen en echt een toekomst met elkaar zagen. In die tijd hadden we het steeds vaker over het krijgen van een kindje. Niet kinderen; kind. We wilden niets uitsluiten, maar we baseerden wel een hoop keuzes op het feit dat we niet meerdere zouden krijgen.

Van twee streepjes naar een gebroken moeder

Gewenst en gepland werd ik zwanger van onze zoon. En ondanks goede uitslagen met een fijne 20 wekenecho, voelde ik me steeds minder goed. Het werd een traumatische zwangerschap met meerdere ziekenhuisopnames en was de kans dat ik de bevalling niet zou overleven. Dat is niet niets en daar kwam ook nog een postnatale depressie bovenop.

Daar zat ik dan. Met een gezond kind, dat wel. Alleen, mijn lijf was stuk en mentaal lag ik in gruzelementen. Ik was kapot en kon niet meer. De PTSS en depressies knaagden aan me en steeds helderder werd dat het bij onze zoon zou blijven. En je mag best weten, dat doet verdriet.

Rouwen om een keuze

Verdriet omdat je nooit meer een kindje zult dragen. Verdriet omdat je graag een andere ervaring zou willen. Verdriet omdat je nooit meer zo’n kleintje zult hebben. Verdriet omdat alle eerste keren ook meteen de laatste keren zijn en ik er aardig wat heb gemist door de depressies.

“De PTSS en depressies knaagden aan me en steeds helderder werd dat het bij onze zoon zou blijven”

Het meeste verdriet komt echter niet vanuit mezelf, maar van de buitenwereld. Het onbegrip. Waarom Charles zich, toen de Nox anderhalf was, al liet steriliseren? Hoe konden we nu al weten dat het echt goed was zo? Eerlijk gezegd, dat konden we niet met de volle honderd procent.

Ik heb daarom gerouwd. Want waar we helemaal zeker van zijn, is dat er geen kindje meer uit mijn buik komt. Toch ben ik erg blij dat Charles een knip liet zetten. Ondanks de spiraal was ik iedere maand doodsbang dat ik per ongeluk zwanger zou raken. Ik wist niet eens hoe ik voor mezelf moest zorgen, laat staan voor zo’n kleintje. Niet te vergeten dat het ook maar de vraag zou zijn of ik een tweede zwangerschap zou overleven. Fysiek én mentaal.

“Hoe konden we nu al weten dat het echt goed was zo?”

Niet normaal

Wat wij doen is niet ‘normaal’, zo’n eenling opvoeden. Terwijl… het lijkt mij juist heel normaal dat we kiezen voor een gezonde moeder, dat we stimuleren dat familie uit vele vormen en maten bestaat, dat we andermans keuze accepteren, zonder een uitleg. Dat we zien hoe een moeder die een keuze maakt – voor haarzelf en haar gezin – echt in het leven staat: vol liefde en met een zwaar hart.  Want de niet-normaal-keuze, daar wordt juist extra over nagedacht.

Dus voor de goede orde:

• Nee, ik bedenk me niet. En ik respecteer jouw keuze voor tweede/derde/vierde, want ik snap echt hoe graag je een kindje wenst en ik zie ook dat jij doet wat voor jouw gezin goed is.
•  Er zitten vele kindjes in mijn hart, alleen komt er maar één uit m’n buik. Ik ben net zo trots
  op de mijlpalen van kinderen van mijn vriendinnen en mijn neefjes en nichtjes.
• Mijn zoon heeft meer vriendjes dan vingers en is een mega sociaal kind. Hij speelt heerlijk bij anderen, doet het goed in de klas en deelt fantastisch voor een vierjarige.
• Als straks het huis leeg is, ga ik genieten van de tijd met mijn man, vriendinnen of alleen en
  vinden we wel een ander tijdverdrijf.
•  Kinderen krijgen is zeker fantastisch, een levende moeder hebben ook. En als ik het zelf in
  de hand heb, bied ik mijn zoon nog heel graag en heel lang een moeder aan zijn zijde.

Om welke reden jij het net zo of juist anders doet, laten we elkaar steunen. Moeder zijn is ook een hele dagtaak en hard werken! We doen allemaal maar wat, met de beste bedoelingen voor onze kinderen. En daar draait het uiteindelijk om.

Lilian Finn (31) is auteur, spreker en designer. Ze is getrouwd met Charles en moeder van zoon Nox (4). Deze column verscheen eerder op LilianFinn.nl en is ook volledig te luisteren op Spotify.