‘Het leven in Indonesië was zó anders, zoveel rustiger dan Nederland’
Beeld: Unsplash
Diep in de nacht, een weelde aan rust op het strand voor de woning van haar vriend in Indonesië, vroeg Shyanne zich af waarom ze nog zo gehecht was aan haar bestaan in de Randstad.
Shyanne (30) woont samen met Eran (49), is moeder van Yaël (2) en zwanger van de tweede.
“We werkten bij hetzelfde internationale bedrijf, Eran en ik. Hij in het veld, ik op kantoor. Ik had een appartement in de Randstad, hij een huis via ons bedrijf, want eigenlijk kwam hij uit het Midden-Oosten. Al snel na onze eerste kus trok Eran bij me in. Het leek logisch; waarom zou hij peperduur huren, ook al betaalde hij het niet zelf, als ik een koopwoning had?
Vertrokken
We hadden lucratieve banen en reisden de hele wereld over. Maar toen kreeg Eran een baan aangeboden in Indonesië, met voorwaarden die te mooi leken om waar te zijn. Ik gunde hem de kans, maar wilde er mijn eigen carrière niet voor opgeven. In goed overleg vertrok Eran, maar al tijdens mijn eerste vakantie daar voelde ik alle stress van mijn schouders glijden. Het leven op Kalimantan was zó anders, zoveel rustiger. We kampeerden nachten in de wildernis, spotten orang-oetans, zaten tot diep in de nacht bij een zelfgestookt vuur op het strand voor Erans woning – die overigens toen al voelde als de onze.
“Ik begreep niet meer waarom ik zo hechtte aan de Randstad”
Het was het paradijs. Natuurlijk was het een expat-bubbel, dat realiseerde ik me ook wel. Maar met ons driehoog achterappartement in mijn achterhoofd, de wachtlijsten voor Nederlandse scholen en de krapte op de huizenmarkt, begreep ik niet zo goed waarom ik nog hechtte aan mijn bestaan in de Randstad.
Lees ook – Expat-moeders vertellen: ‘Terug naar Nederland gaan we bijna nooit’ >
De knoop doorhakken
Mijn besluit had wel even tijd nodig. Want wat moest ik met mijn vrienden? Mijn vader en mijn broer? Ik zou ze allemaal moeten achterlaten en ik kon niet verwachten dat iedereen zomaar even een ticket boekte naar Kalimantan. Eran begreep mijn twijfels. Hij gunde me tijd en stelde zelfs voor dat als ik echt niet naar Indonesië wilde, hij altijd nog zijn baan kon opzeggen om bij mij te zijn.
“Even overwogen we ontslag te nemen en een nomadenbestaan te leiden vanuit een zelfgebouwde camper”
En toen bleek ik, na drie jaar reizen en feesten, zwanger. Even overwogen we ontslag te nemen en een nomadenbestaan te leiden vanuit een zelfgebouwde camper. Gelukkig ontwaakten we tegelijkertijd uit die droom. Via ons bedrijf was er een internationale school voor ons kind beschikbaar, ik kon er als docent Engels aan de slag. Yaël zou opgroeien in ruimte en vrijheid. Dat vond ik nogal winst, en beter dan de huidige omstandigheden in Nederland.
Reizend bestaan
Het pakte allemaal iets minder rooskleurig uit, met de coronacrisis die ons beperkte en zorgen over onze geliefden in Nederland. Maar inmiddels zijn we zo goed als terug naar normaal en ben ik twintig weken zwanger van de tweede. Mijn vakantie van destijds op Kalimantan heeft geresulteerd in een dagelijks leven dat ons bevalt, Nederland is nu ons vakantieland. En ik denk dat dat zo blijft: het reizende bestaan bevalt ons prima.”
Dit artikel staat in de Kek Mama Zomerspecial 2022.
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
