Beeld: Canva
Als moeder heb je zo je mindere momenten… We’ve all been there. Kan gebeuren, al is het wel vervelend als je er nog dagelijks aan herinnerd wordt door een blijvend aandenken. Het overkwam ook Inge* met haar jongste dochter.
Inge*, getrouwd met Marcel, moeder van Julia (5) en Marise (3): “Mijn jongste dochter is nogal een driftkikker. Totaal anders dan haar oudere zus, zij is juist heel kalm en ook heel meegaand. Dat was dus even wennen – en dat is het soms nog steeds, ook na drie jaar.
Een van de dingen waar mijn dochter woest om kan worden, zijn riempjes. Het gevoel dat ze ergens ingesnoerd wordt en er niet uit kan, krijgt ze sinds haar peuterpuberteit enorme driftbuien van. In de kinderstoel begin ik er al tijden niet meer aan, ze blijft namelijk wel altijd braaf zitten als ze niet vast zit. Als ze wel vast zit, doet ze er alles aan om er toch uit te klimmen.
Maar ook in de kinderwagen wil Marlise de riempjes niet meer om. Na keer op keer de strijd aangaan en met een krijsend kind rond te hebben gelopen, was ik er wel klaar mee. Dan toch lekker geen riempjes? Mijn gevoel zei me wel dat het niet echt slim was, maar net als in de kinderstoel bleef ze ook in de wagen goed zitten, zolang ze maar niet vast zat. Dus zodoende.
Tot een tijdje geleden. We waren onderweg naar de supermarkt, een route die ik al honderd keer had gelopen met haar. Dochter Marlise in de wagen, zonder riempjes. En plots, totaal onverwacht, bleef de wagen achter een uitstekende stoeptegel haken. Zo onverwacht en met een vaartje, dat ze de kinderwagen uit gelanceerd werd.
Voor haar zelf kwam het ook dusdanig onverwacht dat ze geen tijd meer had om zichzelf op te vangen, dus ze landde vol op haar gezicht. Het resultaat? Een geschaafd gezicht, een fikse bloedneus en een gebroken voortand. Wat voelde ik me schuldig! Ik wist toch dat dit een slecht idee was?! Als ik niet zo laks was geweest met die verdomde riempjes, was dit niet gebeurd. Marlise heeft er zelf verder geen last meer van, en weigert ook nog steeds pertinent die riempjes om te doen. Ik voel me elke keer als ik dat gebroken tandje zie opnieuw schuldig.”
Eigenwijze kinderen, daar kan Ellen over meepraten. Zij belandde op dag twee van haar vakantie al op de eerste hulp, omdat haar dochter weigerde te luisteren. Je leest het hier.
* In verband met privacy zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.
Ook je verhaal (anoniem) doen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
