Kek Mama-columnist en vader Jan Heemskerk spaart ons niet, en zichzelf nog minder. Hij legt het ons nog één keer uit. Deze maand: mijn gezin kan geen deur dichtdoen.
Mijn gezin kan geen deur dichtdoen. Nee, echt. Ze kunnen een deur ópendoen, ze kunnen door de deuropening lopen, maar de deur dan weer achter zich sluiten, dat lukt ze niet. Waarom niet, vraag je? Schiet mij maar lek. Ik doe het zelf tientallen keren op een dag en het is best makkelijk. Is dat erg? Valt wel mee, denk je misschien. Maar dan moet je weten dat we een kitten in huis hebben, Albert, met een ondernemende natuur en de startsnelheid van een Ferrari. Zodra Albert de deur op een kier ziet staan, galoppeert hij naar buiten, en één keer raden wie hem dan uit de tuin moet plukken voordat hij roemloos wordt overreden. Precies.
Ze wéten het
Mevrouw Heemskerk doet nooit – klassieker – de dop op de tube tandpasta, zodat die tube overal blauwe meuk ligt te lekken, tot er een korstje ontstaat van gestolde tandpasta-metbuitenluchtbacteriën. Nog een voorbeeld: de kinderen denken alle drie dat serviesgoed vanzelf naar de afwasmachine loopt. En dat chipszakjes, ijsstokjes, rozijnendoosjes en complete tosti’s door de rommelfee van de bank worden gehaald en in een wolk van sterrenstof naar de prullenbak worden gevlogen. Ook irritant: de leden van mijn gezin zijn altijd hun telefoon kwijt. En ook altijd op een onhandig moment, bijvoorbeeld als ze echt, echt, echt, nu, nu, nú naar school of kantoor moeten. En die telefoon is dan ook altijd leeg of staat op ‘stil’. En aangezien ze ook niet kunnen zoeken, moet vader, die toch ook heus zelf een leven heeft, hun gangen van de afgelopen zestien uur terugspeuren en uiteindelijk de verloren telefoon tevoorschijn toveren vanachter een stapel handdoeken, in de kattenmand of in het wasbakje bij de wc, onder het plaatselijke sufferdje. Het punt is: mijn gezin wéét van de deuren en de tandpasta en het servies en de zakjes en de telefoon. Ze wéten dat ze, elke keer als ze de deur laten openstaan, de levensverwachting van deze arme echtgenoot met enige maanden bekorten. Ze weten het, en toch blijven ze het doen.
Wat heb ik jullie ooit misdaan?
Zo af en toe schreeuw ik dan ook mijn wanhoop uit: ‘Wat heb ik jullie ooit misdaan dat jullie me welbewust een ontijdig graf in werken? Ben ik dan geen lieve vader?’ Daar schrikken ze wel even van. En buitelen ze over elkaar heen om me ervan te verzekeren dat het niet hun bedoeling is dat ik een hersenbloeding krijg. Dan kalmeer ik wat en vraag, nee, smeek op verslagen toon: ‘Maar kunnen jullie dan niet, voor jullie lieve man en vader, proberen de deur achter je dicht te doen? Gewoon, omdat het mij zo verschrikkelijk blij zou maken?’ En dan beloven ze dat. En doen het, minstens tien minuten lang. Precies genoeg om mij de moed te geven om weer door te gaan.
Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl
Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >