Opgebiecht: ‘Ik wil zonder mijn bonuskinderen op vakantie’

“‘Zou met z’n drietjes weggaan niet leuk zijn?’ opperde ik. ‘Buiten het seizoen. Nog niet te warm, niet te druk, niet zo belachelijk duur. Nu kan het nog, volgend jaar gaat Morris naar school.’ Ja, ik zag ons al zitten: lekker aan zee, Morris die ijverig aan zijn zandkasteel bouwt. Zonder dat zijn bouwwerk al wordt platgewalst door de tweeling nog voordat er een beetje toren op staat. Dat laatste vind ik stiekem onbetaalbaar: zonder de bonuskinderen op pad. Wat een rust! Toch liet ik juist dat argument achterwege, want bij het idee zonder zijn jongens op vakantie te gaan, gingen de nekharen bij Marco al recht overeind. ‘We zijn een gezin van vijf’ zei hij meteen resoluut. Daar kon geen betaalbare all inclusive vakantie met onze zoon tegenop. 

Politieagent

Marco heeft uit zijn vorige relatie een tweeling. Ik ben dol op die jongens, heus, maar ze zijn zo ontzettend druk en vliegen elkaar constant in de haren. Alles wat Thomas kan, wil Ties beter kunnen. Alles wat Ties krijgt wil Thomas in tweevoud. Ik word gek van de constante concurrentiestrijd tussen die twee. Zijn we met z’n vijven op pad.,. speel ik de hele dag voor politieagent. En ik ben altijd de bad cop, want Marco zegt er helemaal niets van. Sterker nog: hij geeft ze vaak ook nog hun zin. Of sust de boel met een ijsje. ‘Ach, zo zijn jongens’ zegt ‘ie dan. Of: ‘Ik zie ze al zo weinig’. Tegenover de jongens voelt hij zich nog altijd schuldig dat hij degene was die de stekker uit de relatie met hun moeder trok.

Lees ook – ‘Ik heb een hekel aan mijn stiefkinderen’ >

Irritant

Dat snap ik allemaal best, maar irritant is het wel. In het normale leven gaan ze na een paar dagen bij ons te zijn geweest weer naar hun moeder. Precies goed, zo kom ik weer een beetje bij en heb ik ook de tijd met Morris. Zo’n vakantie is toch een ander verhaal; zit je ineens twee weken op elkaars lip in een of andere stacaravan. Of zo’n chalet waar je je kont nog niet kan keren. Heel eerlijk: ik zit daar eigenlijk niet op te wachten. Als ik een jaar hard heb gewerkt wil ik ook – een soort van – ongestoord op een strandbedje kunnen liggen. In ieder geval één hoofdstuk kunnen lezen zonder dat de één de ander de hersens inslaat. Het is toch ook zeker mijn vakantie?

“Ik wil een hoofdstuk kunnen lezen zonder dat de één de ander de hersens inslaat. Het is toch ook zeker mijn vakantie?”

Ik vind het ook niet eerlijk tegenover Morris, zo’n lief en rustig ventje. Doordat de tweeling zoveel aandacht vraagt, heb ik voor mijn gevoel bijna geen quality time met mijn eigen zoon. Ik zou zo graag eens met ‘mijn eigen gezin’ weggaan. Het is niet dat de tweeling iets tekort komt; ze gaan met hun moeder ook gewoon op vakantie. Maarja… het gaat er bij Marco echt niet in.”

De namen zijn wegens privacyredenen gefingeerd en bekend bij de redactie.