‘Ik heb mijn goede voornemens nu al opgegeven’

Sandra (38) is alleenstaande moeder van Mees (5) en Olivia (3). Ze is wat kilootjes te zwaar, waar ze hard mee aan de slag wilde in 2024. Maar dat blijkt moeilijker dan gedacht…

‘Ik kijk met een sip gezicht naar het getal op de weegschaal. Uit de woonkamer hoor ik gegil van mijn dochtertje die waarschijnlijk net een stuk duplo in het gezicht van mijn zoontje drukt, omdat hij het van haar had afgepakt. Als ik de weegschaal terug zet onder de wastafel, vermijd ik de spiegel. Alles om maar niet met mijn spiegelbeeld en die minimaal 16 kilo te veel te worden geconfronteerd.

Ik poets mijn tanden en zucht diep als ik nog harder gegil uit de woonkamer hoor. Snel schiet ik mijn ondergoed en een zwarte stretchbroek aan, doe er een grote trui overheen en ren naar beneden. Daar hebben mijn twee koters nog net niet tot bloedens toe een forse strijd om een knuffel waar ze voor vanochtend nog nooit naar omgekeken hebben.

Lees ook – Mariëlle gaat naar de Voedselbank: ‘Mijn ex betaalt nauwelijks alimentatie voor onze dochters’

Goede voornemens opgegeven

Als ik even later beiden heb afgezet bij de kinderopvang en ik in mijn auto onderweg naar werk ben, rollen de tranen over mijn wangen. Ik leek het zo goed te hebben uitgekiend met mijn goede voornemens: drie keer per week zou ik na mijn werk linea naar de sportschool. Dan kon ik nog een uurtje sporten voordat ik mijn kids op moest halen van de opvang. Ik heb een jaarabonnement afgesloten; vastbesloten om in 2024 absoluut die overtollige kilo’s nou eens kwijt te raken. Maar we zijn pas op dag vier en ik moet eerlijk bekennen dat ik de moed nu al heb opgegeven.

Sportschool red ik nooit

Ik heb deze week al twee keer in de file gestaan, waardoor ik de sportschool sowieso op mijn buik kon schrijven. Op de fiets gaan is geen optie: mijn werk zit op 23 kilometer afstand. Naast dat ik dat echt een te fikse fietstocht heen en weer vind, zou ik het nooit redden om ze dan nog op te halen. Maar ik besef nu dat het allemaal sowieso veel te veel propwerk wordt.

Lees ook – Mama is moe: ‘Tijdens het kerstdiner lag ik snurkend naast mijn kind’

Als ik de kinderen ophaal, moet ik thuis nog koken (thank God voor maaltijdboxen), zorgen dat beiden kids het grootste gedeelte van hun eten ook daadwerkelijk binnen hebben, fris gedoucht zijn en rond 19:30 uur in bed liggen. En dan liggen er nog een stapel wasgoed, vouwwerk, een vloer die nodig gedweild moet worden, ongeveer een halve centimeter stof op de kastjes en een telefoonboek aan administratie naar me te loeren. Met dat in mijn achterhoofd, lukt het toch niet om relaxt een uur te sporten, al zou ik het halen?!

Hoe doen andere alleenstaande moeders dit?

Ik weet niet hoe andere alleenstaande moeders dit doen, maar ik kom tot de conclusie dat het gewoon niet mogelijk is. Ik heb mijn werk en het huishouden. Wil ik mijn kinderen ook nog regelmatig zien (en ja, dat wil ik) begrijp ik niet hoe vrouwen het voor elkaar krijgen om hiernaast ook nog te sporten?! Ik ben al blij als ik ’s avonds nog fut heb om de de trap op te lopen in plaats van dat ik op de bank in slaap val! En wanneer doen deze vrouwen het huishouden dan? Tijdens het slaapwandelen ofzo?!

Hoewel ik dus vol frisse moed het nieuwe jaar in gegaan ben, denk ik dat ik maar moet accepteren dat die 16 kilo te veel er voorlopig echt nog niet afgaan. We zijn het jaar pas net begonnen, maar ik heb de moed nu al opgegeven: mijn goede voornemens blijven bij voornemens. Zonde van dat jaarabonnement…’