‘Ik draag liever een pruik, maar dan herkent mijn dochter me niet’

“In mijn dorp kent iedereen me als ‘die meid met gekleurd haar’. Ik droeg rood, paars of donkerblauw en zette er nog een kleurmasker overheen als ik naar een festival ging. Dat gewaagde ben ik ten voeten uit. Als iemand zegt dat ik iets niet durf, ga ik het juist doen. Toen ik na de diagnose lymfeklierkanker hoorde dat ik mijn haar zou gaan verliezen, dacht ik: dat is klote, maar ik moet me eroverheen zetten. Het is al erg zat dat ik ziek ben.

Vrouwelijk en stoer

Twee dagen na de eerste chemokuur schoor de kapper alles eraf. Mijn vriendin en schoonzus waren mee en hielden het niet droog, maar ik zat nuchter in die stoel – zo van: doe nou maar, het is onvermijdelijk. Eenmaal thuis kwam de pijnlijke confrontatie toen ik oude haren in mijn borstel zag zitten. Toch probeerde ik daar niet lang bij stil te staan.

De moeilijke momenten zaten ’m vooral in de fysieke pijn. Na een chemokuur lag ik dagen in bed met een verkrampt lichaam. Ook had ik last van zweetaanvallen en daardoor was het dragen van mijn pruik geen pretje. Vaak zette ik een pet achterstevoren op, met daaronder een vest en spijkerbroek met gaten. Als het niet vrouwelijk kan, moet het maar stoer – dat idee.

“Een paar maanden verder dacht ik: fuck die onzekerheid, ik draag gewoon een jurkje”

Volgens vriendinnen kon ik zonder haar prima een jurkje dragen, maar in mijn hoofd botste dat. Tot ik een paar maanden verder was en dacht: fuck die onzekerheid, ik doe het gewoon. Weer dat omdenken, hè? De eerste keer voelde onwennig, maar later ging ik zelfs nieuwe jurkjes kopen. Soms ging ik kaal de straat op en hoorde ik kinderen aan hun moeder vragen: ‘Waarom is die mevrouw kaal?’ Zo fijn als die dan antwoordde dat ze dat aan mij moesten vragen. Niet het taboe op kanker wegmoffelen, maar er eerlijk over zijn.

Wennen

Veel mensen zeggen dat mijn gezicht zonder haar beter uitkomt en dat ik op zangeres Sinéad O’Connor lijk. Toch kan ik er zelf moeilijk aan wennen en draag ik sinds de zweetaanvallen zijn verdwenen liever mijn pruik. Feline vond dat ding in het begin doodeng. Pas als ik ’m afdeed rende ze naar me toe: ‘Mama!’ Dat was moeilijk – voelde ik me eindelijk mooi, herkende mijn dochter me niet. Om haar eraan te laten wennen, zette ik ’m af en toe op. Inmiddels gaat dat steeds beter en komt ze ook een kus brengen als ik de pruik draag.”

Dit portret staat in Kek Mama 03-2022.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!