Moeder Elaine was er op voorbereid dat haar tienerdochter op een gegeven moment klaar zou zijn met de fantasiewereld van haar broertje. Maar de pijn die dat bij haarzélf teweeg bracht, verraste haar.
Het is inmiddels een bekend beeld, vertelt Elaine: ‘Mijn negenjarige zoon die op de grond zit, voor de kamerdeur van mijn dochter – zijn grote zus, die bijna elf is. Hij wacht tot ze klaar is met Facetimen met haar vriendinnen, zodat ze weer met hem kan spelen.’
Elaine wist dat die dag, waarop haar dochter zich te oud voelt om LEGO-werelden met haar broertje te bouwen, zou komen. ‘Maar ik wist niet dat ik het zó erg zou vinden om te zien dat hij z’n speelkameraadje moet missen.’
Verdwaald
De kinderen van Elaine zijn heel hecht. ‘Zowel qua leeftijd als emotionele band’, legt ze uit. ‘Dat komt vooral omdat ze iets hebben meegemaakt wat de meeste kinderen niet zullen ervaren: hun vader werd ziek en overleed.'
Ze zijn gek op elkaar, maar tegelijkertijd maken ze ook heus weleens ruzie: 'Veel ruzie. Maar ondanks dat zit mijn zoon toch wekelijks op de gang op z’n zus te wachten. Hij zal het niet toegeven, maar hij heeft haar enorm hard nodig.’
Lees ook:
‘Ik vind het moeilijk dat mijn kind steeds zelfstandiger wordt’ >
Elaine merkt dat haar zoon zich zonder zijn zus een beetje verdwaald voelt. ‘Hij weet niet goed hoe hij alleen moet spelen. Misschien weet hij niet eens zeker óf hij dat wil. Soms vraagt hij mijn hulp om haar haar kamer uit te krijgen.’
Eigen gang gaan
Haar dochter klaagt gelukkig niet veel. ‘Meestal stemt ze er wel mee in om met haar kleine broertje te spelen, ook al heeft ze er zelf niet zoveel zin in. Waarschijnlijk doet ze dat ook om mij te helpen – op die manier kom ik eindelijk toe aan dingen waar ik als alleenstaande moeder anders geen tijd voor heb. Dat laat al zien dat ze geen klein kind meer is.’
Stiekem zou Elaine, net als haar zoon, de tijd met haar dochter willen behouden. ‘Ik wil nog even genieten van elk klein beetje ‘klein kind’ dat zij in zich heeft. Maar ik weet dat de werkelijkheid anders is. Mijn kleine meisje wordt groot en gaat steeds meer haar eigen gang – en mijn zoon en ik moeten haar laten gaan. Hoe moeilijk dat ook is.’
Nog meer persoonlijke verhalen lezen?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
