Selin (36) houdt van avontuurlijke reizen met haar gezin, maar niet zo van enge beestjes.
“‘Weet je het zeker?’, vroeg mijn vriend met een vertwijfelde blik, toen ik op de reserveerknop wilde drukken voor een kampeersafari in de jungle van Sri Lanka. We hadden onze rondreis in grote lijnen uitgezet, deze parel had ik maar liever vastliggen. ‘Het is de júngle, hè Sel’, vervolgde Guido. ‘Je weet wel: beestjes.’
Ik begreep zijn twijfel niet zo; we reisden toch al sinds ons twintigste de hele wereld over? Toegegeven: mét wat hachelijke momenten. Zoals toen we in Ghana oog in oog stonden met een cobra. Of in Mexico een zwarte weduwe troffen in ons toilet. Maar tot nu toe hadden we alles overleefd, en ik was niet van plan om een bucketlist-ervaring als deze aan ons voorbij te laten gaan vanwege een paar enge beestjes.
Inentingen en gifuitzuigset
Goed, nu hadden we wel twee kinderen bij ons; onze zoon was negen, onze dochter bijna acht. Geen reisgezelschap om grote risico’s mee te nemen, maar hé: in de jungle groeien toch ook kinderen op? Bovendien stond op de safariwebsite overduidelijk dat de trip óók geschikt was voor de allerkleinsten. We hadden onze inentingen, de gifuitzuigset zat in de koffer; wat kon ons gebeuren?
De reis overtrof al onze verwachtingen. De die hard safaritent tussen de slangen en apen, bleek een soort villa met bad, warm water en elektriciteit, en toevallig tentdoeken als muren, in een gemoedelijke, aangelegde tropentuin. Voor de kinderen lagen zelfs verkleedpakjes klaar, waarmee ze zich konden uitdossen als rangers. Niet wat je zegt het niveau voor levensmoeë avonturiers.
Kroes-extensions
‘Het is wel de júngle, hè schat’, confronteerde ik Guido met zijn woorden. Hij moest er zelf ook om lachen. Ik had ondertussen wel gelezen over de Poecilotheria rajaei, de grootste vogelspin ter wereld die voorkomt in Sri Lanka, en zo groot is als een mensenhoofd. Maar die hield zich als het goed is alleen op in het noorden van het land, was zeldzaam en bovendien alleen dodelijk voor grote knaagdieren en dus niet direct voor mensen. Wel eng, natuurlijk; vooral dóódeng.
Terwijl Guido met de kinderen op onderzoek uitging in de tropentuin, friste ik me op in de badkamer. Mijn clip-in hairextensions kroesden van de luchtvochtigheid. Ik besloot ze aan de kant te gooien en de kampeertrip verder gewoon door te brengen met een sjaal rond mijn hoofd.
Zonder bril – want op de veranda voor onze tent achtergelaten bij mijn boek – stoeide ik met de knoopwijze van mijn sjaal, toen ik in mijn ooghoek een zwart, harig beest onder mijn bedlakens uit zag steken. Ik slaakte een gil en bleef roerloos staan. Hij bewoog niet, maar ik wist het zeker: dit was die killerspin. Dat zeldzame, doodenge monster; uitgerekend in míjn tent.
Lees ook:
‘In mijn beste Frans vroeg ik de campingvader of hij geloofde in dildo’s’ >
‘Spider. Dangerous. Get help’
Ik durfde me niet te bewegen. Sprong op de wc-pot in de hoop dat het beest me zo in elk geval niet te pakken kon krijgen, en zette het op een gillen. ‘Help! Guido! Somebody! There’s a killer spider in my tent!’ Een groeiende paniek maakte zich van me meester. ‘Hurry!!’
Op dat moment verscheen de buurman in mijn tentopening. ‘Killer. Spider. Dangerous’, hijgde ik. ‘Go get help!’ Voor ik het wist was het halve tentenkamp uitgerukt met bezems, potten en stenen om me te redden van dit levensgevaarlijke beest.
Het beest bleef roerloos liggen. Voorzichtig kwam één van de park rangers dichterbij, zijn bezem in de aanslag. Langzaam trok hij het laken opzij. ‘Careful!’, gilde ik vanaf mijn wc-pot. ‘It’s enormous!’
Met een ferme ruk trok hij het laken weg om het monster te verrassen met een genadeklap. Mijn hart sloeg een slag over en mijn adem stokte. Net iets eerder dan de meute mensen in mijn safaritent zag ik het. Het gruwelijke monster op mijn bed… waren mijn hairextensions.”
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
