‘Dit gebeurt er als mijn kinderen naar hun vader gaan’

‘Ik wil dat mijn kinderen bij mij zijn. Niet de helft van de tijd, maar altijd’, schrijft ze op haar blog.

Schuldgevoel

Suzanne is zes jaar gescheiden. Haar kinderen zijn de helft van de tijd bij hun vader. ‘Op die dagen haal ik de boel in: ik werk de stapel was weg, ruim de vaatwasser in en maak het huis schoon’, vertelt ze. ‘Maar terwijl ik dat doe, word ik vaak overspoeld met een schuldgevoel. Ik herinner me dat ik geen tijd heb gehad om een vlecht te maken in het haar van m’n dochter. Of dat ik tegen m’n zoon heb zitten schreeuwen dat hij moest opschieten, omdat we anders te laat kwamen op voetbal. In de hectiek van alledag merk ik het niet, maar als ze bij hun vader zijn, realiseer ik me dat ik niet altijd de moeder ben die ik wil zijn – liefdevol en rustig.’

Lees ook:
Fotoserie: Co-ouderschap op zijn best >

Automatische piloot

‘Mijn scheiding is nu zes jaar terug’, gaat ze verder. ‘Twee huizen – de ene keer bij mij slapen, de andere keer bij papa – is voor mij en de kinderen inmiddels routine. Maar het schuldgevoel vreet aan me. Ik denk steeds vaker: missen ze me? Is het huis van papa leuk? Leuker dan het mijne?’ Het liefst had Suzanne haar kinderen non stop bij haar. ‘Maar dat kan niet. Daarom wil ik dat elk moment van die vijftig procent perfect is. Ik ben niet perfect, maar ik doe m’n best. Ik moet de momenten met mijn kinderen vaker koesteren, in plaats van op de automatische piloot te leven.’