‘De band tussen moeder en zoon is heel speciaal’

Nu, een paar jaar later, blijkt het tegenovergestelde waar.

‘Het zal wel…'

‘Toen moeders met een zoon mij van te voren vertelden dat het hebben van een jongen iets speciaals heeft, dacht ik: het zal wel', vertelt Annie. ‘Die vrouwen waren vast echte ‘jongensmoeders' en hadden al hun hele leven graag een zoon gewild. Ik durfde ze niet te vertellen dat ik eigenlijk nooit die wens had. En dat ik oprecht bang was dat ik minder van mijn zoon dan van mijn dochters zou gaan houden.' Maar vanaf het moment dat haar zoon in haar leven kwam, wist ze dat ‘die jongensmoeders' gelijk hadden: de band tussen een moeder en een zoon heeft écht iets bijzonders.

‘Trouwen'

Een van de dingen waar Annie zich – vooral na twee zachte dochters –  zorgen om maakte, was de onstuimigheid van jongens – achteraf nergens voor nodig. ‘Mijn zoon heeft enorm veel energie, maar is ook ongelooflijk zoet in het tonen van liefde naar mij toe. Als hij mij knuffelt, smelt zijn hele lichaam in dat van mij en toen hij kleuter was, pakte hij me geregeld bij m'n wangen en plantte een dozijn kusjes op mijn gezicht. Vaak genoeg zei hij dat hij met me wilde trouwen.'

‘Niets kan die band vervangen'

Ook Anna's eigen gevoelens ten opzichte van haar zoon zijn anders dan die voor haar dochters. Want waar ze bij haar dochters best goed is in het niet toegeven aan de puppyogen, heeft ze daar bij haar zoon meer moeite mee. En dat gevoel zal altijd blijven. ‘Ik weet dat hij op een dag een man wordt. Hij zal nog veel liefdes in zijn leven krijgen en ik zet graag een stap opzij op dat moment. Want hoewel hij zijn hart uiteindelijk aan een ander zal geven, weet ik dat er een speciaal plekje voor mij is. Niets kan de band tussen een jongen en zijn moeder vervangen.'