Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (7) en Róman (5). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven. Vandaag: Miró kan goed voetballen.
Lees verder onder de advertentie
Hij duwt zijn borst naar voren als hij het speelplein op dendert. De bal stuitert gecontroleerd voor hem uit. Zijn voeten dribbelen. Hij maakt een passeerbeweging, hij pannaat de bal tussen de benen van een vader in maatpak, hij schiet. Goal! Zijn armen gaan omhoog, zijn kreet doet de lucht trillen. Twee vriendjes die met elkaar aan het voetballen waren staren hem aan. Hij kijkt, hij lacht, hij nodigt uit. Zullen we? Partijtje? Maar de jochies sloffen naar een bankje. Geen zin.
Lees verder onder de advertentie
Miró kan goed voetballen
Ik vrees dat ik weet waarom. Het is stom om van je kind te zeggen, maar Miró kan goed voetballen. Hij speelt in de selectie, traint drie keer per week, leeft, ademt, denkt voetbal. Zijn club pakt het serieus aan. Hij moet oefenen, voert voortgangsgesprekken, krijgt complimenten als hij zijn uiterste best doet. Maar dit is geen voetbalclub. Dit is een speelterrein en natuurlijk wordt het gewaardeerd als je leuk kunt ballen, maar wanneer je beter bent dan de rest hebben kinderen soms geen zin in jou.
Lees verder onder de advertentie
Wat een achterlijk verhaal eigenlijk
Ik trek Miró naar me toe. “Liefje, ze vinden je echt niet stom. Je moet jouw vriendjes en jou zien als een orkest. Iedereen speelt zijn instrument. Maar stel dat één iemand steeds iets harder toetert dan de rest, dan vinden mensen dat niet zo leuk.” Zijn knieën wiebelen ongedurig heen en weer. “Dus ik moet minder hard toeteren?” vraagt hij. Terwijl ik dat beaam, denk ik: wat een achterlijk verhaal eigenlijk. Hoe kun je een kind nou uitleggen dat hij op de ene plek het beste uit zichzelf moet halen en elders juist een beetje onder zijn vermogen moet zitten? Wie heeft dit bedacht?
Lees verder onder de advertentie
Ik wil geen opschepperige moeder zijn
’s Avonds in bed vraagt hij of ik ook weleens bang ben dat ik te hard toeter. Ja, zeg ik. Bijvoorbeeld als ik vertel dat mijn zoon goed kan voetballen. Ik ben geneigd er meteen relativering bij aan te brengen. Sorry hoor. Hij kan het aardig. Ik wil geen opschepperige moeder zijn. “Hé mam. Ik denk dat ik morgen scheidsrechter ga zijn. Dan hoef ik ook niet te toeteren”, mompelt hij. Ik knik. Wil zeggen dat hij mag toeteren wat hij wil. Maar ik weet niet zeker of dat echt zo is. Ik vertel hem wat een maaiveld is en wat je daar moet doen. “Is dat een soort voetbalveld?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Was het maar waar.
Lees verder onder de advertentie
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.