Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: de sterilisatie van man François.
“Wil je kijken?” vraagt François, maar ik ben niet gemaakt voor ramptoerisme. Overigens ook niet als het mijn eigen lichaam betreft. Er schijnen mannen te zijn die met gynaecologische professionaliteit de ravage inspecteren die down under bij hun vrouw is overgebleven na een bevalling, maar ook dat vond ik nooit zo nodig.
Ik ben evenmin met spiegeltjes op inspectie gegaan bij mijn ‘onderkantje’ zoals de kraamhulp het zo vreselijk uitdrukte. Onderkantje en ik deden liever of er niets gebeurd was en strompelden vrolijk samen verder. Maar afgelopen zomer besloot François een knoopje te laten leggen in de zijne. We hebben twee fijne kinderen, willen geen derde, ik ben 41, hij 53, het is mooi geweest, strik erom en klaar.
Allerlei kennissen, vooral mannen, vonden François reuze moedig. Bevallen is namelijk doodgewoon maar zodra er iets aan een piem moet gebeuren slaan mensen benauwd hun benen over elkaar en grimassen of ze getuige zijn van een verschrikkelijk ongeluk. François deed er gelukkig zakelijk over. We willen geen baby’s meer, dus deed-ie er wat aan.
Maar toen was het de dag na de operatie. François vroeg of ik zijn zakie wilde zien, ik bedankte. Niemand knapt op van de aanblik van blauwe ballen, zei ik stoer. Maar stiekem was er meer aan de hand. Want die sterilisatie, natuurlijk stond ik daar achter. Ik was klaar met baren. Echt. Toch?
Maar waarom had ik er zo’n moeite mee een flesje babyolie weg te gooien dat ergens bestoft in de badkamer stond? En wat stond ik nou weeïg in de kinderwagen van een buurtmoeder te koekeloeren? Ik wilde toch niet meer? Nee, ik wil niet meer. Maar ik ben zo slecht in afscheid nemen. En nu François de kroeg gesloten heeft, heb ik opeens trek in bier. Maar geen zin in elke drie uur wakker worden, omkukelende baby’s en zoogkompressen. Prachtig vond ik het, maar nu is het tijd voor iets anders.
We zijn inmiddels drie maanden verder. François’ zakie is keurig geheeld en mijn babyweemoedigheid weggeëbd. Afgelopen week begon Miró opeens met uitslapen. Zeven jaar lang wekte hij ons dagelijks om zes uur. Nu rekt hij zich rond kwart over acht ontspannen uit. Ik aai hem door zijn haar en voel de spieren in zijn schouders. Hij wordt groot. Ik ook. Het is goed zo. Heel goed.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
