Column Roos: ‘Wat stond ik nou in die kinderwagen te koekeloeren?’

“Wil je kijken?” vraagt François, maar ik ben niet gemaakt voor ramptoerisme. Overigens ook niet als het mijn eigen lichaam betreft. Er schijnen mannen te zijn die met gynaecologische professionaliteit de ravage inspecteren die down under bij hun vrouw is overgebleven na een bevalling, maar ook dat vond ik nooit zo nodig.

Ik ben evenmin met spiegeltjes op inspectie gegaan bij mijn ‘onderkantje’ zoals de kraamhulp het zo vreselijk uitdrukte. Onderkantje en ik deden liever of er niets gebeurd was en strompelden vrolijk samen verder. Maar afgelopen zomer besloot François een knoopje te laten leggen in de zijne. We hebben twee fijne kinderen, willen geen derde, ik ben 41, hij 53, het is mooi geweest, strik erom en klaar.

Reuze moedig

Allerlei kennissen, vooral mannen, vonden François reuze moedig. Bevallen is namelijk doodgewoon maar zodra er iets aan een piem moet gebeuren slaan mensen benauwd hun benen over elkaar en grimassen of ze getuige zijn van een verschrikkelijk ongeluk. François deed er gelukkig zakelijk over. We willen geen baby’s meer, dus deed-ie er wat aan.

Maar toen was het de dag na de operatie. François vroeg of ik zijn zakie wilde zien, ik bedankte. Niemand knapt op van de aanblik van blauwe ballen, zei ik stoer. Maar stiekem was er meer aan de hand. Want die sterilisatie, natuurlijk stond ik daar achter. Ik was klaar met baren. Echt. Toch?

Slecht in afscheid nemen

Maar waarom had ik er zo’n moeite mee een flesje babyolie weg te gooien dat ergens bestoft in de badkamer stond? En wat stond ik nou weeïg in de kinderwagen van een buurtmoeder te koekeloeren? Ik wilde toch niet meer? Nee, ik wil niet meer. Maar ik ben zo slecht in afscheid nemen. En nu François de kroeg gesloten heeft, heb ik opeens trek in bier. Maar geen zin in elke drie uur wakker worden, omkukelende baby’s en zoogkompressen. Prachtig vond ik het, maar nu is het tijd voor iets anders.

We zijn inmiddels drie maanden verder. François’ zakie is keurig geheeld en mijn babyweemoedigheid weggeëbd. Afgelopen week begon Miró opeens met uitslapen. Zeven jaar lang wekte hij ons dagelijks om zes uur. Nu rekt hij zich rond kwart over acht ontspannen uit. Ik aai hem door zijn haar en voel de spieren in zijn schouders. Hij wordt groot. Ik ook. Het is goed zo. Heel goed.

Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl.