Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Het lijkt wel een klein feestje. Als ik beneden kom na het zoveelste telefoongesprek met vrienden en familieleden, word ik ontvangen in een liefdevol tafereel. Rondom de tafel zitten mijn lieve vrienden, die hun vakantie hebben onderbroken, een vriendin van mijn ouders en mijn twee prachtige kinderen. Op tafel liggen frietjes, snacks en de door mijn verstandige vriendin gemaakte salade. Iedereen lacht en de hoofden draaien als ik binnen kom lopen. Ik heb net mijn tranen gedroogd, maar zie er belabberd uit. De vraag of het gesprek wat heeft opgeleverd kan ik alleen maar met een schuddend ‘Nee’ beantwoorden. Ik voel tranen opkomen maar als Jan glunderend roept ‘Mama kijk eens hoeveel patatjes we hebben gekocht’, kom ik terug in mijn kracht. Heel even voel ik een soort geluk als ik naar deze mensen kijk.
Duizenden telefoongesprekken
De afgelopen dagen zijn gevuld met het voeren van, voor mijn gevoel, duizenden telefoongesprekken met mensen uit zijn omgeving. Ik probeer te redden wat er te redden valt en uit te zoeken hoe het nou eigenlijk met hem is. Nieuwsgierig, of beter gezegd hunkerend naar oorzaken die hem ertoe hebben aangezet deze stap te nemen. Zo radicaal en rigoureus maar bovenal zo kil en koud.
Tot vanmiddag had een gesprek met hem nog niet plaatsgevonden. Ik moest het doen met een paar appjes heen en weer die hij uiteindelijk afdeed met ‘Spaar je energie, het komt nooit meer goed’. Tot twintig minuten geleden. In het scherm van mijn telefoon verscheen zijn naam. Zo vertrouwd dat ik bijna wilde opnemen met ‘Schatje’ of de versie die nu beter zou passen ‘Waarom heb je verdomme zo lang niets van je laten horen!’. Ik neem op en zeg lafjes ‘Hoi’.
'Ik heb nooit van je gehouden'
Tranen vloeien rijkelijk, bij mij. Hij blijft kalm en koel en de woorden ‘Ik heb nooit van je gehouden’ hakken erin. Ik blijf lief en toon mijn warme gevoelens voor hem in de hoop wat los te maken. Uiteindelijk zet ik het laatste redmiddel in, ook al had ik me voorgenomen ze er in het eerste gesprek buiten te houden. Ik smeek hem om het voor de kinderen nog eens te proberen. Hij blijft bij zijn standpunt en als ik ophang trek ik mijn conclusie.
Dit is met recht een collect call; hij voert de gesprekken en ik blijf achter met de rekening.
