Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Het lijkt wel een klein feestje. Als ik beneden kom na het zoveelste telefoongesprek met vrienden en familieleden, word ik ontvangen in een liefdevol tafereel. Rondom de tafel zitten mijn lieve vrienden, die hun vakantie hebben onderbroken, een vriendin van mijn ouders en mijn twee prachtige kinderen. Op tafel liggen frietjes, snacks en de door mijn verstandige vriendin gemaakte salade. Iedereen lacht en de hoofden draaien als ik binnen kom lopen. Ik heb net mijn tranen gedroogd, maar zie er belabberd uit. De vraag of het gesprek wat heeft opgeleverd kan ik alleen maar met een schuddend ‘Nee’ beantwoorden. Ik voel tranen opkomen maar als Jan glunderend roept ‘Mama kijk eens hoeveel patatjes we hebben gekocht’, kom ik terug in mijn kracht. Heel even voel ik een soort geluk als ik naar deze mensen kijk.
De afgelopen dagen zijn gevuld met het voeren van, voor mijn gevoel, duizenden telefoongesprekken met mensen uit zijn omgeving. Ik probeer te redden wat er te redden valt en uit te zoeken hoe het nou eigenlijk met hem is. Nieuwsgierig, of beter gezegd hunkerend naar oorzaken die hem ertoe hebben aangezet deze stap te nemen. Zo radicaal en rigoureus maar bovenal zo kil en koud.
Tot vanmiddag had een gesprek met hem nog niet plaatsgevonden. Ik moest het doen met een paar appjes heen en weer die hij uiteindelijk afdeed met ‘Spaar je energie, het komt nooit meer goed’. Tot twintig minuten geleden. In het scherm van mijn telefoon verscheen zijn naam. Zo vertrouwd dat ik bijna wilde opnemen met ‘Schatje’ of de versie die nu beter zou passen ‘Waarom heb je verdomme zo lang niets van je laten horen!’. Ik neem op en zeg lafjes ‘Hoi’.
Tranen vloeien rijkelijk, bij mij. Hij blijft kalm en koel en de woorden ‘Ik heb nooit van je gehouden’ hakken erin. Ik blijf lief en toon mijn warme gevoelens voor hem in de hoop wat los te maken. Uiteindelijk zet ik het laatste redmiddel in, ook al had ik me voorgenomen ze er in het eerste gesprek buiten te houden. Ik smeek hem om het voor de kinderen nog eens te proberen. Hij blijft bij zijn standpunt en als ik ophang trek ik mijn conclusie.
Dit is met recht een collect call; hij voert de gesprekken en ik blijf achter met de rekening.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Denk je iets liefs te doen, is je schoonmoeder er al een heel jaar boos om. Annet can’t win.
Astma bij kinderen is dus veel meer dan ‘pech in de familie’. Uit een grote studie van het Emma Kinderziekenhuis van Amsterdam UMC blijkt namelijk dat ook je woonplek en thuissituatie een flinke vinger in de pap hebben. Zo wonen kinderen met ernstig astma vaker in een huurhuis, groeien ze op in gezinnen met een […]
