Leontine Ruiters doet boekje open over gezinssituatie na zaak Marco Borsato: ‘Drie heel gelukkige kinderen’
In de keuken van chef Daan van der Lecq schuift Leontine Ruiters aan voor een goed gesprek over haar leven na Marco Borsato.
Beeld: Canva
Denk je een vredige wandeling te maken met de kinderwagen, eindig je opeens bij de huisartsenpost. Het overkwam Brandi (28) op een doodgewone woensdagmiddag.
Brandi (28) is moeder van zoontjes Max (bijna 4) en Jules (8 maanden): “We waren gewoon lekker aan het wandelen. Niks bijzonders, gewoon een rustige woensdagmiddag. De baby lag heerlijk in de kinderwagen te dutten en de kleuter van bijna vier huppelde vrolijk naast me. De zon scheen en niemand jammerde.. Althans, toen nog niet.
“Mag ik de kinderwagen duwen, mama?” vroeg hij. Natuurlijk, dacht ik nog. Wat kan er nou misgaan? Dus daar liepen we. Hij met zijn kleine handjes trots op de duwstang, ik ernaast. Alles ging goed, tot hij ineens besloot dat zijn broertje nu meteen een kus moest hebben. Op z’n kruin.
Voor ik kon reageren, hing hij half boven de kap van de kinderwagen. En toen ging het helemaal mis. Door zijn gewicht kiepte het hele ding naar voren. Ik hoorde dat akelige geluid van metaal op asfalt, gevolgd door gegil van mijn baby. Mijn hart sloeg ongeveer drie rondjes over.
Ik zag het kleine voorhoofd van mijn baby rood worden en schrok me kapot. Binnen een seconde had ik de wagen recht, mijn kleuter opzij en de baby in mijn armen. Hij huilde zó hard dat ik meteen wist: dit voelt niet goed. Dus hup, in de auto, rechtstreeks naar de huisartsenpost. Onderweg probeerde ik mezelf wijs te maken dat het vast mee zou vallen. Maar ondertussen zat ik te janken achter het stuur, want: wat als hij er iets aan overhoudt?
Gelukkig bleek bij de huisarts dat er niks gebroken was. Alleen een flinke bult op zijn kleine koppie. Ik kreeg de instructie om hem goed in de gaten te houden. Zou hij gaan overgeven, suf worden, warrig gedrag vertonen, dan moest ik meteen bellen.
Toen we thuiskwamen en hij eindelijk weer lachte, zakte pas echt de spanning. Ik heb hem die avond zó vaak gecheckt dat ik zelf amper geslapen heb En mijn kleuter? Die zei de volgende ochtend: “Mama, Jules kusje geven?” Ik keek hem aan. “Goed schat, maar doe dat maar wel hier in bed.” Dat lijkt mij voortaan een veel beter plan.