De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Kitty.
Hoeveelste kindje: eerste kindje
Welke termijn: 39 + 3
Duur van de bevalling: van 02:00 tot 14:02 dus… 12 uur!
Waar: Thuisbevalling
“We hebben ons uitgebreid voorbereid op de bevalling. Samen met mijn man heb ik een hypno-birthing cursus gedaan. Daarnaast luisterde ik veel podcasts over bevallen en zwangerschap, onder andere Mama-en van Nina Pierson en las ik het boek ‘Ina May’s guide to Childbirth’. Dit boek kan ik absoluut aanraden! In al deze bronnen stond de ‘kracht van je lichaam’ centraal en werd uitgelegd en benadrukt dat je lichaam in staat is tot wonderbaarlijke processen tijdens de bevalling. Hierdoor kreeg ik veel vertrouwen in mijn eigen lijf en kreeg ik de wens om tijdens de bevalling mijn lichaam zo veel mogelijk te kunnen volgen.
We maakten een bevalplan met als uitgangspunt thuis te bevallen, zonder te veel ingrijpen en afleiding van buitenaf en bij voorkeur geen medisch ingrijpen van de verloskundige. Ook bespraken we de alternatieve scenario’s: Hoe zagen we het voor ons als we toch naar het ziekenhuis moesten? Zo zorgden we ervoor dat als dit zou gebeuren, we ook in deze situaties op de hoogte waren de mogelijke keuzes.”
“Tot op de dag van de bevalling waren er nog geen tekenen van de komst van onze zoon. Ik had geen voorweeën, of harde buik. De avond ervoor ben ik nog op de fiets naar de Intratuin geweest om wat potgrond voor de tuin te halen, je moet wat als je verlof hebt. Om 02:00 werd ik wakker van krampen in de buik. Dit zullen wel de voorweeën zijn dacht ik, dus ik liet mijn man slapen en ging naar beneden om even wat rust te vinden. Maar de ‘voorweeën’ bleven maar komen! Na een kwartiertje riep ik toch maar mijn man. We gingen ze voor de grap timen en ik bleek al elke drie minuten weeën te hebben. Het ging van 0 naar 100.
We belden de verloskundige en die kwam vanuit haar bed bij ons kijken. Het bleken inderdaad weeën, en ze kwamen rap achter elkaar. Met de bemoedigende woorden: ‘Vaker zullen ze waarschijnlijk niet gaan komen, maar ze worden wel nog intenser’, liet ze ons achter om in de ochtend weer terug te komen. INTENSER!? ik vond dit al wat.. En stiekem vond ik het ook best eng dat ze ons nu alleen liet. Er was geen tijd om hier teveel over na te denken want de weeën bleven tot het eind om de drie minuten komen.
Mijn man had het fantastische idee om nog snel wat foto’s te bewerken en op te sturen (hij is fotograaf), omdat hij daar straks geen tijd voor zou hebben als de baby er was, maar na twee weeën in mijn eentje op gevangen te hebben heb ik hem toch even (schreeuwend) duidelijk gemaakt dat ik hem nu nodig had. Naast me, als mentale steun en om hard op mijn onderrug te drukken als verlichting.
Ik vond de weeën heftig maar niet pijnlijk. Het voelde meer alsof je om de drie minuten een loodzware sport-oefening moest doen waar je hele lichaam zijn kracht voor nodig had. Hierdoor was het best vermoeiend, maar stiekem vond ik alles wat er gebeurde ook reuze interessant. Ik belandde langzaam in mijn bubbel en heb veel dingen in die paar uur ook niet helder meegekregen. Mijn man heeft een bed op de bank gemaakt (want het bevalbad stond in de woonkamer) en tussendoor stond ik rond de bank mijn weeën weg te puffen. Ik kon écht niet liggen en heb de hele bevalling staand en op mijn knieën (in bad) doorgebracht.
Rond 12:00 vond ik het wel echt pittig worden. De weeën werden ineens zo intens dat ik smekend vroeg hoe lang dit nog ging duren, omdat ik echt niet meer kon. Toen zei de verloskundige: dat betekent dat je er bijna bent! En dat gaf me moed om nog even door te zetten. Een paar minuten later mocht ik persen! Nou dat was niet makkelijk… Het heeft 1,5 uur geduurd en veel persweeën later is onze eerste zoon gezond in het water geboren.
Ik was overspoeld van geluk en helemaal onder de indruk van de ervaring! We mochten knuffelen in bad en later op de bank. Toen wilde de verloskundige nog even kijken wat er gehecht moest worden. Dat was niet zo best… het bleek te ver gescheurd te zijn en we moesten naar het ziekenhuis. Gelukkig was ik nog zo euforisch van de hele situatie dat ik het alleen maar grappig kon vinden en ik voelde oprecht helemaal niks. Verdoofd en high door alle hormonen in mijn lijf… Met man en zoon in de auto (zijn eerste ritje toen hij een uur oud was) naar het ziekenhuis. Hier kregen we een kamer met z’n drietjes. Iedereen was heel lief en ik was allang blij dat we hier voor mij lagen en niet voor de baby. Ik werd onder narcose gehecht en ben in totaal denk ik een uur weg geweest bij mijn kersverse baby. Toen ik weer wakker werd vertelde de verpleegster ik zal je man en zoon halen. En dat maakte me zo gelukkig! Ik had gewoon een baby op de wereld gezet. We moesten een nachtje blijven ter observatie van de operatie en de volgende dag mochten we allemaal weer naar huis.”
“De bevalling was voor mij een hele krachtige ervaring. Het heeft mij veel vertrouwen in mezelf en mijn lichaam gegeven. Omdat we het zo bewust doorleefd hadden, heeft dit de weken erna nog veel kracht en geluk gebracht. Het heeft ook een boost voor onze relatie gegeven, omdat we elke fase met z’n tweeën hebben doorlopen, zowel thuis als in het ziekenhuis. Ik ervaarde alleen maar steun van mijn man, hij heeft uren naast me gezeten, mee gepuft en is blijven geloven dat we het konden. Dat gaf mij de kracht om ook positief te blijven, ook als het even tegen zat. Toen ik gehecht werd heeft hij liedjes gespeeld en de hele tijd onze zoon vastgehad. Een mooie start van onze nieuwe rol als papa en mama.”
“Uit de buik in bad beland was hij best blauw omdat hij lang in het geboortekanaal had gezeten tijdens de persfase. Dus mijn eerste reactie was schrik, maar als snel zag ik dat de verloskundige heel tevreden en gerust keek en werd er ook snel gehuild. Ik vond het onwennig mijn eigen kindje vast te houden maar we waren meteen zo trots op wat hij had doorstaan en dat hij er eindelijk was!”
“Ik ben blij dat ik het heb mogen meemaken (nu inmiddels twee keer). Als je een bevalling aankan, kan je alles in het leven aan! ;-
“Elke manier van bevallen is goed! Je kunt jezelf wel helpen door je goed voor te bereiden op de verschillende mogelijkheden hierin, zodat je hier bewuster keuzes in kan maken, ook als er sprake is van scenario B, C of D. Ik geloof dat je je hiermee meer ‘in control’ kan voelen bij je eigen bevalling waardoor je het meer je eigen en persoonlijke ervaring kan maken. Oh en neem je man in de voorbereidingen mee, dat helpt want dan wordt het van jullie samen! Dat is een fantastische start van het ouderschap. “
Benieuwd naar andere bevallingsverhalen? Hier lees je het verhaal van Marloes en Marleen.
Tussen wel en wee: ‘Ik heb er lang op gewacht, maar ik kreeg op het nippertje mijn droombevalling
Tussen wel en wee: ‘Haar hartje leek te stoppen, maar ik voelde intuïtief dat er niks aan de hand was
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
