De babynaam. Soms is ‘ie in een mum van tijd besloten, maar in Cynthia’s geval kwam ‘de naam’ pas op het allerlaatste moment.
Cynthia (34): “We hadden onze kinderwens nog maar net besproken of ik had een positieve zwangerschapstest in mijn hand. De eerste weken zweefde ik op een roze wolk, maar toen sloeg de misselijkheid toe. Eten? Vergeet het maar. Ik hing dagenlang boven de pot.
Lees ook – Lisa kampte met extreme zwangerschapsmisselijkheid: ‘Ik bleef maar spugen en toch vonden sommigen het aanstellerij’
Na twintig weken kwam ik weer terug op aarde, en was ik helemaal klaar om ons voor te bereiden op de komst van onze kleine spruit. De eerste grote taak: de naam. Ik had mijn lijst van vijf jongens- en vijf meisjesnamen al klaarliggen. Mijn man zou zijn favorieten verzamelen. We hadden een gezellige avond ingepland: hapjes, alcoholvrije cocktails, een muziekje en onze namenlijsten.
Lees ook – Zomerbaby op komst? Dit zijn de mooiste zonnige babynamen
Ik begon met de jongensnamen. “Samuel,” zei ik. Mijn man keek alsof ik hem net een brokmodder had voorgeschoteld. “Louis?” Nog erger. Zijn gezicht begon te verkrampen. “Oké, misschien heb jij betere suggesties,” zei ik terwijl ik mijn oren spitste voor wat er ging komen. Hij gooide namen in de ring als Blaze, JD en Shayro. Mijn mond viel open. Wat gebeurde hier? Bedachten we een naam voor een nieuw elektronicamerk?
We wilden het geslacht van ons kindje niet weten, maar ik ‘voelde’ dat ik een meisje droeg. “Laten we het bij meisjesnamen proberen,” stelde ik voor. “Emma, Charlotte, Nora…” Maar ook deze namen kregen de “te netjes” stempel. En toen kwam hij met Divine, Porscha en Zalia. Ik keek hem aan alsof ik water zag branden. “Meen je dit serieus?”, vroeg ik.
Lees ook – Mijn ex stal mijn babynaam: ‘Waarom? Hij wist hoe belangrijk die voor me was!’
We waren het overal over eens. Over het interieur van de babykamer, de kinderwagen, de kleertjes. Het bevalplan, de peetouders, de achternaam. Hoe we het na mijn verlof zouden doen met de opvang. Alles ging zo vloeiend en we voerden geen enkele discussie. Behalve over die babynaam.
Het heeft ons maanden gekost. Uren hebben we gespendeerd aan het doorbladeren van namenlijsten. Waar mijn man fan was van die (volgens hem) hippe, unieke namen, was ik meer van de klassieke schoonheid. Na wat voelde als een eeuwigheid van naam-argumenten en compromis-onderhandelingen, kwamen we tot een conclusie: Lucia voor een meisje en Lucio voor een jongen.
Maar ik voelde diep van binnen dat het toch niet helemaal was wat we zochten. Met 39 weken zei ik: “Dit is ‘m toch niet.” En zo waren we zelfs in week 40 van mijn zwangerschap nog bezig met de naam.
Lees ook – Al eens van een babynaam consultant gehoord?
Toen mijn weeën eindelijk begonnen en we naar het ziekenhuis reden, gebeurde het. We hoorden de naam ‘Sammy Joe’ op de radio. We keken elkaar aan en wisten meteen: of we nu een meisje of jongen krijgen, dit is de naam.
Nu is onze kleine meid Sammy Joe 2,5 jaar oud en we denken alweer aan een tweede. Ik houd mijn hart vast voor de komende naam-discussies. Als het een beetje lijkt op de vorige ronde, belooft het weer een strijd te worden, maar dat zien we dan wel weer.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
