Beeld: Canva
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Anna (38), getrouwd met Jesse (41), moeder van Rosalie (6) en Oliver (4): “Samen met vrienden, met drie kinderen van de leeftijd van onze kids, gingen we op vakantie. Een geweldig plan, vonden we. Onze kinderen zouden elkaar vermaken en wij zouden zowaar ook eens tijd krijgen om te luieren, wat voorgaande jaren nooit lukte.
Dat pakte anders uit. We stonden op een camping, twee stacaravans naast elkaar. Ideaal. De kinderen konden leuk samen spelen en wij zaten lekker op ons terrasje, samen met onze vrienden. Heerlijk, het had alle potentie voor een perfecte vakantie. Tot er een patroon ontstond: onze vrienden dropten regelmatig hun kinderen bij ons, om zelf dan spoorloos te verdwijnen. En dan niet maar een paar minuten, soms wel een uur.
Waren wij in het zwembad, kwamen de kinderen ook in het zwembad, terwijl hun ouders aan de kant bleven liggen met een boekje. Mind you, twee van de drie kinderen kunnen nog niet zwemmen. Die moesten we dus constant in de gaten houden. Onze jongste kan ook niet zwemmen, dus we waren constant in de weer met al die kinderen veilig houden in het water. Niet bepaald ontspannen.
Of ze verdwenen ‘even naar de campingsupermarkt’. En toen ‘even naar de caravan’. Of ‘even naar het washok’. Ik heb geen flauw idee waar ze de hele tijd uit hingen, maar het was duidelijk dat ze het wel zagen zitten dat als vakantieoppas fungeerden voor hun kinderen. Ik klaagde er een paar keer over tegen mijn man, maar verder hield ik m’n mond. Je wilt ook geen ruzie als je samen op vakantie bent.
Toen ze na een week vakantie ’s ochtends naar ons toe kwamen en zeiden dat ze vandaag graag een dagje naar een stadje wilden – met z’n tweeën en dat wij dan dus wel op hun kinderen konden letten, toch? – was voor mij de maat vol. Ten eerste was het meer een mededeling dan een vraag, net als al die andere keren de afgelopen dagen, en ten tweede zijn wij dus niet samen met hen op vakantie om op hun kinderen te passen. Dan hadden ze maar een vakantie-nanny moeten regelen. Ik ben enorm tegen ze uitgevallen hoe ze het in hun hoofd haalden om ons als oppas te behandelen en dat ze misschien zelf eens tijd moesten door gaan brengen met hun kinderen, omdat ze ze anders beter thuis hadden kunnen laten.
Eindstand: huilende kinderen omdat ze bang waren naar huis gestuurd te worden, toch ruzie en de laatste dagen was het erg ongemakkelijk en ongezellig. Tip van mij, spreek je irritaties op tijd uit en niet als het al zo hoog zit dat je ontploft en allerlei dingen zegt waar je later spijt van krijgt. Het kan je vakantie redden. Volgend jaar gaan we mooi weer met z’n vieren.”
Julie stond ook gek te kijken op vakantie op de camping, maar dan door haar peuter van twee die bij een vreemde man in het douchehokje kroop. Yikes. Je leest het hier.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
