Als je zwangerschap niet zo romantisch is: ‘Ik voelde me ontzettend ellendig’

‘De eerste weken was ik ontzettend misselijk. Dat hoort er toch bij, dat wist ik wel, maar leuk was het niet. En toen kwam na acht weken de eerste echo. Zo spannend. Ik dacht alleen maar: als het hartje maar klopt. Maar het werd een ontzettende achtbaan. Want de verloskundige keek en zag inderdaad een vruchtzakje en een hartje kloppen. Prachtig. We waren opgelucht. En toen… ‘Ik zie nog een vruchtzakje. En daar zit óók wat in’.
 

Vrolijk

Die woorden veranderden mijn hele leven. Op dat moment wist ik: ik krijg een tweeling. Hoe bizar is dat? Daar in dat ene kamertje, bij een wildvreemde vrouw met een echo-apparaat tussen mijn benen, werd mijn hele toekomst op tafel gelegd. Het was een emotionele shock en ik voelde me daarna eerlijk gezegd vooral heel gek. Ik kon maar niet aan het idee wennen van een tweeling. De emoties vlogen me dagelijks om de oren en ik was niet bepaald vrolijk of mezelf.
 

Lees ook:
Carpaal Tunnelsyndroom: dit zijn de symptomen en dit doe je eraan >
 

Even wennen

Toen het idee van een tweeling een beetje was gezakt, kwamen de fysieke kwaaltjes. Zo kreeg ik last van het Carpaal Tunnelsyndroom: een aandoening waardoor ik mijn handen en armen nog amper kon bewegen. Ik lag elke nacht om drie uur in een warm bad, huilend, want dat was het enige wat tegen de pijn hielp. Ik moest alleen maar plassen, ik kon niet meer liggen in bed en moest rechtop slapen. Ik had zulke dikke enkels dat ik geen schoenen meer aan kon. Gelukkig had ik toch niet de energie om de deur uit te gaan, dus dat scheelde. Maar een leuke tijd vond ik het niet. Ik voelde me best alleen, hoe lief iedereen om mij heen ook voor me was. Ik had echt het idee dat ik het alleen moest doen. Alleen ík had die tweeling in mijn buik, niet mijn man of moeder of beste vriendin. En die buik was zo groot dat het leek of ik een watermeloen had ingeslikt. Wat zeg ik, twéé watermeloenen. En ik vond de bevalling zo spannend: wat kon ik verwachten? Het is gek dat je zo toeleeft naar een moment waarvan je weet dat het ontzettend pijn gaat doen. Toch telde ik de weken en dagen af.
 

Nog een keer

Nu mijn twee jongens al een half jaar oud zijn en ik terugkijk op de zwangerschap, weet ik ook dat hormonen een grote speelden. Dat maakte me vaak emotioneel. Ik mis nu soms juist weer het gevoel van schoppende baby’s in je buik. En nu denk ik vaak: jeetje, wat was het knus dat ze altijd met me meegingen. Dat ze altijd bij me waren. Zwanger zijn lijkt me nu voor een eventuele volgende keer heel speciaal, en dat is gek. Ik vond het niet zo romantisch en leuk als ik had gehoopt, maar toch zou ik het zo weer doen. Misschien omdat ik weet dat wat je er voor terugkrijgt, alle nachtelijke baden waard is.’