Eva Jinek over zwangerschap: ‘Soms een beetje een lijdensweg’

Kwaaltjes

“Misselijkheid spoelt in golven aan, dan weer krachtig, dan weer zeurend op de achtergrond. Ik ben hondsmoe. Regelmatig wordt de zwaartekracht me te veel en eindig ik powernappend op de betonnen vloer met het dunne, niet al te frisse kleed. Ik ben zo moe dat me dat allemaal niets kan schelen.” De steile trap op haar werk is tegenwoordig een hele uitdaging. “Als niemand kijkt, houd ik m’n borsten vast op weg naar boven en beneden, omdat ze zo’n pijn doen.”

Ook vertelt ze over de tranen die de afgelopen maanden in haar programma vloeiden. “Ik denk aan alle keren dat hormonen mijn dag kleurden, dat ze me extra gevoelig maakten voor het verdriet van anderen, voor beelden van kinderen, voor melancholie. Hoe hard ik alle zeilen bij moest zetten om dat te onderdrukken, beheersbaar en uitzendbaar te maken.”

Verborgen

De presentatrice is vooral opgelucht dat ze het nieuws dan eindelijk wereldkundig mocht maken en haar buik niet meer hoeft te verstoppen voor haar collega’s. “Mijn collega’s en ik brengen meer intense uren met elkaar door op een dag dan met onze families en geliefden, en het belangrijkste dat er in mijn leven speelde, wisten ze niet.”

Dat zet haar aan het denken over alle andere dingen die vrouwen verborgen houden.  “De miskramen, de onvruchtbaarheid, de pijn van kwalen als endometriose, de overgang. Het normale leven zeg maar.” Ze sluit af met: “Misschien krijg ik nu wel een dochter en groeit zij op in een wereld waar het normaler wordt om het normale leven niet meer te verstoppen.”