Zomerflirts: ‘Stiekem zoende ik met de barman na sluitingstijd’

Britt (39) woont samen en is moeder van twee dochters (6 en 4).

“Eigenlijk was het onze skateavond. Jarenlang sprak ik af met een groepje collega’s, om zolang de zomertijd duurde op woensdagavonden te skeeleren. Mannen en vrouwen door elkaar, iedereen met partners thuis die voor de kinderen zorgden. Er heerste een hittegolf en voor skaten was het veel te warm, dus besloten we de sportiviteit die bewuste avond te verruilen voor een etentje op wegwerpbarbecues, in hetzelfde park.

De flessen rosé raakten steeds leger, de lol werd steeds dubbelzinniger, en voor ik het wist voelde ik de hand van de jongen van HR op mijn rug. Mijn vriend en ik hadden de afspraak dat een kusje te vergeven viel, als het maar niet structureel en met voorbedachten rade gebeurde. Zo liet ik me vol overtuiging zoenen, wiebelend van de wijn op zoek naar onze fietsen. Het bleef bij die ene flirt, maar ik weet wel bij wie ik voortaan mijn HR-vragen moet regelen.”

Kom toch binnen, blote schilder

Blanca (30) woont samen en is moeder van een zoon (2).

“Kijken mag, aanraken niet. Dus voelde ik me geen seconde schuldig tegenover mijn vriend, toen ik onze huisschilder Jamie, die al dagen ploeterde in de hete zon, een biertje aanbood tijdens het middagslaapje van mijn zoon. Op de laatste dag van de klus accepteerde hij het dankbaar en zakte in zijn blote bast op de loungebank in onze tuin. Het was eruit voordat ik er erg in had: ‘Ik doe gezellig met je mee.’

Wijt het aan de warmte, maar met een flesje 0.0 in mijn hand, zette ik het schaamteloos op een flirten. Jamie kon er wel om lachen. ‘Als al mijn klanten zo prachtig waren, was ik een gezegend man’, knipoogde hij. Waarop hij mijn voorhoofd vederlicht kuste, bedankte voor de klus en de volgende dag een gepeperde factuur bezorgde voor zijn verrichte zaken. Dat krijg je ervan, grinnikte ik in mezelf, en maakte nog diezelfde dag het bedrag over.”

Lees ook
Zomergeheimen: ‘Ineens stond ik op de camping uitgebreid te tongen met de buurman' >

Thank God voor barmannen

Leonoor is gescheiden en moeder van twee zonen (11 en 9).

“We hadden hem helemaal niet moeten boeken, die vakantie. Mijn man Sander en ik zaten in het dieptepunt van een relatiecrisis, maar de jongens wilden zo graag. Dus zochten we een vakantiepark uit met bergen entertainment, hoopten we dat ze zichzelf zo veel mogelijk zouden amuseren, en misschien kwamen wij dan nog aan praten toe. Niet dat ik Sander zijn verhouding met zijn collega kon vergeven; het liefst zette ik er een punt achter en begon gewoon opnieuw. Maar er waren nu eenmaal ook twee kinderen bij betrokken, en die gunde ik op z’n minst een fijne zomer. Verkeerde inschatting. Sander bleek onbereikbaarder dan ooit. Voor mij tenminste; zijn WhatsApp draaide ondertussen overuren.

Op de zoveelste eenzame avond – Sander op zijn telefoon, de kinderen op pad met vakantievriendjes – slenterde ik naar de bar en bestelde moedeloos een mojito. ‘Wat scheelt eraan?’ vroeg barman Silvio in gebrekkig Engels. Geen idee wat me bezielde, maar binnen vijf minuten had ik alles verteld. ‘Laat je vakantie niet verpesten, kom de volgende keer naar mij’, zei hij. En zo zat ik plotseling avond na avond aan de bar en zoenden we stiekem na sluitingstijd. Natuurlijk wist ik dat het fout was, maar het was niet zo dat mijn huwelijk te redden was. Op de avond van vertrek bedankte ik Silvio voor zijn afleiding en vloog voldaan naar huis, mijn scheiding tegemoet.”

Ik had toch niets beters te doen

Chantal (36) is getrouwd en moeder van een zoon (10).

“We zouden naar Bali gaan, maar toen kwam corona. Gelukkig ging het zeilkamp van mijn zoon wel door. Zeven dagen op de plas en de nachten thuis. Handig als je zelf moet werken, maar daar was nu geen sprake van. Ik was niet de enige ouder met de ziel onder de arm, zag ik wanneer ik mijn zoon ’s ochtends afzette. Eén vader bleef steeds iets te lang hangen, om daarna op het naastgelegen terras neer te ploffen. ‘Ook een cappuccino?’ vroeg hij op de derde dag. Waarom niet, dacht ik, het was niet dat ik iets beters had te doen; mijn man had zijn vakantiedagen teruggegeven en was van de weeromstuit maar weer gaan werken.

De zeilvader, gescheiden, bleek amusanter gezelschap dan ik had voorzien, en voor ik het wist was het lunchtijd. Verschrikt sprong ik op, waarna hetzelfde ritueel zich de volgende dag herhaalde. Die keer planden we wel een lunch en besloten meteen maar te wachten tot de kinderen zouden terugkeren. Ik kreeg hem niet uit mijn hoofd. De zeilvader had hetzelfde, want halverwege de vijfde dag biechtte hij op hoe leuk hij me vond en dat hij er niet aan moest denken dat het zeilkamp straks voorbij zou zijn. ‘Dat hoeft toch niet?’ zei ik.

Oerstom natuurlijk. Alsof ik zat te wachten op een verhouding. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voor ik het wist brachten we ook hele dagen in de daarop volgende weken met elkaar door. De kinderen in een bootje, wij verscholen op het strandje met snacks en stiekeme avances. Daarna sloeg het weer om en kickte de rede in. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? De zeilvader begreep mijn inkeer, ik heb hem nooit meer gezien. Komende zomer gaat mijn zoon opnieuw op zeilkamp. Maar zonder de zeilvader en zijn zonen. Die gaan, zo wist mijn zoon, met zijn nieuwe vriendin naar Bali.”
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2021.