‘Uit reflex geef ik Tim een kus: we kunnen nog wel wat leren samen’

Met de kraan nog open parkeer ik Oscar in de badkuip en vouw met uitzicht op de badkamer een was weg, als ik een ijselijke gil hoor. Wijdbeens staat Oscar met één been over de badrand, en het andere nog in het water. “O god”, denk ik, “ik kijk één seconde weg en hij verbrandt.” Oscar helpt me meteen uit de nachtmerrie: “Mama, het is koud!”

“Kraan dicht, Mer!”, roep ik naar beneden. Maar op hetzelfde moment hoor ik gestommel in Merlijns kamer; hij zit gewoon lief te legoën.

Shit, vloek ik inwendig, ook dat nog. Het is aanpoten genoeg, dat moederschap in mijn eentje naast een fulltime baan; het laatste wat ik nodig heb zijn mankementen aan mijn huis. “Blijf even bij je broertje”, commandeer ik Merlijn, terwijl ik Oscar klappertandend in een badcape achterlaat om naar beneden te rennen. Halverwege de trap hoor ik het al: het water spuit uit mijn gootsteenkastje.

‘Papa komt al’

Tegen beter weten in gris ik een stapel theedoeken tevoorschijn en probeer de fontein in mijn keuken te stelpen. Dan staat Merlijn plotseling naast me, met mijn telefoon in zijn handen. “Wat góed van je, schat”, roep ik buiten adem. “We moeten inderdaad een loodgieter bellen.”

“Papa komt al”, reageert hij, met een vanzelfsprekendheid alsof we nog getrouwd zijn. Met mijn handen rond de waterleiding en van top tot teen doorweekt, dringt niet eens tot me door wat hij zegt, als Tim al voor de deur staat.

“Jemig An, je vloeren”, merkt hij droogjes op. “Zien we straks wel; dóe wat!”, roep ik terug. Voordat ik het weet liggen we samen tot onze middels in het keukenkastje, terwijl Merlijn op zoek gaat naar een waterpomptang – geen idee waarvoor. “Waar blijft ‘ie nou met dat ding?”, moppert Tim ongeduldig, terwijl ook zijn kleding inmiddels doorweekt raakt van het water.

Samen in een plas water

Dan hoor ik gerommel bij mijn voordeur. “Blijf hier”, zeg ik tegen Tim. In de gang staat mijn buurman, tot zijn schouders verdwenen onder het kruipluik onder mijn woning. “Nou nou, wat een waterballet”, grijnst hij triomfantelijk. “Zullen we de hoofdkraan eerst eens dichtdraaien?” Prompt stopt mijn waterleiding met spuiten. Verbouwereerd staren Tim en ik elkaar aan; onze haren in slierten langs ons hoofd geplakt, een groeiende waterplas tussen onze voeten.

“Kunnen wij goed he, omgaan met noodsituaties?”, knipoogt hij. Heel even vergeet ik al mijn woede en frustraties. “Wij kunnen inderdaad nog wel wat leren samen, ja”, lach ik. Uit reflex geef ik Tim een kus, en zie hoe de tranen in zijn ogen springen.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >