Plan mislukt: ‘Joa moest onze lijmbaby zijn’

Ella (40), moeder van Lasse (9), Fiene (7) en Joa (1):

“Op Joa’s eerste verjaardag werd ik huilend wakker. Een jaar geleden had ik vol goede hoop een lief klein jongetje op de wereld gezet, en nu lag ik alleen in bed en was dat jongetje samen met zijn broer en zus tien kilometer verderop bij zijn vader. Ik had het hem zó gegund dat dat niet nodig was geweest, dat we nu als gezin van vijf dat ene kaarsje zouden uitblazen en dat Bart en ik elkaar zouden aankijken en denken: dat hebben we toch maar mooi voor elkaar gekregen. Maar helaas, zo ging het niet.

Eigen dingen

Ik ontmoette Bart toen ik 23 was. Hij was de neef van een vriendin en ik vond hem interessant omdat hij juist zo weinig op de voorgrond trad. Stille wateren, dat idee. We kregen wat en gingen al snel samenwonen.

Bart en ik hadden niet zo heel veel gezamenlijke interesses, maar dat gaf niet. We gaven elkaar de vrijheid om onze eigen dingen te doen. In zijn geval betekende dat sporten, ikzelf vond het heerlijk om avonden met vriendinnen door te brengen. Dat sociale, daar had hij minder mee. Hij had één beste vriend en daar had hij genoeg aan. Soms vond ik dat wel jammer, maar goed, ik was gevallen op zijn rustige karakter.

Een toekomst samen

We waren op onze eigen manier gelukkig met elkaar en allebei wisten we heel zeker dat we een gezin wilden. Toen Lasse werd geboren, voelde het alsof Bart en ik voor altijd waren verbonden. Dat was een geweldig gevoel, dat nog sterker werd toen Fiene kwam. Het gezin was echt onze verbinding. Samen wilden we onze kinderen een fijne jeugd en een goede toekomst geven.

“Hij vond mij veel te losjes, ik hem te streng”

Over de grote lijnen waren we het ook altijd wel eens, maar in de dagelijkse praktijk van het opvoeden was er genoeg om over van mening te verschillen. Clichédingen, vaak. Hij vond mij veel te losjes, ik hem te streng. Maar ik vond het dan weer bizar dat hij de kinderen bijvoorbeeld liet lunchen met een scherm voor hun neus, zodat hij zelf ook op zijn telefoon kon hangen. En waar ik de voordeur altijd openzette voor vriendjes en vriendinnetjes, werd hij gek als er meer dan twee kinderen kwamen spelen. Wat hij vervolgens meedeelde waar onze kinderen én de vriendjes bij waren, en dat vond ik dan weer gênant.

In het dagelijks leven werd er dus best wat gekibbeld, maar uiteindelijk kwamen we daar altijd wel weer uit. Natuurlijk bedacht ik weleens dat het prettig zou zijn als we wat harmonieuzer met elkaar om zouden gaan. Maar ach, de kinderen leden er niet onder, dat wist ik wel zeker. En je kon toch niet altijd op één lijn zitten? Van vriendinnen hoorde ik niet anders.

Aandacht

Dat ik van vriendinnen ook hoorde dat ze ’s avonds gezellig met hun man op de bank zaten, wijntje erbij, en goede gesprekken voerden, dat negeerde ik maar een beetje. Dat vriendinnen weleens een weekend weggingen met hun man of dat hun partners moeite voor hen deden – en andersom – in de vorm van bloemen of cadeautjes, dat hoorde ik wel, maar ik wilde daar niet te veel over nadenken. Vroeger had ik het wel gedaan, tot een bed vol rozenblaadjes aan toe, maar Bart leek daar niet echt waarde aan te hechten en omdat hij het zelf ook nooit deed, stopte ik er maar mee.

“Als ik goed had opgelet, had ik waarschijnlijk wel gemerkt dat we uit elkaar dreven”

Als ik goed had opgelet, had ik waarschijnlijk wel gemerkt dat we, doordat we amper moeite voor elkaar deden, uit elkaar dreven. Maar ik lette niet op, want dat vond ik confronterend en ik wist ook niet goed hoe ik het moest oplossen. Of misschien vond ik dat het initiatief bij Bart moest liggen, want als je avondenlang zit toe te kijken hoe iemand op z’n telefoon zit en geen woord zegt, word je best een beetje narrig. Ik wel, tenminste. En dus ging ik demonstratief met een koptelefoon op een serie kijken op de iPad en liet het gebeuren.

WhatsApp

Tot het me ging opvallen dat Bart nóg meer op zijn telefoon keek dan anders en ik, toen hij stond te douchen, stiekem zijn WhatsApp bekeek. En ja hoor, daar stonden ze, een hele rij berichten van iemand die was opgeslagen onder ‘Lucas collega’ maar in werkelijkheid geen Lucas maar Sylvia heette.

“De berichtjes gingen ongeveer zes weken terug en ik schrok zo, dat ik begon te lachen. Dit kon toch niet echt zijn?”

En Sylvia, die werd heel heet van Bart en had zoveel zin om hem te zien en te voelen en te proeven, schreef ze. Hij op zijn beurt kon ook niet wachten tot het weer morgenochtend was en ze elkaar zouden treffen. De berichtjes gingen ongeveer zes weken terug en ik schrok zo, dat ik begon te lachen. Dit kon toch niet echt zijn?

Verliefd

Ik legde de telefoon terug, bracht de kinderen naar school en belde Bart, die op weg was naar zijn werk, dat hij naar huis moest komen. Hij protesteerde, maar keerde meteen om toen ik zei dat Sylvia vast wel even wat langer op hem kon wachten. Het was waar, biechtte hij meteen op. Hij was verliefd op een collega, maar er was niets gebeurd. Ja, uit de berichten bleek wat anders en ze hadden ook wel gezoend, maar ze hadden geen seks gehad. Ik geloofde er geen woord van en riep dat ons huwelijk voorbij was.

“Nu ik het had ontdekt, zou hij stoppen. Maar wat als ik het niet had ontdekt?”

Dat meende ik ook, maar toen hij eenmaal was vertrokken en ik wat kalmeerde, nam mijn ratio het over. We waren vijftien jaar bij elkaar, hadden twee kinderen en hadden onze relatie laten versloffen. Was het dan zó vreemd dat een van ons een keertje verliefd werd op een ander? Bart had het meteen toegegeven en hij had gezegd dat hij ermee zou stoppen. Dat vond ik ergens ook wel erg makkelijk. Nu ik het had ontdekt, zou hij stoppen. Maar wat als ik het niet had ontdekt? Voelde hij zich wel echt zo schuldig?

Lees ook – Stiekem zwanger: ‘Het was de genadeklap voor onze relatie’ >

Uit elkaar drijven

Het kostte heel wat praten en vijf sessies bij een therapeut, maar toen vergaf ik hem en geloofde dat het voorbij was met Sylvia. Gek genoeg had die affaire ons allebei wakker geschud en ging het een tijdje goed tussen ons. Bart deed zijn best en zei vaker dan ooit lieve dingen en ik geloofde dat deze dip het lek boven had gebracht en dat we er sterker uit waren gekomen. Het gaf me nieuwe energie om ook mijn best te gaan doen. Ik verruilde mijn uitgelubberde Sloggi’s voor spannend ondergoed, hij legde zowaar zijn telefoon aan de kant ’s avonds. We waren elkaar niet kwijtgeraakt, zeiden we tegen elkaar.

Maar na paar maanden begon dat wat weg te ebben. Ik had het gevoel dat we opnieuw uit elkaar dreven. De kinderen zaten op school en waren de eerste fase voorbij waarin je elkaar zo nodig hebt om je gezin draaiende te houden. Dat was de fase waarin we juist goed waren geweest. Niet alleen het praktische, maar ook het samen verwonderen over een baby, samen al die mijlpaaltjes vieren. Echt een team waren we toen geweest. Dat miste ik. En hij ook, bleek toen we het een keer bespraken.

“Ineens wilde ik alleen nog maar dat: een baby, nog één keer zwanger zijn”

We werden nostalgisch en ineens zei ik: waarom nemen we eigenlijk geen derde? Het was een totaal ondoordachte opmerking, maar toen ik het had uitgesproken, gebeurde er iets in mijn lichaam. Ineens wilde ik alleen nog maar dat: een baby, nog één keer zwanger zijn, samen toeleven naar iets groots en moois, samen zo’n prachtig cadeau verwelkomen. Een baby zou die moeilijke tijd voorgoed afsluiten, ons weer net zo dicht bij elkaar brengen als we ooit waren en de kroon op ons gezin zijn. Zo cliché als ik het nu zeg, zo was het ook.

Lijmbaby

Ik werd totaal hormonaal en Bart werd ook geraakt door het idee. We besloten er een week over na te denken. In die week kwamen er natuurlijk ook praktische zaken voorbij: we hadden genoeg geld, ruimte en liefde. Tijd konden we regelen door wat te minderen met werk. Lasse en Fiene zouden het geweldig vinden – hoe vaak hadden ze al niet om een broertje of zusje gevraagd? Ik werd alleen maar enthousiaster en na precies zeven dagen hakten we de knoop door. Binnen twee maanden was ik zwanger.

Ergens wist ik dat de beslissing voor deze baby gebaseerd was op iets negatiefs, maar ik boog dat in mijn hoofd om. We hadden een moeilijke tijd overwonnen, deze baby was het bewijs daarvan. Dat was juist positief: het bewijs van dat Bart en ik samen oud zouden worden.

De term lijmbaby kwam in mijn hoofd voorbij, maar die drukte ik snel weg. Dat klonk zo naar. Bovendien zou een baby niet iets goed kunnen maken waar hij niets mee te maken had. Ik noemde Joa dus ons cadeautje en de eerste tijd dat hij er was, voelde het ook zo. Wat ik had gehoopt gebeurde ook: Bart en ik waren weer een team en hingen bewonderend boven de wieg. Het voelde alsof we elkaar definitief weer hadden gevonden.

Opbreken

Voor twee maanden dan. We vonden onze draai als gezin van vijf en het dagelijks leven ging door. Wanneer het precies begon weet ik niet, maar langzaamaan merkte ik dat Bart weer meer en meer op zijn telefoon zat en minder met het gezin bezig was. Goede gesprekken hadden we niet meer. Bart bracht ook meer tijd in de sportschool door en kwam soms pas om elf uur ’s avonds thuis. Het team dat we hadden gevormd was nergens meer te bekennen. We leken verder uit elkaar gedreven dan ooit.

“Het team dat we hadden gevormd was nergens meer te bekennen”

Ik stelde voor om terug te gaan naar de relatietherapeut, Bart zei dat er niets aan de hand was. Maar mijn gevoel zei iets heel anders. En dus checkte ik opnieuw zijn telefoon en in een herhaling van wat eerder was gebeurd, zag ik weer een heleboel berichtjes. Van Sylvia. Die hem nog steeds wilde voelen en proeven.

Geen weg terug

Bart stond onder de douche en woedend smeet ik zijn mobiel tegen het douchedeurtje. Hij deed niet eens moeite het te ontkennen. Ja, hij zag Sylvia weer en ja, deze keer was hij nog verliefder. En was er meer gebeurd dan alleen maar zoenen. Maar hé, wat had ik dan verwacht? Ons gezin slokte mij op en ik had geen oog voor hem. Dat deed echt pijn, want in mijn beleving had ik juist heel veel gedaan voor onze relatie. En ook nu wilde ik er nog voor vechten, Joa was nog niets eens drie maanden.

Ik haalde Bart over om weer naar de therapeut te gaan, maar het had allemaal geen zin. Hij was te verliefd op Sylvia, ik te boos om hem te kunnen vergeven. Toen Joa zes maanden was, ging ik op mezelf wonen. Bart bleef in ons huis. De eerste avond alleen huilde ik de ogen uit mijn hoofd. Voor mezelf, voor Lars en Fiene, maar vooral voor Joa. Ik zou hem nooit maar dan ook nooit meer kunnen missen, maar ik weet ook: zonder onze relatieproblemen was hij er niet gekomen. En het zijn diezelfde relatieproblemen die maken dat hij nu opgroeit in een gebroken gezin en nooit zal meemaken dat zijn papa en mama nog bij elkaar zijn. Dat vind ik zo pijnlijk.

“Soms voel ik me schuldig dat hij bestaat en dan voel ik me nog schuldiger over dát gevoel”

Soms voel ik me schuldig dat hij bestaat en dan voel ik me nog schuldiger over dát gevoel. Het enige wat ik kan doen is hem bedelven onder mijn liefde en dat doe ik dan maar. Wat de situatie ook is, Joa kan er niets aan doen. Hij is meer dan gewenst.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.