‘Met de miniatuursoldaatjes in mijn kantoor kan hij drie keer de Slag bij Waterloo nabouwen’

Derk (38), de man van Justine (36), vindt niets zo rustgevend als het beschilderen van zijn miniatuursoldaatjes.

Justine: “Op mijn eikenhouten visgraattafel – een felbegeerd pronkstuk waarvoor we twee jaar lang spaarden – prijken zwarte en donkergroene spatten. Geen souvenirs van een avond uitbundig gourmetten op een petroleumstel met onze zonen van zeven en acht, wat je misschien zou verwachten. Het zijn onherstelbare reminders aan waar mijn man avond in, avond uit mee bezig is: het zo realistisch mogelijk verven van zijn tientallen – of misschien zijn het er wel meer dan honderd – piepkleine, kunsthars maarschalken, officieren en soldaten.

Die collectie bewaart hij op onze zolder, in het kantoor waar ik probeer mijn vormgeefstudio te runnen. Niet dat dat echt wil lukken: mijn computer staat ingebouwd tussen potjes penselen, verf, en dozen met complete infanterieën. Hij kan er zeker drie keer de Slag bij Waterloo mee nabouwen, maar dat weerhoudt hem er niet van om non-stop nieuwe legers aan te leggen. Dat gaat niet met pelotons tegelijk, dat scheelt. Met één figuurtje is hij al gauw twee avonden bezig, want het schilderen dient met – dat begrijp je – militaire precisie te gebeuren.
 

Zoon spaart inmiddels ook

‘Joh, jouw vent ís er tenminste nog’, zeggen vriendinnen. Wat ik wel snap, met mannen die in de horeca werken, drie keer per week bij de voetbal zitten of structureel overwerken. Maar als je denkt dat er ook maar één woord met mijn echtgenoot te wisselen valt, terwijl ik ’s avonds naar zijn rug staar aan die eettafel, dan heb je het mis. In zijn opperste concentratie, dien ik mijn mond te houden. Zelfs Netflix moet op standje onhoorbaar volume.

Onze kinderen vinden het prachtig, die oorlogstaferelen in ons huis. En ze mogen kijken hoor, in het sporadische geval dat ze nog wakker zijn wanneer hun vader ermee in de weer is. Of op zondag, om de family time nog maar even te benadrukken. Op aanraken staat zo ongeveer de doodstraf, dat weten de jongens wel. Dus spaart mijn oudste nu voor zijn eigen doos vol Pirates of the Caribbean – want die versie bestaat gelukkig ook gewoon.
 

Lees ook
‘Die vissen kosten ons minimaal 150 euro per maand’ >
 

Maarschalk in de vakantiebagage

Ik breng Derk heus wel een wijntje, als ‘ie zo lekker bezig is. Dan drink ik in mijn eentje bijna de rest van de fles weg, terwijl zijn glas drie uur later nog onaangeroerd op tafel staat. Ergens heeft het ook wel wat aandoenlijks, zo’n grote man met een in mijn ogen zo kinderlijke hobby. Laat hem dat niet horen; voor hem is het bittere ernst. En ach, hij zeurt ook niet over mijn Netflix-verslaving – of die fles wijn ernaast. Maar ik trek de grens bij zo’n doos soldaten in de vakantiebagage, wat hij twee maanden geleden nog probeerde. Ik kijk geen series, wanneer we met z’n vieren weg zijn, hij raakt geen kwastje aan; dat is de regel. Het enige waar hij zijn handen aan ‘vuil’ dient te maken op vakantie, ben ik – want daar komt op een gewone doordeweekse avond therapeutisch knutselen, natuurlijk nooit wat van.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram.