Een ex cadeau: ‘Vanaf dag één zag ze me als indringer’

Kristel (37): “We waren bevriend met z’n vieren, mijn man en ik en Stefan en Renate. Tot zij ging scheiden en ons huwelijk – puur toeval – eveneens op de klippen liep, en Stefan en ik al bellend en append over deze ellende, verliefd op elkaar werden. Dat onze exen dat verdacht vonden, begrijp ik wel, al was het niet terecht. Maar Renate begon wel erg lastig gedrag te vertonen. Ze indoctrineerde haar kinderen met leugens over hun vader en mij en hield zich niet aan de omgangsregeling. Toen ze een steen door de keukenruit gooide terwijl haar kinderen een weekend bij ons waren, was Stefan er klaar mee en vroeg een straatverbod aan. Na een lang gevecht zijn de kinderen aan hem toegewezen. Ik voel me nog altijd niet op mijn gemak in zijn huis, bang dat de ex weer voor de deur staat. Dus latten we grotendeels in mijn huis.”
 

Ingeruild

Marlies (35): “Nog geen week nadat ik met mijn dochters van drie en zes ons huis had verlaten, was ik ingeruild voor een meisje van 23. Ik trek haar aan haar haren door de brievenbus, dacht ik toen ik diezelfde maand nog een foto zag langskomen op Facebook, van haar met mijn ex én mijn kinderen. Het was te snel, te pijnlijk. In mij ontstak een woede zoals ik die nog nooit had gevoeld. Ik stuurde haar een furieuze mail en verbood haar mijn kinderen ooit nog op social media te zetten. Een verzoek waar ik nog steeds achtersta, maar ik had het íets milder mogen brengen. Nu hij, ruim een jaar later, ook haar heeft ingeruild voor een nóg jonger meisje, zie ik pas hoe lief en zorgzaam ze eigenlijk was voor mijn kinderen. Ik heb haar mijn excuses aangeboden voor mijn vreselijke gedrag en sindsdien zijn we vriendinnen, tot ergernis van mijn ex.”
 

Tranen in mijn ogen

Carima (38): “We waren nog geen halfjaar samen toen op een zondagochtend de deurbel ging. In de voortuin stond de ex van mijn nieuwe vriend, met een gigantische shopper vol merkkleding. ‘Thijn zijn ze te klein, vind je ze leuk voor jouw jongens?’ De tranen sprongen me in de ogen; na een vechtscheiding wist ik niet dat dít mogelijk was. Vriendinnen zijn we nooit geworden, maar tijdens tenniscompetities van haar kinderen drinken we altijd gezellig een wijntje samen. En voor die kleren – twee jaar later dragen mijn jongens van zeven en negen ze nog steeds – ben ik het grootste boeket bloemen gaan brengen dat ik kon vinden.”
 

‘Zijn mijn draken wel een beetje lief?’

Svenja (41): “Het was onze eerste vakantie als samengesteld gezin: mijn vriend met zijn kinderen van zes, negen en elf, en ik met mijn dochters van vijf en acht. Spannend vond ik het. De kinderen konden het goed met elkaar vinden, maar hoe was dat als ze twee weken op elkaars lip doorbrachten? Fantastisch, zo bleek. Op wat kleine strubbelingen na, die er altijd zijn wanneer je vijf kinderen bij elkaar zet, was het een droomscenario. Halverwege de vakantie kreeg ik een berichtje van de ex van mijn vriend: ‘Zijn die draken van me wel een beetje lief voor je? Geniet met elkaar!’ Toen we thuiskwamen, had ze de koelkast gevuld met eten voor zeven personen. We zijn nu drie jaar samen en als er iets is met mijn stiefkinderen bel ik eerst haar voordat ik mijn vriend inschakel.”
 

‘Bestaat ze wel?’

Aafke (40): “De scheiding was haar initiatief, maar toen Raoul en ik elkaar twee jaar later tegenkwamen, gedroeg zijn ex zich alsof hij haar verliet. Ze moet vast even wennen, dacht ik nog; ze waren al die tijd goed met elkaar omgegaan. Begrijpelijk vond ik, met een dochter met downsyndroom. Ik vond het mooi om te zien hoe je toch op goede voet samen verder kunt, zelfs al ben je geen partners meer. Summer, Raouls dochter, heeft een andere gebruiksaanwijzing dan de meeste kinderen. Dus respecteerde ik dat zijn ex niet wilde dat ik haar te snel zou ontmoeten. Samen ondernamen Raoul en zijn ex bijna elk weekend wel iets leuks met hun dochter, maar zelfs na anderhalf jaar mocht ik daar nooit bij zijn. Mijn kinderen van negen en zeven begonnen een beetje lacherig te doen. ‘Bestaat Summer wel?’ vroegen ze. Raoul was immers al lang betrokken in hún levens. Gelukkig begreep Raoul ons wel en regelde diezelfde week nog een ontmoeting. Summer is dol op mijn kinderen, en zij op haar. En die weekendjes met hun drieën, daar bedankt zijn ex sindsdien voor.”
 

‘Niemand komt aan mijn kinderen’

Baukje (34): “Ik ben degene die ons huwelijk opzegde, dus dat mijn ex mijn bloed een tijdje wel kon drinken, nam ik voor lief. Ik was aanvankelijk dolblij toen ook hij een nieuwe relatie kreeg. Misschien berustte hij nu eindelijk in de situatie, hoopte ik. Tot zijn nieuwe vriendin mijn oudste zoon op vakantie een tik verkocht omdat hij zich – negen jaar oud – uitsprak over het in zijn ogen voortrekkende gedrag van haar naar zijn stiefzusje. Ik ontpopte me als de ex from hell. Niemand komt aan mijn kinderen. Mijn zoon wilde niet meer naar zijn vader wanneer zij er was, en ik heb dat aan alle kanten gesteund. Mijn dochter volgde zijn voorbeeld, wat de relatie tussen mijn ex en mij niet ten goede kwam. Zijn vriendin en hij zijn nog steeds samen, maar alleen wanneer hij de kinderen niet heeft.”
 

Zijn nieuwe liefde bij mijn moeder

Meta (38): “Mijn ex gaat erg goed om met mijn moeder, dus dat hij vier jaar na onze scheiding nog altijd op haar verjaardag kwam, of gewoon langsging voor een kop koffie, vond ik alleen maar lief. Hij is tenslotte de vader van haar kleinkinderen. Tot hij een nieuwe vriendin kreeg. Dat hij haar na twee weken al voorstelde aan onze kinderen moest hij zelf weten, maar dat hij direct daarna ook met haar bij mijn moeder zat, ging me iets te ver. Míjn ouderlijk huis, míjn moeder en mijn terrein. Dat ze dagen met mijn kinderen doorbrengt, vind ik wel genoeg inmenging.”
 

Lees ook
Lieve ex, kom ik dan nooit van je af? >
 

Zijn eerste ‘scharrel’

Leony (39): “Mijn vriend en zijn ex hadden elkaar twee jaar na de scheiding nog steeds niet echt losgelaten, dus ik snap wel dat mijn komst voor haar even slikken was. Ik stelde voor kennis te maken, zodat ik haar kon gerust­stellen, en verduidelijken dat ik niet van plan was te moederen over hun dochter van zeven – die ik overigens nog niet eens had ontmoet. Na acht maanden stemde ze toe, maar wel op haar voorwaarden. Ik mocht langskomen in haar huis, dat overigens ook nog steeds van mijn vriend was. Op het moment dat ik één voet over de drempel zetten, startte ze een tirade waar ik geen speld tussen kon krijgen. Als ik maar niet dacht ooit bij haar dochter in de buurt te komen, en mijn kinderen van zes en negen ook niet. Ik was dan misschien wel de eerste ‘scharrel’ van haar ex, maar zeker niet de laatste. De echte nummer één zou zij altijd blijven. Ik stamelde iets als: ‘Volgens mij is jullie dochter zijn eeuwige nummer één en dat moet vooral zo blijven’, maar ik realiseerde me tegelijkertijd dat hier geen gesprek te voeren viel. We zijn intussen een jaar verder en met de dochter kan ik het heel goed vinden. Haar moeder weigert nog altijd een woord tegen me te spreken. Prima: hun omgang, hun probleem. Ik hou het wel gezellig met mijn eigen ex.”
 

‘Je bent eigenlijk heel leuk’

Iris (36): “Mijn ex en ik gingen op z’n zachtst gezegd niet zo fijn uit elkaar. Hij was verliefd geworden op een collega en verliet mij voor een toekomst met haar. Oké, misschien heb ik een paar iets te giftige en haatdragende appjes naar hem gestuurd, maar zo naar deed ik nou ook weer niet. Bovendien: hij had míj bedrogen. ‘Hé, je bent eigenlijk heel leuk’, zei zijn vriendin toen ze na een jaar op de vijfde verjaardag van onze jongste kwam. Ze probeerde haar verbazing niet eens te verbergen. Het contact tussen mijn ex en mij verloopt nog altijd heel stroef, maar op verjaardagen van de kinderen hebben zij en ik sindsdien de grootste lol. Zij heeft me nooit belazerd, dat was hij. Bovendien: ik heb al lang een veel leukere kerel gevonden.”
 

Indringer

Tiffany (42): “Martin en ik waren twee jaar samen toen zijn ex me uitnodigde voor de seizoensafsluiting op de hockeyclub van hun kinderen. Ik sprong een gat in de lucht. Liep het contact tussen mij en mijn ex, én tussen mijn ex en Martin, als gesmeerd; met de ex van Martin was dat wel andere koek. Vanaf dag één – ze had zelf al een jaar een nieuwe vriend – zag ze me als indringer, bang dat ik haar kinderen van haar zou afpakken. Dat kan natuurlijk niet, maar als moeder begreep ik de emotie wel – zeker omdat ik zijn eerste nieuwe partner na hun scheiding was. Dus bleef ik vriendelijk en mild, tot ze tijdens een overdracht van haar kinderen het huis van mijn vriend in liep, en mij zag. ‘Wát, zit je nou wéér hier?’ riep ze, en spuugde recht in mijn gezicht. Sindsdien was het meer dan een jaar radiostilte tussen die twee: de overdracht verliep via school. Dolgelukkig liep ik de hockeyclub binnen, waar ik me tot die tijd niet had begeven. Terwijl de wedstrijd van start ging en ik me naast de moeder van mijn stiefkinderen nestelde, keek ze me misprijzend aan. ‘Zo,’ zei ze, ‘nu zie je met eigen ogen wat nooit van jou zal worden.’ ‘Dat wil ik ook helemaal niet’, stamelde ik. Waarop ze me, ten overstaan van de ouders van de rest van het hockeyteam van haar dochter, een klap in mijn gezicht verkocht. Ontsteld verliet ik de tribune, om er nooit meer terug te keren. Al is zij degene die zich nooit meer op de hockeyclub kan vertonen.”
 

Stond zijn ex ineens in huis

Sanne (33): “‘Je moet één ding begrijpen,’ zei mijn vriend toen we elkaar voor het eerst ontmoetten via Tinder, ‘mijn ex en ik zijn ontzettend close, dus je moet wel met haar overweg kunnen.’ Eh, oké, dacht ik, dat lijkt mij ook wel zo constructief. Binnen een paar weken had ik door hoe serieus mijn nieuwe vriend het nam, die band met zijn ex. Ze kwam te pas en te onpas zijn huis binnen met de sleutel, zelfs wanneer wij nog lagen te slapen. Ik vond het niet te doen. Na het zoveelste gesprek hierover waarin hij vol onbegrip bleef, zei ik: ‘Misschien kunnen jullie beter samen verder’, en heb er een punt achter gezet.”
 

Zolang het maar niet ‘mama’ is

Franka (31): “Mijn ex verliet me voor zijn kapster. ‘Jullie mogen haar wel mama noemen’, zei hij tegen onze peuters van twee en vier, toen ze haar na een maand ontmoetten. Ze had zelf geen kinderen, wist zij veel, maar ik vond het niet te verkroppen dat ze het toeliet. ‘Jullie mogen haar wel loeder noemen’, leerde ik de kinderen op mijn beurt. Onvergeeflijk natuurlijk, zo voed je je peuters niet op. Maar mijn ex leerde zijn lesje. Binnen een paar maanden was het uit met de kapster, en hij wachtte ruim een halfjaar voordat hij de kinderen voorstelde aan zijn nieuwe vriendin. Die ze bij elke naam mogen noemen die ze willen, zolang het maar niet ‘mama’ is.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.