‘De eerste krassen op de ziel van mijn kinderen, heb ik zelf veroorzaakt’

Onze jongens slapen. In de kamers waar ze ter wereld kwamen, en straks nog slechts dertig procent van de tijd zullen doorbrengen. Ik heb sinds drie weken de sleutel van ons nieuwe huis, tweeduizend meter verderop. Dit is het laatste glas wijn dat Tim en ik als getrouwd stel in deze tuin zullen drinken.

“Moeilijk?”, vraag ik, “hoezo?” Tim is geen prater, en met zijn eigen gevoel weet hij zich al helemaal weinig raad. Iets wat in onze anderhalf jaar bij de psycholoog eerder verslechterde dan verbeterde, en één van de redenen is van onze breuk. “Omdat jij als moeder van onze kinderen altijd op nummer één zult staan”, zegt hij.

In het donker biggelen de tranen over mijn wangen. Dit is met afstand het liefste en gevoeligste wat Tim ooit tegen me heeft gezegd, in de zestien jaar dat ik hem al ken.

Lees ook:
60% van de moeders denkt wel eens serieus aan scheiden >

‘Jij kunt het beter’

We hebben alles zorgvuldig uitgedacht. We zullen alles met betrekking tot de kinderen overleggen, en samen een front vormen. De zorg zeventig-dertig verdelen, omdat de kinderen nog zo klein zijn en niet anders weten dan dat mama het gros van de tijd voor ze zorgt. “Jij kúnt het ook beter, als moeder”, had Tim gezegd. “Jij ruikt het, als ze ziek worden. Zo heeft de natuur het bedoeld.”

We spreken af dat hij genereus bijdraagt in de kinderalimentatie, ik laat partneralimentatie aan me voorbij gaan. Hij blijft in ons huis wonen, ik begin opnieuw. Weg van de plek waar ik me jaren ongelukkig voelde. In een lichte, fijne woning die ik de afgelopen weken met behulp van vrienden eigenhandig heb opgeknapt, maar die wel zo dichtbij is, dat er voor de kinderen zo min mogelijk hoeft te veranderen.

Spannend avontuur

Onze jongens zien het als een spannend avontuur, de scheiding. “Papa en mama zijn beste vrienden, en dat werkt beter als ze in verschillende huizen wonen”, vertelt Merlijn trots aan iedereen die maar horen wil. “Ik krijg twee kamers, én een fiets waarop ik zelf naar papa kan.” Ik hoop dat het ons lukt dat avontuur voor de rest van zijn leven zo positief mogelijk te houden, maar van binnen breek ik. Het is ons niet gelukt, het ideale plaatje dat we voor ogen hadden. En de eerste krassen op de ziel van mijn kinderen, heb ik zelf veroorzaakt.

Onwennig kruipen Tim en ik even later in het bed dat we nog steeds delen. Voor de laatste nacht, in pyjama’s, want warm en vertrouwd voelt hij al maanden niet meer. Wanneer ik zijn ademhaling hoor verzwaren, raak ik even in paniek. Doe ik hier echt het beste aan? Hoe komen de kinderen hieruit? Hebben we echt alles geprobeerd? We hebben het samen immers óók heel fijn gehad.

Dan denk ik aan de afgelopen twee jaar, waarin we elke twee weken bij de relatietherapeut zaten. Aan wat er níet fijn was, en onoplosbaar bleek. Ik vind het hartverscheurend, maar ik weet het zeker: uiteindelijk komen we hier beter uit, maar in gescheiden levens.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >