Beeld: Shutterstock
Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (35) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (41). Vanuit het nieuwe huis dat ze sinds kort bewoont met zonen Oscar (3) en Merlijn (8), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
“Mijn nieuwe vriendin zal het moeilijk krijgen.” Tim en ik zitten samen in de tuin van het huis dat we tien jaar geleden samen kochten. Het is warm voor de tijd van het jaar, al weet ik niet zeker of mijn klamme handen komen door de hoge temperatuur, of de tranen die ik al een uur probeer te onderdrukken.
Onze jongens slapen. In de kamers waar ze ter wereld kwamen, en straks nog slechts dertig procent van de tijd zullen doorbrengen. Ik heb sinds drie weken de sleutel van ons nieuwe huis, tweeduizend meter verderop. Dit is het laatste glas wijn dat Tim en ik als getrouwd stel in deze tuin zullen drinken.
“Moeilijk?”, vraag ik, “hoezo?” Tim is geen prater, en met zijn eigen gevoel weet hij zich al helemaal weinig raad. Iets wat in onze anderhalf jaar bij de psycholoog eerder verslechterde dan verbeterde, en één van de redenen is van onze breuk. “Omdat jij als moeder van onze kinderen altijd op nummer één zult staan”, zegt hij.
In het donker biggelen de tranen over mijn wangen. Dit is met afstand het liefste en gevoeligste wat Tim ooit tegen me heeft gezegd, in de zestien jaar dat ik hem al ken.
Lees ook:
60% van de moeders denkt wel eens serieus aan scheiden >
We hebben alles zorgvuldig uitgedacht. We zullen alles met betrekking tot de kinderen overleggen, en samen een front vormen. De zorg zeventig-dertig verdelen, omdat de kinderen nog zo klein zijn en niet anders weten dan dat mama het gros van de tijd voor ze zorgt. “Jij kúnt het ook beter, als moeder”, had Tim gezegd. “Jij ruikt het, als ze ziek worden. Zo heeft de natuur het bedoeld.”
We spreken af dat hij genereus bijdraagt in de kinderalimentatie, ik laat partneralimentatie aan me voorbij gaan. Hij blijft in ons huis wonen, ik begin opnieuw. Weg van de plek waar ik me jaren ongelukkig voelde. In een lichte, fijne woning die ik de afgelopen weken met behulp van vrienden eigenhandig heb opgeknapt, maar die wel zo dichtbij is, dat er voor de kinderen zo min mogelijk hoeft te veranderen.
Onze jongens zien het als een spannend avontuur, de scheiding. “Papa en mama zijn beste vrienden, en dat werkt beter als ze in verschillende huizen wonen”, vertelt Merlijn trots aan iedereen die maar horen wil. “Ik krijg twee kamers, én een fiets waarop ik zelf naar papa kan.” Ik hoop dat het ons lukt dat avontuur voor de rest van zijn leven zo positief mogelijk te houden, maar van binnen breek ik. Het is ons niet gelukt, het ideale plaatje dat we voor ogen hadden. En de eerste krassen op de ziel van mijn kinderen, heb ik zelf veroorzaakt.
Onwennig kruipen Tim en ik even later in het bed dat we nog steeds delen. Voor de laatste nacht, in pyjama’s, want warm en vertrouwd voelt hij al maanden niet meer. Wanneer ik zijn ademhaling hoor verzwaren, raak ik even in paniek. Doe ik hier echt het beste aan? Hoe komen de kinderen hieruit? Hebben we echt alles geprobeerd? We hebben het samen immers óók heel fijn gehad.
Dan denk ik aan de afgelopen twee jaar, waarin we elke twee weken bij de relatietherapeut zaten. Aan wat er níet fijn was, en onoplosbaar bleek. Ik vind het hartverscheurend, maar ik weet het zeker: uiteindelijk komen we hier beter uit, maar in gescheiden levens.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
