Waar blijft die derde? ‘Hij wil heel graag een zoon, maar ik wil niet meer’

Fanny: “Rutger had héél graag een zoon gehad, dat heeft hij nooit onder stoelen of banken gestoken. Toen we bij Brechtje met vijftien weken zwangerschap een geslachtsbepalende echo lieten uitvoeren, stond hij in de auto ernaartoe strak van de spanning. ‘Een zoon en een dochter, wat zou dat mooi zijn’, bleef hij maar herhalen. Ik voelde aan alles dat ik opnieuw in verwachting was van een meisje en vond het lastig dat tegen hem te zeggen. Wie weet zat ik ernaast en zou zijn grote droom in vervulling gaan.

Een zoon

Nog geen halfuur later verlieten we de verloskundigenpraktijk met een prachtige reeks echofoto’s in onze handen. Foto’s waarop duidelijk twee schaamlippen te zien waren. Ik vond het geweldig, twee dochters. Bij Rutger proefde ik lichte teleurstelling. Uiteraard was hij heel blij dat alles er goed uitzag en dat de baby volledig gezond leek te zijn, maar aangezien hij wist dat ik niet meer dan twee kinderen wilde, betekende dit voor hem ook dat hij nooit met zijn eigen kleine ventje op de tribune in de ArenA zou zitten – zijn ultieme droombeeld.

Rutger parkeerde de teleurstelling heel snel, moet ik zeggen. Vol overgave schilderde hij een tweede kinderkamer in mierzoete kleurtjes en toen Brechtje in zijn armen lag, zag ik niets dan liefde. ‘Echte mannen maken dochters’, riep hij steevast tegen zijn vrienden of anderen die opmerkten dat hij twee meiden had. Ik had wel door dat hij zichzelf daarmee, zoals mijn oma het zou noemen, ‘de heilige geest in de strot praatte’.

Nu of nooit

Er was nog steeds dat verlangen naar een jongetje, helemaal toen zijn broer na twee dochters drie jaar geleden een zoontje kreeg. Ik zou Rutger niet direct jaloers willen noemen, maar daar keek hij toch wel met enige afgunst naar. ‘Fantastisch man, dit wil ik ook’, zei hij steeds als we zijn broer zagen. Vanaf dat moment begon hij ook over een derde. Brechtje was net een paar maanden gestart in de kleuterklas, ik had eindelijk mijn handen weer een beetje vrij en moest er niet aan denken weer van voor af aan te beginnen.

“Met afgunst keek hij naar zijn broer, die wel een zoon kreeg”

‘Het is nu of nooit’, probeerde hij mij aanvankelijk te overtuigen. Ik was toen 38 en begreep ook wel dat ik niet het eeuwig vruchtbare leven had. Gek genoeg was ik best even vatbaar voor dat argument. Wat als ik spijt zou krijgen? Dit is iets wat je niet even terugdraait, op een bepaald moment is de voorraad eicellen gewoon op.

Aan de andere kant draai je de komst van een kind ook niet even terug. Wat als ik daar spijt van zou krijgen? Volgens Rutger was dat onmogelijk. ‘Niemand heeft spijt van een kind’, beweerde hij stellig. Ik zou het fantastisch gaan vinden en die periode van afhankelijkheid, zo in de luiers en met duizend flesjes per dag, zou voorbijvliegen – zo hield hij me voor.

Tot veertig

Mijn nicht kreeg een baby; een plaatje. Ik hield het kereltje in mijn armen en rook aan z’n gezichtje. ‘Ik wil dit ook weer, Fan’, fluisterde Rutger in mijn oor. Hij pakte me op een zwak moment, een slimme zet. Op de terugweg van die kraamvisite had hij het nergens anders meer over. Ik vond het heel aandoenlijk.

‘Als we ons er nou niet te veel mee bezig houden en gewoon kijken of het ons nog eens is gegeven’, was zijn voorstel. Ik zou met de pil stoppen en we zouden het op z’n beloop laten. Daar moest ik even over nadenken. We hebben normaal gesproken zo’n zes keer per maand seks; hoe groot was de kans dat het precies op de dag van mijn eisprong zou zijn? Ik vond het ergens ook wel weer een spannend idee.

‘Oké, we doen het, maar we gaan er écht geen obsessie van maken. Als het niet komt, dan niet’, zei ik een dag na dat gesprek. En als ik voor m’n veertigste niet zwanger was, hield het op. Rutger vond het een geweldig idee. Het zou zo’n vaart niet lopen allemaal, dacht ik. En voor ik het wist was ik veertig en konden we dit ook weer afvinken.

Huilen op de badkamer

Twee maanden later was ik zwanger, ik wist het meteen door de zeurende pijn in mijn borsten en dat weeë gevoel in de ochtend. Trillend van de zenuwen deed ik een zwangerschapstest, zonder Rutger. Ik wilde het bericht eerst zelf verwerken. De uitslag liet niet lang op zich wachten; er verschenen direct twee strepen in beeld. Ik heb keihard zitten huilen in mijn eentje op de badkamer. Nu kon ik niet meer terug.

“Ik heb keihard zitten huilen in mijn eentje op de badkamer. Nu kon ik niet meer terug”

Wéér naar het consultatiebureau, het kinderdagverblijf, zwemles en nog langer dat schoolplein. En ook weer negen maanden ellende, want ik ben niet zo’n leuke zwangere. Dan de bevalling er nog bij en die maandenlange slapeloosheid. Ik had spijt, ja. En ik voelde me schuldig naar dat vruchtje in mijn buik. Je zal maar een moeder hebben die zo over je denkt…

Rutger was door het dolle heen en wilde het de meiden meteen vertellen. Ik heb alles een beetje gelaten over me heen laten komen, op een bepaalde manier was ik in shock. Dit was zijn feestje, voor mijn gevoel dan. De reactie van Anne en Brechtje was zo schattig en oprecht ontroerd, dat ik voor het eerst ook iets van blijdschap voelde. Lang heeft dat niet geduurd.

Lees ook – Merel kreeg na 3 jongens wéér een jongen: ‘Ik heb gehuild bij de echo’ >

Loslaten

Ik verloor in de negende week bloed en met tien weken had ik een miskraam. Dat hakte er enorm in, zowel bij mij als bij Rutger en de kinderen. Lichamelijk en geestelijk moest ik echt herstellen. Rutger wilde het meteen weer proberen, maar daar ben ik voor gaan liggen. Ik kon het niet aan dat het nog een keer in zo’n korte periode mis zou gaan. Ik had tijd nodig en gelukkig gaf Rutger mij die tijd ook. Hij was ontzettend lief voor me en heel bezorgd. Ik kon zomaar uit het niets in tranen uitbarsten. Bizar hoe dat werkt, om iets wat je dus eigenlijk niet wilde.

“Ik kon het niet aan dat het nog een keer in zo’n korte periode mis zou gaan”

Een halfjaar geleden kwam het onderwerp weer op tafel. Ik zou 41 worden en had ons tot m’n veertigste gegeven met deze wens. Rutger kon het niet loslaten. Wat ik ook aandroeg aan argumenten tegen, waaronder onze gestegen leeftijd en mijn verhoogde kans op nog een miskraam, hij vond dat we het nog één keer moesten proberen. Uiteraard bevallen dan ineens allemaal veertigplus-vrouwen in je omgeving, voor Rutger hét bewijs dat het nog makkelijk kan. Maar voor mij mag het hoofdstuk echt afgelopen zijn. Ik wil niet meer, echt niet. Ik durf hem dat alleen niet te zeggen.

Ik ben in een vlaag van verstandsverbijstering akkoord gegaan met zijn voorstel het nog een jaartje te proberen. We hadden allebei een wijntje op, waren in een verliefde bui en ik dacht op dat moment echt dat het een goed plan was. Tot ik de volgende ochtend wakker werd met een lichte kater en de zwaarte van mijn belofte. Hoe kwam ik hier onderuit? Daar heb ik inmiddels een oplossing voor gevonden.

Ovulatietest

Ik hou nauwkeurig bij wanneer ik mijn eisprong heb en daar weet Rutger niets van. Om geen risico te nemen heb ik rond die dag geen seks. Het is nog niet zover gekomen dat ik een smoesje heb moeten verzinnen, maar mocht Rutger precies dan een poging tot verleiden wagen, sla ik het af met iets als hoofdpijn.

Natuurlijk voel ik me schuldig. Voor Rutger staat de deur naar die zo gewilde zoon nog steeds op een kiertje, terwijl ik weet dat er een fors slot op zit. Dat zo’n derde kindje net zo goed weer een meisje kan zijn, maakt hem overigens niet zo heel veel meer uit. Hij heeft van het idee van een nakomertje iets heel romantisch gemaakt. De meeste mannen moeten daar niet aan denken. Vaak is het de vrouw die net zo lang pusht of juist ‘per ongeluk’ de pil vergeet om haar zin te krijgen. Bij ons is het omgekeerd.

“Voor hem staat de deur naar een zoon op een kier, voor mij zit die op slot”

Niemand weet van me dat ik dit doe. Ik schaam me ervoor en ik voel me er schuldig over. Ik sluit ook echt niet uit dat ik Rutger binnenkort eerlijk opbiecht dat ik geen derde kind wil, maar ik krijg al een knoop in mijn maag als ik eraan denk. Dat is dan toch weer dat pleaserige in mijn karakter. Ik kan zo slecht nee zeggen.

Valse hoop

Ik heb Rutger in elk geval op het hart gedrukt niets tegen de kinderen te zeggen van onze – lees: zijn – plannen. Ik vind het al afschuwelijk dat ik mijn man een worst voorhoud, ik wil niet ook nog eens mijn kinderen valse hoop geven.

Heel subtiel probeer ik Rutger de voordelen van het leven met twee al wat grotere kinderen te laten zien. Zo gaan de meiden dit jaar maar een paar dagen op skiles en de rest van de week met ons mee tochtjes maken; ze hebben het al heel leuk onder de knie. ‘Skiën zal er wel even een paar jaar niet meer inzitten als ik zwanger raak. Juist nu het zo leuk wordt met Anne en Brechtje’, zei ik daarover. En ik heb vorige maand een weekendje weg voor ons geboekt; de meiden konden bij mijn ouders slapen. ‘Lekker dat dit zo kan hè? Dat houdt op als er een baby is. Mijn ouders kunnen niet voor drie kinderen zorgen, dat wordt ze echt te veel’, liet ik terloops vallen.

Ik weet ook wel dat zulke zaken Rutgers wens niet zullen wegnemen. Zoals een moeder een intense kinderwens kan hebben, kan een vader dat ook hebben en ik heb toevallig een man getroffen die twee kinderen niet genoeg vindt. Hij verdient daarin mijn eerlijkheid, hoe moeilijk dat ook voor hem is.

De luchtbel stukprikken

‘Straks zoekt hij het bij een andere vrouw’, roept een stemmetje af en toe in mijn achterhoofd. ‘Zo’n jong exemplaar zonder kinderen nog…’ Maar zo is Rutger echt niet. Hij houdt zoveel van mij. Uiteindelijk zal hij zich er echt wel bij neerleggen dat ik niet meer wil.

“Soms denk ik: straks zoekt hij het bij een andere vrouw”

Dus óf ik prik zijn luchtbel nu al stuk óf ik laat hem nog een klein jaar in de waan dat er een mogelijkheid is, terwijl ik stiekem iedere dag een ovulatietestje doe. Wat het wordt weet ik nog niet, ik vind het echt heel lastig.”

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.