‘Toen mijn tweede kind werd geboren, voelde ik weinig voor haar’

Redactie Kek Mama

29 januari, 2020 - 14:21

Leestijd: 5 minuten

Astrid (39), getrouwd met Remco (43) en moeder van Fay (6) en Lize (3).

“We waren een geweldige drie-eenheid. Vanaf de geboorte van Faye zat ik op een roze wolk en daar ben ik de eerste jaren van haar leven eigenlijk niet meer afgedonderd. ‘Daar ben je dan’, dacht ik toen ze op mijn borst werd gelegd. ‘Ik ken jou al, maar hier ben je nu dan echt.’

Tweede kind

Lang twijfelden Remco en ik over een tweede kind. We hadden het toch goed zo? Ook had ik af en toe migraineaanvallen, waardoor ik soms niet zo goed voor Faye kon zorgen als ik zou willen. Zouden we niet een heel ander leven krijgen met nog een kind erbij? Een tijd lang waren we er echt van overtuigd dat we met z’n drieën zouden blijven. Maar tijdens een etentje zagen we een meisje van twaalf alleen met haar ouders aan tafel zitten. Mijn man zag het aan en wist opeens zeker dat hij dit niet wilde voor onze dochter. Zij moest een maatje, iemand met wie ze zich als puber lekker tegen haar ouders kon afzetten. Ook ik gunde mijn dochter een zusje of broertje. En als we dan toch voor een tweede gingen, kon een derde er ook nog wel bij, dacht ik zelfs. Ik heb altijd met een beetje jaloezie naar gezinnen met drie of meer kinderen gekeken. Het leek me zo gezellig. En hoe meer kinderen in een gezin, hoe meer kans dat er tussen een paar een echte klik is, redeneerde ik.

Driemaal scheepsrecht

We gingen voor die tweede. Na twee miskramen bleek driemaal scheepsrecht te zijn. Toen bleek dat we een meisje kregen, voelde het alsof ik de loterij had gewonnen. Stiekem had ik een onwijze voorkeur voor een zusje voor mijn dochter. Ik heb een oudere broer en zeurde vroeger altijd of mijn ouders nog een zusje voor me wilden maken – dat projecteerde ik nu lekker op mijn oudste dochter.

‘Wie ben jij?’

Tijdens mijn zwangerschap zeiden mensen: ‘Ach, die tweede, die doe je er zo bij’, ‘Je weet nu hoe het werkt, alles zal nu een stuk makkelijker gaan’ en ‘Je houdt net zoveel van die tweede als van de eerste, je hart wordt gewoon twee keer zo groot’.

Toen mijn tweede dochter op mijn buik werd gelegd, dacht ik echter: ‘Wie ben jij?’.

Ik geloofde eigenlijk niet dat het mijn kind was, zoveel leek ze niet op mijn oudste. Ze had donkere haren en een donkere huid. Mijn huid is bijna doorschijnend en dat van Faye ook – je ziet onze wenkbrauwen bijna niet omdat de haartjes zo licht zijn. En hier was dan dit prachtige meisje, met die donkere wimpers en wenkbrauwen en die mooie ogen, en ik dacht alleen maar: ‘Jij bent niet van mij’.

Lees ook
‘Ik hield niet van mijn zoon toen hij net geboren was’ >

Zwarte wolk

De wolk was dit keer niet roze, maar zwart. Ik voelde weinig voor Lize. En daar voelde ik me dan weer zo schuldig over. Bovendien bleek ze een huilbaby. Ze was alleen rustig als ze in de draagzak of aan de borst zat. Dus ik droeg haar. En ik legde haar aan m’n borst. Dag en nacht ging dit door. En ik was moe, zo ontzettend moe.

Remco liep ook op zijn tandvlees. Hij heeft een keer boven de commode gehangen toen ze maar bleef krijsen en hard in haar gezicht geroepen dat ze ‘toch echt gewoon best wel een kutkind was’. Tegen een baby van een paar maanden. Ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Als iemand op dat moment een pistool tegen m’n hoofd had gehouden en had gezegd dat ik moest kiezen tussen mijn twee kinderen, had ik niet twee keer na hoeven denken. Welke moeder geeft dat toe?

Ook waren mijn migraineaanvallen verdubbeld. Lize sliep namelijk niet door, en slechte slaap is een enorme trigger voor migraine. Tweeënhalf jaar zat ik in de overleefstand – pas daarna ging het beter met slapen. Langzaam krijg ik weer wat energie en levenslust terug.

Opgelucht

Gelukkig is de liefde wel gegroeid. Een aantal maanden na Lizes geboorte veranderden mijn gevoelens. Wat was ik opgelucht toen ik dezelfde intense liefde voor haar voelde als voor mijn oudste. De huilbaby werd een pittige peuter en wordt vast ook een hele pittige kleuter.

‘Jij hebt mij gesloopt, weet je dat’?, riep ik laatst nog een keer tijdens een van haar woede-uitbarstingen. Heel slecht, ik weet het. Maar wat hou ik nu wel ontzettend veel van dat monstertje. Als iemand me nu een pistool tegen m’n hoofd houdt, dan zou ik niet kunnen kiezen. Maar je zult mij nooit tegen iemand horen zeggen dat je een tweede er zo even bij doet, of dat je hart meteen twee keer zo groot wordt. Want daar heb ik zelf echt helemaal niks aan gehad. En die derde? Hoe gezellig het me ook lijkt, maar hell to the no dat die er ooit gaat komen.”

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!