Roos: ‘Het is alles of niets met mijn zoon. Hij moet het nog een beetje leren’

“Hij moet het nog een beetje leren”, schokschouder ik tegen de meester. Het klinkt als een lafhartig excuus, maar ik meen het. Miró staart naar de muur. Kwaad. Niet omdat hij straf heeft gekregen of omdat hem verboden is het alfabet te boeren. Hij is woedend op zichzelf. Hij had een taalles gemaakt zonder fouten. Er stond echter één aanmerking bij. Hij was twee keer een zin vergeten te beginnen met een hoofdletter. “Nu is het verpest”, roept hij. De tranen zitten hoog.

'Hij vindt het alleen niet te verteren'

Wees niet bang, Miró is geen overijverig type dat terwijl hij viool studeert ook nog Chinees als zesde taal leert én de citotoets van zestien voorgaande jaren zit te maken, om te oefenen. Ben je betoeterd. Miró voetbalt in zijn vrije tijd. En als hij thuiskomt van het veldje gaat-ie voetballen in de gang. En als dat voorbij is maakt hij zich op voor de voetbaltraining van zijn club. Verder doet-ie niet zoveel. Gelukkig gaat leren hem best makkelijk af, maar uiteraard maakt hij fouten. Zoals dat hoort. Hij vindt het alleen niet te verteren.

Alles of niets

Het is alles of niets met dat jong. Een zeven of een acht scoren mag niet. Je hebt het hele zwikkie goed en anders is het een nul. En ben je zelf ook van nul en generlei waarde.

Aan ons ligt het niet. Wij zijn van de categorie: als je je best maar doet en van fouten leer je en wij houden van je hoe weinig hoofdletters je ook schrijft. Maar als ik hem dat ’s avonds nogmaals nadrukkelijk vertel, gromt-ie: “Moet jij zeggen.” “Hoezo?” “Jij vindt jezelf nooit goed genoeg.”

Ik kijk hem verbaasd aan. Dan begint hij aan een opsomming. “Jij hebt je boek wel tweehonderd keer over gelezen omdat je bang was dat er een foutje in stond.” Oké. “En als je op tv bent, wil je nooit terugkijken. Omdat je alles aan jezelf stom vindt.” Point taken. “En je doet soms tien keer andere kleren aan omdat je ze niet mooi vindt. En jezelf dus ook niet. Zo is het toch?” Ik doe mijn ogen dicht. Hoofdletters mag hij dan weleens vergeten, observeren kan hij goed. Ik knik. “Je hebt helemaal gelijk. Wat stom van mij, hè.” Dat vindt hij ook. “Ik moet het nog een beetje leren”, voeg ik eraan toe. Het klinkt als een lafhartig excuus, maar ik meen het.

Deze column staat in Kek Mama 13-2017.

Nog meer Kek Mama?

Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >