Beeld: Canva
Opeens is daar een nieuw kind in het leven van jouw kind. Ze zijn onafscheidelijk. Prima natuurlijk, tot jij merkt dat jouw kind na een middag met die “beste vriend” thuiskomt als een uitgewrongen vaatdoek met een donderwolk boven zijn hoofd. Is het een ongezonde vriendschap?
Je hoeft heus niet elk vriendje of vriendinnetje van je kind geweldig te vinden. Maar soms voel je gewoon: dit is niet oké. En dan begint het grote twijfelen. Moet je ingrijpen? Of je mond houden? Geen zorgen. Je bent niet gek. Dit is gewoon ouder-zintuig op scherp.
Sommige kinderen hebben een uitgesproken karakter. Dat is prima. Maar als jouw kind zichzelf verliest in een vriendschap, kan dat een red flag zijn.
Let hier eens op:
Je eerste gevoel? Misschien denk je: “Hmm… dit kind is niet helemaal een positieve invloed.” Begrijpelijk. Maar als je te snel iets lelijks zegt over hun vriend(in), loop je het risico dat je kind zich juist terugtrekt. Dan klappen ze dicht of trekken nog meer naar die vriend toe en dat is nou net niet de bedoeling.
Blijf rustig. Praat met je kind zonder te oordelen. Kijk of je kind zijn of haar ei kwijt wil. Vraag hoe hij of zij zich voelt bij die vriend. Soms weten ze het zelf ook nog niet goed. Maar als jij een open sfeer houdt, komt het vanzelf. Probeer niet alles meteen voor ze op te lossen; soms is luisteren genoeg. En soms moet je even een zaadje planten: dat je niet altijd iedereen hoeft te pleasen en dat echte vrienden je nemen zoals je bent. Klinkt cliché, maar het is waar.
Misschien is jouw kind degene die even de verkeerde kant op gaat. Iets te bazig. Of gemeen zonder dat ‘ie het zelf in de gaten heeft. Pijnlijk om te horen, maar hey: kinderen leren nog. Dat hoort erbij. Wat jij dan kan doen? Praat er rustig over. Geen langdradige preek, maar een open gesprek. Vraag waarom iets gebeurde of hoe ze denken dat het voor de ander was. Vaak is het helemaal niet uit kwaadheid, maar omdat ze nog geen idee hebben hoe je met gevoelens of vriendschappen omgaat. Dat mag je ze dus leren.
Je hoeft het niet alleen te doen. Als je merkt dat je kind zich terugtrekt, vaak verdrietig is of zichzelf echt kwijt lijkt te zijn in een vriendschap, dan is het tijd om iemand erbij te halen. Denk aan de juf, de mentor of een kindercoach. Soms helpt een buitenstaander net even beter om dingen in beweging te krijgen. En onthoud: je bent niet laat als je nú pas iets doet. Je bent op tijd omdat je kijkt, luistert en erbij blijft.
Kinderen die deze vaardigheid vroeg leren, zijn volgens een deskundige later succesvoller. Je leest er hier meer over.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
