Mijn dochter van negentien maanden wordt vreselijk driftig als ze haar zin niet krijgt. Ze schreeuwt, huilt, trapt en slaat van zich af. Troosten, geruststellen, tot de orde roepen of negeren: geen methode helpt. Wat nu?
Lees verder onder de advertentie
Els en Do: Uw dochter ontwikkelt zich helemaal volgens de boekjes. Beruchte slogans als ‘Ik ben twee en ik zeg nee’ en ‘Ik ben drie en doe het nog nie’, zijn niet voor niets verzonnen. Vanaf achttien maanden gaan kinderen begrijpen dat ze andere wezens zijn dan hun ouders en proberen ze controle over hun leven te krijgen. Het frustrerende is dat ze daarvoor nog een jaar of zestien te jong zijn.
Volgens moderne opvoedkundigen moeten ouders met arendsogen naar hun kinderen kijken. Komt er een driftbui op? Leid het af. Geef het kind bovendien het gevoel dat het keuzes heeft: wil je met de blokken spelen of met de poppen? Bovenaan de lijst staat: wees duidelijk en consequent en geef aan waar de grenzen liggen.
Lees verder onder de advertentie
Mevrouw Huppers, Do’s stokoude buurvrouw die negen kinderen opvoedde, voerde dat laatste principe indertijd wel heel ver door. Zoals in haar tijd gebruikelijk was. Zij keek helemaal niet met arendsogen naar haar peuters; ze keek gewoon niet. Ook vraagt ze zich af waarom u zo veel methodes gebruikt: van negeren tot troosten tot streng tot de orde roepen. Als u zich niet bij één methode houdt, krijgt uw dochtertje het idee dat u zomaar wat doet.
Mevrouw Huppers zou het bij één aanpak houden: uw dochter met een ferme zwaai de kamer uitzetten zodat ze even kan uitrazen. Bij mooi weer kan ze naar de tuin of het balkon, bij slecht weer naar de gang of haar kamertje. Volgens de oude dame is dit een effectieve methode en heeft haar negental er geen trauma’s aan overgehouden.
Lees verder onder de advertentie
PS: Do’s grootmoeder zette haar kinderen zelfs bij slecht weer in de tuin. In 1934 werd dat beschouwd als gezond. Er bestaat een foto waarop Do’s moeder in de box in de sneeuw staat. Fier rechtop kijkt ze woedend in de lens. Ze draagt wel wantjes.
De opvoedtantes Els en Do beantwoorden opvoedvragen met een knipoog en stellen zichzelf voor: “Wij zijn geboren voordat de pil was uitgevonden, kwamen ter wereld zonder dat onze ouders daarom hadden gevraagd en werden te hooi en te gras opgevoed. Zelf kregen wij heel bewust kinderen en daarom voelen we tot op de dag van vandaag (ze zijn inmiddels 34, 22 en 20) de plicht hen permanent gelukkig te maken. We kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg.”
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.