Jan legt het nog een keer uit: huisdieren

Mijn eerste huisdier heette Mafketel en was een marmot. Voor ik verder ga, wil ik graag op deze plaats mijn excuses maken aan Mafketel. Komt-ie: sorry, lieve Mafketel, dat je in de schuur moest wonen omdat bij ons thuis eigenlijk niemand je leuk vond, en je op een kwade dag tegen een muurtje werd gesmeten door een kansarm buurjongetje, zodat je ook nog eens doodging. Ik hoop dat er een marmottenhemel is en je het daar geweldig naar je zin hebt.

Mijn tweede huisdier heette Poes en was een kat. Mijn vriendje Theo Tekstra had een nestje en ik kreeg zomaar een zo’n poesje mee naar huis. Toen durfden mijn ouders geen nee meer te zeggen. Poes is meer dan twintig jaar oud geworden, maar toch wil ik ook even sorry zeggen tegen Poes. Komt-ie: Lieve Poes, het spijt me dat mijn broertje en ik je pasgeboren kittens in bad hebben gedaan. Het was goed bedoeld, en we konden ook niet weten dat ze van schrik dood zouden gaan. Desondanks hadden we het niet moeten doen, en het spijt ons. Ik hoop dat er een kattenhemel is en je daar de hele dag achter iedereen mag aan rennen. Zo. Al klaar.

Geen bijzonder veilige plek voor huisdieren

De oplettende lezer zal zijn opgevallen dat het bij mijn ouders thuis geen bijzonder veilige plek was voor huisdieren. Althans niet voor hamsters (doodgebeten door Poes), vissen (gestikt in het vuile water) en kanaries (hartaanval door Poes). Dat komt: mijn moeder hield eigenlijk meer van honden. Niet dat ze daar veel beter voor zorgde: die taak viel mijn arme vader toe, die zijn levensverwachting aanzienlijk heeft bekort door iedere nacht in de stromende regen ongehoorzame keffertjes uit te laten. Ook wij bleven niet ongeschonden: ik zal nooit vergeten hoe ik door mijn moeder in mijn Samurai-pyjama het kruiende ijs in het kanaal werd opgejaagd om Archibald te redden die wild blaffend op een schots stond te wiebelen.

Een strikt hondenverbod

Wat ik zeggen wil: zo’n jeugd, die neem je mee naar later. Zo is er bij ons thuis een strikt hondenverbod. En komt er een ander dier, dan worden daar spijkerharde afspraken over gemaakt. Zoals: papa heeft geen last van het dier. Papa hoeft niet op de fiets op zoek naar het dier. Papa hoeft het dier niet te voederen. En papa mag het dier haten, want papa is getraumatiseerd vanwege vroeger. Tot mijn niet geringe verbazing houdt het gezin zich keurig aan de regels. Maar helemaal ontsnappen doe ik niet. Want helaas ben ik door Onze Lieve Heer geslagen met een onweerstaanbare aantrekkingskracht voor katten. Die dus alleen maar bij de baas op schoot willen. De hele dag. En dan net zo lang kopjes geven tot ze uitgebreid worden geaaid. God, wat haat ik dieren.
 

Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl