Iconica Smeets (37) is wiskundige en moeder van Tex (6) en Rifka (2). Elke maand checkt ze de zin en onzin van opvoedfabels en -feiten: hoef jij dat niet meer te doen.
Rifka heeft een paar dagen gelogeerd bij mijn schoonouders. Ik vraag voorzichtig hoe het met avondeten was gegaan. Opa en oma kijken me verbaasd aan: Rifka heeft heel goed gegeten. Ze lust álles. Ik ben diep onder de indruk, want thuis zegt ze ’s avonds aan tafel luid en duidelijk ‘Nee’ voor ze haar bordje met een vies gezicht wegduwt.
Nu blijkt dat moeilijke eten gelukkig heel normaal bij peuters. Psychiater Sebastian Carona Cano deed jarenlang onderzoek naar lastige eters. Daarvoor volgde hij duizenden kinderen uit de omgeving van Rotterdam. Ruim een kwart van de tweejarigen wordt door de ouders gezien als lastige eter. Ongeveer de helft van alle jonge kinderen heeft een periode waarin ze moeilijk eten.
Het goede nieuws is dat dit gedrag vrijwel altijd verdwijnt voordat kinderen zes jaar zijn. Slechts vier procent van alle kinderen heeft echt problemen met eten. Wij hebben thuis aan tafel toevallig een jongetje van zes en die eet inderdaad elke avond zijn bordje leeg. Tex eet alleen geen sla, verder werkt hij alles keurig weg. En dat terwijl hij als tweejarige nog veel dwarser was dan Rifka met eten. Misschien kwam dat ook doordat Han en ik ons er toen veel drukker om maakten.
Ook dat klopt met het onderzoek van Sebastian Carona Cano: gespannen ouders maken het alleen maar erger. Als je straf geeft, zoals kinderen aan tafel laten zitten tot hun bord leeg is, krijgen kinderen een negatief gevoel bij eten. Omkopen met een toetje is volgens Carona Cano ook geen goed idee, kinderen blijken eerder een hekel te krijgen aan eten als ze ‘moeten’ eten voor een beloning. Eigenlijk lijkt het ’t beste om die moeilijk etende peuters maar gewoon te negeren. Ze krijgen gelukkig niet snel een tekort aan voedingsstoffen. Sterker nog, misschien is dat moeilijke eten zelfs wel een heel verstandige ingebouwde overlevingsstrategie. Peuters beginnen namelijk de wereld te verkennen, zien steeds meer nieuwe dingen en dan is
het best handig dat ze niet zomaar alles opeten. Als Rifka ’s avonds weer eens weigert een hap te nemen, zegt Han: “Heel verstandig meisje, jij laat je niet zomaar vergiftigen.”
Kortom: het is een kwestie van afwachten tot de moeilijk etende peuter bijdraait. Bij iets oudere kinderen kun je afspreken dat ze een aantal dingen mogen kiezen die ze niet hoeven te eten. Dan hebben ze toch iets te zeggen over wat er op hun bord komt (zoals Tex die geen sla meer hoeft te nemen). Daarvoor moeten kinderen wel de tijd hebben om aan een nieuwe smaak te wennen. Pas nadat je iets een keer of vijftien hebt geproefd, kun je
zeggen of je het echt niet lust. Overigens ontdekte ik pas later dat opa en oma geen geheime truc hadden om Rifka te laten eten. Ze hadden namelijk als avondeten pannenkoeken, pizza en patat gemaakt. Ja, zo kan ik het ook.
Als je ook iets gecheckt wilt hebben: mail ionicacheckt@kekmama.nl
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2017.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Is je kind ineens sneller boos, extra aanhankelijk of staat hij of zij ’s nachts weer naast je bed? Dan kan het zijn dat je kind behoefte heeft aan meer aandacht en verbinding.
We willen allemaal dat onze kids later met warme gevoelens terugdenken aan de feestdagen. Niet alleen aan dat ene speelgoedje dat na drie weken onder het bed lag. Dit maakt jouw kind dan ook gelukkiger dan kerstcadeaus, zegt onderzoek.
Het begon, zoals zoveel ellende begint, in de klassengroepsapp van de klas van Franka’s dochter. En nee, ze leefden niet lang en gelukkig.
Spoiler: alleen zijn is niet hetzelfde als eenzaam zijn. En katten zijn geen dreigement. Wat is er gezelliger dan een kat op schoot en een wijntje in de hand?
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
