Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Els (58) die les geeft op een buurtschool in de Randstad.
Lees verder onder de advertentie
Donderdagochtend tien voor negen. Vandaag wordt Dylan acht. Ik kijk af en toe onrustig naar de deur of hij er al aan komt. Ik hoop dat hij een traktatie bij zich heeft. Al is het maar een dropje. Ik heb zijn moeder eraan herinnerd dat het de bedoeling is dat hij trakteert, maar ze vergeet nog wel eens wat. Dylan heeft een tijdje in een pleeggezin doorgebracht omdat Rachel, zo heet zijn moeder, een drugsprobleem had. Sinds een half jaar mag hij weer bij haar wonen. Rachel is afgekickt, werkt mee met de instanties, laat haar bloed veelvuldig testen. Een hele prestatie.
Lees verder onder de advertentie
Pinguïns
Voor kinderen is een verjaardag heilig, moeders die zo’n dag vergeten krijgen een nul op hun rapport. Ik zou het rot voor Dylan vinden als Rachel vandaag zakt voor deze test; en ook voor haarzelf. Ze doet zo haar best op het goede pad te blijven. Dan komen Dylan en zijn moeder binnen. Ze dragen allebei een dienblad met kleine zwart-roze-gele figuurtjes. Het wordt stil zonder dat ik erom heb hoeven vragen. Alle kinderen kijken met open mond naar Dylan. Die straalt zo dat hij bijna licht geeft. “Het zijn pinguïns van trekdrop”, zegt hij. “Zelf gemaakt.”
De voeten van de pinguïns zijn van schuimbanaan. Ze hebben lijfjes van marshmellow, hun vleugels zijn van trekdrop. Hun hoofden bestaan uit twee kokindjes met een gepofte oranje rijstkorrel ertussen als bek. De onderdelen worden op hun plaats gehouden door saté-prikkertjes. Het zijn kleine wondertjes.
Rachel vertelt dat zij en Dylan samen een week aan de pinguïns hebben gewerkt; elke avond maakten ze er vier. Dat ze zijn komen lopen van huis, om te zorgen dat er niets met de pinguïns gebeurde. Ik geef haar spontaan drie kussen. Ze krijgt rode wangen van blijdschap. “Ik denk weleens dat ik het niet kan – moeder zijn,” zegt ze. “Je kunt het juist ontzettend goed,” zeg ik.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Er zijn van die momenten waarop je denkt: ‘Ik kan dit niet alleen’. De was wacht, het eten moet nog op tafel en je peuter huilt alsof de wereld vergaat. Gelukkig hebben we Kim Feenstra.
Je zwangerschap mogen aankondigen is voor velen een leuk en memorabel moment. Voor Inge is het ook zeker memorabel, maar niet op de positieve manier die ze gehoopt had. Het moment dat ze de echo liet zien, staat in haar geheugen gegrift.