Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Als iedereen in de sloot springt, doe jij het dan ook?”
Oké, ik ben nu officieel een ouwe lul geworden. Ik realiseerde het me toen de woorden mijn mond verlieten. Een regel uit de categorie ‘’t Is hier geen hotel!’ Zo’n zinnetje waarvan ik als kind dacht dat ik hem nooit zou gebruiken. Ik zei het gewoon. Schaamteloos. En ik meende het nog ook.
Toen de jongens nog heel klein waren, vond ik het een sport mijn eigen gezegdes te bedenken. Zo roep ik al jaren als ze kritiek hebben op een ander kind omdat het altijd snotneuzen heeft, op de raarste momenten ‘dikke lul dikke lul dikke lul lul lul’ zingt of continu ieders speelgoed wegrooft: “Jongens, niemand is perfect. En we zijn allemaal anders gebakken.” Inmiddels horen ze dat zinnetje dusdanig oogrollend aan dat ik besloten heb om dan maar het oeroude arsenaal te gebruiken waar mijn ouders zich ook al van bedienden. Wat maakt het uit? Ze vinden de boodschap toch stom. Doet er niet toe hoe je hem verpakt.
Afgelopen weken had ik met Miró veelvuldig gesprekken over Fortnite. Voor de gelukkigen die deze ellende nog niet kennen: Fortnite is een vrij heftig computerspel inclusief schieten en bloedvergieten. Het is een rage onder kinderen, er zijn poppetjes van, T-shirts, dansjes zelfs. Hartstikke leuk.
Maar ik vind het niks. Ik weet wel dat het een verloren strijd is en dat de meeste kinderen best snel met agressieve films en spelletjes in aanraking komen, maar ik vind mijn kroost er te jong voor. Kortom: Fortnite komt er niet in. “Maar een heleboel kinderen uit de klas hebben het. Dus al die ouders vinden het goed”, klonk het tijden klagerig. En dan gooide ik hem erin: “Als iedereen in de sloot springt, doe jij het dan ook?”
Lees ook
COLUMN MARIETTE: 16 dingen waarvan je niet dacht dat je ze ooit zou zeggen >
Het klonk afschuwelijk. En toch… Gisterenmiddag kwam ik thuis en hoorde Miró tegen zijn vriendje kletsen door de telefoon. Aan de andere kant klonk het: “Heb jij nog stééds geen Fortnite? Loserrrr. En jouw ouders zijn helemaal loserrrs.” Toen hoorde ik het hem zeggen. Heel standvastig
en zeker van zijn zaak. “Wat nou? We zijn allemaal anders gebakken. Dus mijn ouders ook.” Even bleef het stil. Daarna voegde hij eraan toe: “En mijn ouders zijn toevallig de beste ouders van allemaal.”
Wat een koning, die ouwe lul van me. Ik zou hem bijna een videospel cadeau doen.
Deze column staat in Kek Mama 08-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
