Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: de omgangsregeling.
Toen wij, bijna 5 maanden geleden, voor het eerst bij de mediator zaten en mijn ex hardop uitsprak dat hij de omgangsregeling met de kinderen niet concreet wilde vastleggen maar wel zag wanneer hij ze zou zien, dacht ik nog dat hij een beetje in de war was. Toen 2,5 maand later het eerste voorstel van zijn advocaat tweeënhalve maand later in de bus viel, dacht ik dat hij helemaal gek was geworden.
Of ik teveel films heb gezien of teveel vrouwenbladen heb gelezen weet ik niet, maar in mijn beleving was het altijd de man die de kinderen meer wilde zien en de vrouw die dit tegenwerkte. Bij ons was het de omgekeerde wereld. Mijn ex deed een voorstel waarbij je de tranen in de ogen sprongen. Ik vroeg me daadwerkelijk af of deze man in hemelsnaam wist wat ‘papa zijn’ inhield.
Hij wilde, hoe cliché ook, de kinderen eens in de veertien dagen een weekendje hebben. Dit kon toch niet waar zijn? Hoe werkt dat daarboven in zo’n mannenbrein? Als ik me bedenk dat ik vrijwillig mijn kinderen 12 dagen achter elkaar niet zou zien om vervolgens de schade in te moeten halen in 2 dagen, barst ik in huilen uit. Laat staan het idee dat mijn kinderen mij enorm zouden missen, of nog erger.. Stel je toch eens voor dat ze mij helemaal niet zouden missen en zouden vergeten.
Gezien het feit dat zowel Jan als Dries beiden onder de vier jaar zijn, is het hebben van zoveel mogelijk contactmomenten essentieel. Temeer om te voorkomen dat de kinderen hun vader misschien wel eens zouden kunnen vergeten. Ik pleitte er dan ook voor om hem vaker de kans te geven bij de kinderen te zijn. Ik wilde voorkomen dat hij een ‘weekend-papa’ zou worden en wilde hen alle drie de kans geven een band op te bouwen. Mijn voorstel was, in samenspraak met mijn advocaat: een middag, avond en nacht door de week en een middag, avond en nacht in het weekend. Zo zouden de kinderen hem van de zeven dagen ook vier dagen zien. Co-ouderschap kon je het niet noemen, het ging immers om 40, van de 168 uren in de week, maar er waren veel contactmomenten voor hen samen.
Met het volste vertrouwen in de goede afloop wachtte ik de brief van zijn advocaat af. Ik had écht het gevoel een voorstel te hebben gedaan in het belang van ons beiden en zeker dat van de kinderen. Toen het antwoord van mijn ex verscheen wist ik dat wij hier, zelfs met tussenkomst van advocaten, nooit uit zouden komen. Er zat maar een ding op; de gang naar rechtbank maken en misschien wel de meest ingrijpende beslissingen uit het leven van de kinderen in handen van meneer de rechter te leggen.
Ik wens hem alle wijsheid toe.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Denk je iets liefs te doen, is je schoonmoeder er al een heel jaar boos om. Annet can’t win.
Elke generatie moeders denkt stiekem dat zij het echt anders doet dan de vorige. En dat klopt ook best. Waar oma nog geloofde in “niet lullen maar poetsen”, en onze eigen ouders ineens álles gingen overanalyseren, blijken Gen Z-ouders hun eigen route te kiezen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Ben je uitgerekend in december? Wat is dan mooier dan een naam die perfect past bij deze gezellige feestmaand?
