Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
“Hallo allemaal en welkom bij mijn vlog. Vandaag ga ik jullie laten zien hoe ik woon en met wie ik dat doe. Kijk allemaal, dit is mijn moeder!”
Met slaaphaar en dikke ogen kijk ik in de roze camera die Hannah vasthoudt. Ik maak vrijwel nooit selfies en sta zelden op foto’s, deze aandacht is dus niet erg welkom. Bovendien hebben we duidelijke afspraken over het maken van foto’s en filmpjes: altijd eerst vragen en altijd met kleren aan.
“Han, ik heb hier even helemaal geen zin in. Hou eens op.”
“Maar ik vlóg!” klinkt het verongelijkt. En dan, in de camera: “Mijn moeder heeft niet zoveel zin in deze vlog, zien jullie?”
Nu ben ik het zat.
“Hannah, leg die camera weg. We hebben hier afspraken over.”
“Maar mama, dit mag!”
“Nee, waarom zou dat mogen?”
“Omdat hij niet aanstaat natuurlijk!”
Natuurlijk. Mijn dochter maakt vlogs zonder de camera aan te zetten.
Nou hoor ik wel vaker kunstenaars zeggen dat ze hun werk alleen voor zichzelf maken, maar dit gaat wel heel ver.
“Maar… als je niet filmt, waarom doe je dit dan?”
“Voor mijn kijkers natuurlijk.”
Ik knipper nog eens met mijn ogen. Het is te vroeg voor dit soort dingen.
“Hoe kun je kijkers hebben als je niet filmt of het online zet?”
Daar moet ze even over denken.
“Ik wist niet dat dat moest”, zegt ze dan bedremmeld.
“Vloggen is veel werk”, leg ik belerend uit. “Je moet een script maken, het opnemen, knippen en plakken en dan alles online zetten. En als je al die dingen hebt gedaan, is het maar hopen dat er iemand kijkt.”
Ik vraag me meteen af of het nou nodig is de realiteit op die manier in haar gezicht te zwaaien. Een gezicht dat steeds droeviger gaat kijken.
“Maar ik wil het zo graag.”
Dat snap ik en dus slaan we die middag aan het vloggen. Als professionals doorlopen we alle stappen tot, nou ja, halverwege het script.
“Vloggen is echt saai”, zucht ze bozig.
“Klopt.” Het klinkt gelukkig minder triomfantelijk in het echt dan in mijn hoofd.
Die avond staat ze onder de douche. Door de badkamerdeur hoor ik haar zeggen: “En hier is de shampoo en dit is mijn handdoek.”
Geschrokken storm ik de badkamer binnen. Verbaasd kijkt ze me aan.
Er is geen camera te zien.
“Wat doe je?” vraag ik.
“Vloggen”, zegt ze. “Maar dan leuk. Gewoon in mijn hoofd.”
Dit artikel staat in Kek Mama 13-2017.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
