COLUMN ANKE: Kutjuf

Mijn dochter en ik staan bij de kapstok op school. Zij probeert haar jas onder de luizenmantel te proppen en ik stop haar brood en drinken in de daarvoor bedoelde bak. Kinderen druppelen de klas in. Sommige ouders maken een praatje met juf of elkaar. Andere ouders zijn er meteen vandoor. Dan hoor ik de boze harde stem van een moeder. “Kutjuf! Kutschool!” roept ze. En daarna: “Ik ga NU een andere school zoeken.” Boos beent ze weg. Juf staat met grote ogen in de deuropening. Lacht dapper naar de stagiair en haalt verontschuldigend haar schouders op. Ik zoek de blik van mijn dochter. Even checken of die net zo geschrokken is als ik en of ze hulp nodig heeft. Ze is zo druk in de weer met de luizenmantel dat ze niet doorheeft wat hier net gebeurde. Gelukkig maar. 

Ik zit nog na te trillen

Als ik even later in de auto zit, merk ik dat ik nog na zit te trillen. Ik vind onze school geen kutschool. Sterker nog: ik ben heel blij met onze school. Toen bekend werd dat mijn zoon autistisch is, heeft iedereen waanzinnig zijn best gedaan om alles zo in te richten dat hij niet naar speciaal onderwijs hoefde en zo goed mogelijk mee kon doen met de rest. Dat hebben ze zo goed gedaan dat hij nu ontzettend lekker meedraait in de klas. Hij is er gelukkig en daarmee ik ook. 

Deze specifieke kutjuf was vorig jaar de juf van mijn zoon en heeft het hele jaar verschrikkelijk haar best gedaan om te zorgen dat hij zich goed voelt op school. Ze heeft zich ingelezen, met hem gesproken, met zijn vader en mij, met andere docenten en met professionals. Deze juf verdient het niet om uitgescholden te worden, maar om een standbeeld te krijgen. En als ik toch bezig ben: ik vind dat alle juffen en meesters een standbeeld verdienen. 

Tweeëndertig kinderen en een juf

Want in de klas van mijn dochter zitten 32 kinderen. En mijn kind is natuurlijk niet de enige waar iets bijzonders mee is. Sinds de invoering van passend onderwijs is het de taak van scholen om alle leerlingen zo goed mogelijk te helpen, ook als zij extra ondersteuning nodig hebben. Kinderen die vroeger naar speciaal onderwijs zouden gaan, krijgen nu binnen regulier onderwijs de hulp die ze nodig hebben. Althans, dat is het idee. In de praktijk is er natuurlijk weinig geld en weinig expertise en ben je als ouder heel erg afhankelijk van de welwillendheid van juf en school. 

Dat legt nogal een druk. Op juffen, op meesters, op intern begeleiders, op directeuren en ook op de kinderen en de ouders. Maar we doen het wel. Met zijn allen en zo goed en zo kwaad als het gaat. En daar ben ik heel dankbaar voor.

Bloemen en een briefje

Ik start de auto en rijd naar een bloemenwinkel. Daar koop ik een boeket en een kaart voor juf. ‘Vanochtend zag ik een moeder tegen je uitvallen en bedacht me hoe zwaar jouw baan soms is en hoeveel je voor ons doet en deed. En dat ik je daar niet genoeg voor kan bedanken. Hierbij dus een keertje extra: dankjewel!’  schrijf ik erin. 

Beeld: superslechte foto met mijn telefoon

Die middag op het schoolplein rukt mijn dochter de bloemen uit mijn handen. ‘Voor wie zijn die?’ ‘Voor juf,’ zeg ik. Ze rent naar binnen en geeft de bloemen. 

’s Avonds krijg ik een mailtje: ‘Dankjewel voor de bloemen en het lieve kaartje, het maakte mijn dag weer goed.’ Daar ben ik blij mee, want dat is precies ook wat zij doet. Zij maakt elke dag van mijn kinderen goed. Voor weinig geld en met een fikse werkdruk. Dus af en toe een extra bedankje kan geen kwaad. 

Anke Laterveer (36) is schrijver, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem.